Groener Gras

Het gras bij de buren is altijd groener. 

Ik zag afgelopen twee weken Britse gazons, een gazon dichter bij het centrale zuiden van Frankrijk. Afgelopen jaar zag ik vele gazonnetjes van 'buren', waarmee ik wil zeggen; andere getrouwde stellen, vrijgezelle mannen op partner-tocht en de mogelijkheden om me vrij te maken, of te vechten. Ik had op vele momenten de koe bij de horens kunnen vatten. Rigoureuze beslissingen kunnen nemen. Wat ik schreef begin juli vorig jaar, het op mijn handen zitten en even niets doen, bleek ook het juiste te zijn. Meestal wordt het gras bij de buren verondersteld, gezien te worden en gewaardeerd door de heren. Niet juist! Wij dames kunnen er ook wat van. Ik als hovenier kijk door de kleur van het gazon heen. Het kan wel groener lijken, maar dat wil niet zeggen dat het gazon ook echt beter is. 

Ik stuurde vanochtend door een ferme wolk naar boven voor wat boodschappen, zaken die ik in huis wil hebben voor een smakelijke hap met veel groenten. Ik ben hier thuis, de wolken die 's ochtends in de gorges blijven hangen zijn me eigen. De wolken waarin wij vaak leven zijn dezelfde als de wolkenwereld waartussen ik met mede-visjes zweefde om van het Britse eiland mijn thuishaven te bereiken als een vliegende Hollander in de mythe. De wereld was wit en klein en sneller als 30 km per uur zou roekeloos zijn geweest. In de Rode die als een verlengstuk van mij is reed ik naar het licht. Bijna boven, in m'n durpje, mijn gemeente waar alles me zo vertrouwd is, kunnen de koplampen uit en de auto in z'n vier, want helder is het. Een stralende lucht, de bomen in winterrust, het gras in de berm zanderig bruin, geen tegenliggers, de rust van het Franse 'platteland'. Ik rijd van een mysterieuze wereld waarin ik me als dromerige meid thuis voel, in de andere wereld. Een heldere wereld waarvan veel mensen denken dat het gras er groener is. Waar iedereen dezelfde problemen heeft, hetzelfde werk moet verrichten voor een fatsoenlijke basis en misschien zelfs meer. Boven de wolken uit, het Cantal gebergte straalt met alleen besneeuwde toppen, nog niet klaar voor het wintersportseizoen. Ik zou me kunnen richten op het groenere gras. Een vrij leven, ongetrouwd. Ik kan dromen over andere partners en ik ken er wel een handvol waar ik mijn Cupido pijlen op zou kunnen richten. 

Laat het nu een feit zijn dat ik bij de 'buren' over de gazons mag lopen. Ik voel me vrij om over de schuttingen te kijken en te weten dat ik het gras mag bewonderen, erover heen kan rennen als ik wil of er languit op te gaan liggen, wat ik afgelopen twee weken op drie gazons heb gedaan. Lekkere bedden waren het trouwens, ook het tienerbedje van de dochter van Anna. Ook tijdens de winters zie ik jong groen blad genoeg en ik ben net een mens, echt waar, ook ik stel me voor hoe het zou zijn om me dat andere gazon toe te eigenen, indien mogelijk, want meestal is dit de grootste illusie die mensen koesteren als ze twijfelen aan zichzelf en hun relatie, dat gazon in eigen voor- of achtertuin.
Ik zag een bijna mediterraan gazon met een open deur en zoete inval, bereikbaar in een dorpskern in dit zo geliefde land. Veel makkelijker te bereiken, vlakbij één van de meest bijzondere steden van Frankrijk en alles behalve geïsoleerd. Ik zag een heel groot glad gazon. Strak gemaaid aan het begin van de herfst zonder ook maar een enkel onkruidje. Een gazon met aan de andere kant van de schutting een ruim weids park en de skyline van Londen, de wereldstad die te bereiken is met 15 minuutjes treinen, station om de hoek. Door de wijk waar dat gazon in verscholen ligt, zijn de hekken en schuttingen erom heen een noodzaak evenals de alarminstallatie. De vrijheid ontbrak, alleen op verzoek, met toestemming en enkel urban wildlife heeft vrij toegang. Het andere gazon was een wilde boel. Ongemaaid met wilde uitgebloeide bloemen, in de her en der verspreidde struiken hangen vetbollen en het vogelhuisje mist een voet waardoor het scheef alsnog beschutting en voedsel verstrekt. Een wildpaadje van een vossenpaar, ook daar, laat me zien hoe ik op het veldje achter het huis kan komen. Verder een vieze stadse bende, ook weer te besloten, ingebouwd met hoge hekken aan weerszijde van het huis tegen de hebberigen onder ons.
En thuis? Het wakker worden in de wolken en het licht tegemoet rijden voor een boodschap met de wetenschap of het vertrouwen dat ik vanmiddag mijn eigen gazon kan bewonderen in het felle winterlicht. Nou ja... gazon? Modderoprit. Ja, het gras is inderdaad altijd groener bij de buren, maar dat hoef ik gelukkig niet te onderhouden. Ik maak wel een ommetje als ik zin heb in die groene sprieten van hiernaast.