(afbeelding van 'stopuitstelnu')
Het is weer zover. Eén van de laatste schrijfoefeningen van module 2 is weer een vastloper. Nog geen woordlimiet van 1000 die standaard is voor de slotopdracht, maar wel de uitdaging om én een sterke conflictontwikkeling te creëren én twee personages te verzinnen die diametraal staan ten opzichte van elkaar, maar toch gelijkwaardig zijn. Ik zoek het woord 'diametraal' maar even op. Ook de docent blijkt het niet correct te gebruiken, waardoor ik nog meer 'in de war' ben over de uitwerking van deze oefening. Het wordt er niet eenvoudiger op.
Voor elke module -van de 4 die de cursus vormen en waar ik een jaar over mag doen- geef ik mezelf 2 maanden de tijd. Een maand korter, om mezelf een beetje vooruit te duwen. Moeilijk of niet, ik ben geen puberale student meer die dingen voor zich uit blijft schuiven. Don't put off till tomorrow what you can do today, een uitspraak van Thomas Jefferson die mijn broer van kinds af aan heeft gebezigd toen hij net drie woorden Engels sprak, is een grote steun gebleken. Net als een dagopdracht uit de psychologie-boeken voor vastlopers in het leven; Doe iedere dag iets waar je ontzettend tegenop ziet of geen zin in hebt, iets dat erg moeilijk lijkt, maar het niet is. Waar je dus geen zin in hebt.
Ik verlang naar een vast ritme en sta zo mogelijk iedere dag tussen half 8 en 8 uur naast m'n bed. Maak koffie, por het vuur op in de schouw en word wakker achter de pc met de gewone dingen. Eerst mijn vader bellen om hem te feliciteren, dan buiten de moestuin in -het is niet een beetje koud vandaag-, een uur of 11 weer naar binnen want dan is de CV inmiddels op temperatuur en kan ik op mijn kamer mijn zinnen zetten op de cursus. Koken, eten, afwassen, verder ploeteren op diametraal gebeuren, googelen met woorden en zinnen, weer even buiten wat doen om dan tot de ontdekking te komen dat het lengen der dagen me veel te langzaam gaat en ik nog niet gedaan heb wat ik allemaal wilde doen.
Zijn de dagen echt te kort? Of heb ik al die wijze spreuken maar half serieus genomen? Ik zal geen excuses zoeken om zaken uit te stellen. Maar de vrijheid hebben je eigen tijd in te delen, altijd, vraagt om een ijzersterke discipline en juist die laat nog wel eens te wensen over.
Het buitenwerk bepalen we zelf. Beide apart, we hebben niet altijd 'zin' in hetzelfde. Ik maakte gisteren al een start met wat snoeiwerk in de moestuin en vanochtend met frisse tegenzin vallen mijn ogen op 4 relatief kleine acacia's (bomen) die om mogen, ze nemen te veel zon weg in de moestuin, van water nog maar niet te spreken. Ze liggen natuurlijk in no time om, zo'n kettingzaag werkt hetzelfde als een goed tomatenmesje, maar ja, dan de rommel nog. Ze zijn zwaar vertakt met stekels van een 3 centimeter. Marc helpt mee, samen zijn we er zo klaar mee. Dacht ik. Maar al het brandhout wat er vanaf komt moet wel naar boven gesjouwd worden, met de hand, kruiwagens kunnen geen trappen lopen en een auto kan er niet komen. Zelfs een ezel zou er moeite mee hebben. Nu werk ik anders en trager dan m'n Lief en dat levert een opmerking op die bij mij in het verkeerde keelgat schiet. Ik werk niet logisch, volgens hem dan. Zoiets als 'het perspectief is niet goed' als je als kind trots met een tekening uit school komt waarop je voor het eerst geprobeerd hebt een huis in perspectief te tekenen en dat het enige is dat pa of ma erover zegt. Sacherijnig wordt deze meid daar van. Oud zeer dat alleen maar stokken zoekt om mee te slaan en dat terwijl een beetje gezonde kritiek en feedback toch moet kunnen. Voor ik op mijn achterste benen ga staan neem ik een korte pauze, probeer de koe bij de hoorns te vatten om hem daarna weer verder te helpen met het tig keer naar boven klauteren met armen vol zwaar hout. Ik wil me wel uiten wat een 10 minuten later alweer 'vergeten' is. Ideaal toch dat we er hier de ruimte en de tijd voor hebben. Al dat hout van 4 bomen ligt al keurig op de stapel bij de bronbak, een 10 meter hoger, een 50 meter verderop, klasse. Een gevalletje 'Oei, ik groei' in gezelschap van een partner die ook niet op zijn achterhoofd gevallen is en net zo goed van zich laat horen.
Eind van de ochtend schiet ik naar binnen na het her-aansteken van de ketel. Soms gaat het vuur in de ketel uit door gebrek aan kleiner hout en als we dit vergeten na te kijken stellen we het binnen werken noodgedwongen uit, koud is en blijft (te) koud.
Via via via kom ik op een website van een jong bedrijf -2 dagen oud- terecht; www.storytellingmatters.nl. Ze zoeken panelleden voor blogs over verhalen. Ik stuur gelijk een email, wie weet kan ik me komend jaar wat breder met schrijven bezig houden. Om te leren, te oefenen en mijn
Na de warme hap waar we na het versjouwen van 2 kub hout wel aan toe zijn, gaan we even naar boven voor een kleine boodschap. Marc wees al eerder naar 'boven'. (Boven is het eigenlijke landschap dat bestaat uit plateau's. Dat wij in een gorges wonen is natuurlijk uitzonderlijk. 98% Van de huizen hier staan daar boven, het weerbericht is erop gebaseerd). Dat wij ander weer hebben dan boven is ons probleem en vandaag resulteert dat in droog windstil perfect zaagweer terwijl het boven dus te koud is en het lijkt te sneeuwen. Maar boven gekomen is het droog en zijn enkel de wolken aanwezig, die zee van wit die de kloven en dalen bedekt als een dikke deken en alle bomen met rijp bedekt, midden op de dag. Met droge wegen, bruin oranje blad, groenig gras op de vochtige stukken bosgrond met groene mossen voor de afwisseling, lijkt het een filmdecor met de boomkronen in flarden wolk. Het is bijna jammer dat de wegen geasfalteerd zijn en er telefoonpalen in de berm staan, anders had ik een filmmaatschappij gebeld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten