zwemmen

De dagen rijgen zich aan één zonder pauze, zonder onderscheid. Alles is even langzaam en warm, benauwd, bedompt. Geen wind en alleen die brandende zon die ons lam legt en ons zoveel mogelijk binnen laat zijn met alle luiken en deuren dicht. Verlichting aan en werken maar. Om dan toch in een soort droge sauna in bed te kruipen. De daken zijn aan twee kanten schuin met de hitte absorberende lauzen erop, de ramen te klein en zonder wind waait het niet door.
We hebben van de week al saampjes tot ons kruis in het meer gestaan. Omdat het recervoir op de berg aan de overkant leeg staat voor onderhoud, is het peil van ons meer al wat maanden hoog. Het wordt niet meer om de dag helemaal leeggepompt. De zon heeft dan nog niet veel geschenen, maar de temperatuur van het water is veel hoger als wanneer vorig jaar dan ook.
Marc heeft een angst voor koud water, voor de rollende hoge koude golven van de Noordzee. Hij heeft me al zovaak gevraagd hoe ik dat ervaar; zwemmen in natuurwater, terwijl hij als kind en jonge vent niet anders deed. Een echte waterrat, net als ik. Tot hij tropische wateren ontdekte om in te duiken, te poedelen, in een branding te liggen om af te koelen met palmbomen boven het hoofd. Sindsdien is hij natuurwater niet meer in geweest, al vielen de mussen dood van het dak van de hitte en was het buitenzwembad verwarmt. Dit was te koud voor hem. Maar van de week zag ik hem aarzelen.
Ik zie Castel op apegapen liggen en voel m'n benen zwaar worden van deze dikke warmte. Na de lunch help ik nog 1 klant en pak dan wat spullen bij elkaar; handdoek, strandmatje, boek, flesje water met limoensiroop en slippers. Marc zegt mee naar beneden te willen lopen en ik hoor hem denken "misschien toch het water verder in als van de week...". Ik blijf ervan overtuigd dat hij niet weet wat hij mist door die ireëele angst voor koud water, 20 graden is toch niet zooo koud?
Terwijl Castel met zwangere buik er vrolijk en onvermoeibaar wat rondzwemt in het stille brede water staan wij aan de temperatuur te wennen. Ik stap steeds een stapje verder op de waterplanten en kattenstaart, watermunt en grassen die luchtbelletjes loslaten die zacht je huid strelen als ze omhoog dwarrelen.
Hij is eerder 'door' als ik en verrukt, het is lekker.
Met z'n drieëen zwemmen we een stuk, niet naar het midden, daar is het diep en dus heel koud. Maar aan de rand achter de bomen is het heerlijk. We genieten alle drie en we gaan eigenlijk terug voor Castel. Die snapt niet zo goed dat ze daar niet kan staan en wil bij ons blijven. Maar ze zwemt al 20 minuutjes non-stop, een hond heeft toch ook grenzen??? (Castel volgens ons niet...)
Het was heerlijk, maar zodra we met onze huid boven het wateroppervlak staan, slaan de steekvliegen toe. Dus er snel uit en afdrogen. We roken een sigaret op het matje en Marc gaat terug naar boven. Castel komt naast me liggen en rolt wat in de wilde kruiden rond; kamille, munt en marjorein. Ik lees een boek.
Larvevel
Het is spits voor alle insecten. Libellen, hele grote, waterjuffers, kruipspul in alle maten en kleuren, kevertjes en rupsjes, maar het meest verbazende is het assortiment vliegen die wel yuppen lijken in een grote stad. Ze zoemen allemaal anders, hebben de meest uiteenlopende maten en kleuren. De 1 wil direct in je ogen landen, de ander verkent je oren, de volgende wil je kriebelen en andere plagen je door steeds net niet te gaan zitten op de blote stukken huid. Spinnetjes te over ook, die over mijn pagina's lopen alsof ze de woorden zoeken om je te begroeten. Grote bosmieren naast de miertjes van net 2 mm lang of de miljoenpootjes. Er landen zelfs vlinders op mijn rug die raar prikkelen en verschrikt opvliegen als ik diep ademhaal.
Vandaag gelukkig wat wind en dreigende wolkjes die later op de dag pas onweer geven met drie spetters regen. Wel spetters zo groot dat ze alle kleine dingetjes op de grond laten bewegen, op laten springen alsof het geschrokken diertjes zijn. Steentjes, kleine takjes, blaadjes, zand, grassprietjes, alles hupt en danst vrolijk mee alsof de regen feest brengt, verkoeling en de dorst eindelijk gelest kan worden. Het is een grappig gezicht, een bosbodemfeestje met iets minder feest rond de dikke stamvoeten van de eiken en kastanjes die niet eens even diep adem kunnen halen, want het is te weinig voor een grondige stofbeurt.
het frist ook amper op buiten, in huis ook niet. De computers staan natuurlijk uit, onweer is inslag en stroomonderbrekingen, dus gaan we een potje schoppemieëen.
Ik maak abrikozenjam, 3,5 euro per kilo!!! Nog altijd beter als de gekochte potten en smaakvoller met een vleugje chili en whiskey.

Marc doet bijna iedere dag een stukje van de schuur. De bovenste helft van de stenen muur, haalt hij eruit zodat hij de dwarsligbalkjes kan vervangen. Eerst moet de schuine draagbalk gestut worden met een stempel en de grond weggeschept achter de schuur. Voor de goot later in het jaar. Hij doet deel voor deel (meter voor meter) en kan zo wat ervaring opdoen. De platte kant van de muur metselt hij vlak dicht, tussen de dwarsliggers. Daar kan ter zijner tijd wat op gezet worden, of aan bevestigd.
Ik werk iedere ochtend wat in de moestuin, er is altijd wel wat te doen. Van opschot en bramen weghalen, tot ander onkruid of dieven van de tomatenplantjes. (Die het erg slecht doen dit seizoen) Maar het werk schiet met deze temperaturen niet echt op.
We kijken weer uit naar het bezoek van Edith, donderdag al halen we haar van het station. Er zijn plannen te over om te gaan doen. De broodoven stoken voor allerlei lekkernijen en wat broden, brem verzamelen dus. Mijn kamer witten, een paar dagen naar de Pyreneëen met z'n twee, wandelen, aardappels rooien, naar de markt, stenen sjouwen of wat doen aan het ezelhek.
En als, ja als er een finale komt (DU-NL een regelrechte giller) dan gaan we ergens kijken. Desnoods op een camping met enkel Nederlanders, dat is dan weer een feestje dat we niet zouden willen missen.
Ook de invloed van landgenoten. Edith wil dit graag zien en we worden door P&W goed op de hoogte gehouden... Hup Holland Hup, laat die leeuw niet in z'n hempie staan!