Bamboe, levensgevaarlijk

Met elke dag -6 tot -8, een laag sneeuw en anders smeltende sneeuw werken we veel binnen. Maar dat gaat erg tegen staan. Frisse lucht, daar snakken we naar en elke keer dat zelfde stukje bospad gaat vervelen, hoe mooi het ook is. Na een te lang schoonheidsslaapje, de lengte ervan helpt niet meer tegen het verglijden van de jaren, dus ook de schoonheid gaat er niet op vooruit, besluit ik met een zucht de zielige ielige plantjes boerenkool te oogsten. Marc komt kijken en ik uit mijn 'benauwdheid' door het binnen zitten. Het magische van de M&M zit hem in het uiten van die kleine gewone dingen. Hij stelt voor een stuk bamboe bos te dunnen. Die grassige bossage blijft woekeren en heeft zich inmiddels verspreid over drie terrassen. Na het dunnen van het hoogste deel blijken er veel nieuwe rechte scheuten omhoog te schieten en die zijn erg waardevol als bouwmateriaal. Maar dat dunnen is niet makkelijk. De uitgeharde stompjes die soms schuin zijn gezaagd hebben een verraderlijke punt, daar wil je niet op stappen of vallen, het zijn net middeleeuwse spiezen. Onder de oude bladeren, klimop, bramen en sneeuw liggen oude scheuten die gladder zijn als ijs en voorkomen dat je erop gaat staan en uitglijdt is onmogelijk. Eenmaal dode sprieten breken niet, die springen terug en hopelijk niet daar waar jij staat, wat Marc wel overkomt met een flinke die hem een blauwe kaak oplevert. 

We werken onszelf lekker warm en gooien de te dunne en kromme scheuten op de brandstapel net een terras lager. Dat zal een vreugdevuur worden van de lente. Afkoelen door te werken buiten lukt niet, 's zomers. Je zinnen verzetten op een klus waarbij je erg goed uit moet kijken wil je niet zwaar gewond dat bos uitkomen is een leuke klus voor ons samen. Ik sleep de oude scheuten het bos uit en hak met de machete de zijtakjes er vlak af. Castel mag erbij zijn en zoekt muizen in hun holletjes en doet gezellig mee met takjes 'dragen'. Tot het in het bos te donker is, bamboe is een groenblijver tenslotte. Met een volle boodschappentas boerenkool, alles dat we hebben en net genoeg voor 1 maal voor 2 personen, klimmen we door de moestuin omhoog naar huis met warme lijven, een voldaan gevoel en een tas met groente. Dat in de winterkou van januari.

Vandaag 'moet' ik eruit, voor de markt en de rol als poets. Ik zie er altijd tegenop, heb gewoon geen zin om het terrein af te gaan. Nu in de sneeuw, misschien glibberen en met maximaal 20 km per uur. Ingesneeuwd zijn we nog nooit, dat excuus kan ik niet gebruiken om lekker hier thuis te blijven. Dat 'geen zin hebben' gaat altijd over zodra ik mijn pantoffels aantrek in het halletje bij mevrouw Ravelac, maar toch. De weg ernaar toe is altijd mezelf over een drempel trekken. Een ander doet het niet voor me, bekend?