Tijdens een slok lekkere koffie in een metalen mok, raast er een auto met aanhanger voorbij. Dat we op nog geen 15 meter naast een weg staan en hebben geslapen, onderaan een weg, wisten we beiden niet. We moeten erom lachen, wat nou privacy! Toch een aardig uitgestorven gebied... We zijn vandaag zo op weg en Edith ploetert over de kleine slingerweggetjes door dichte mist -bewolking- het gebied uit. Het kost ons 1,5 uur om dan in de gorges de l'Aude terecht te komen. Het is heel vermoeiend rijden met die paar meters zicht. We zien veel auto's in de bermen staan, locals die paddenstoelen zoeken en we zien wat mensen lopen met trots enorme geurige paddestoelen in de hand, voorzichtig om ze niet te beschadigen. Verder is het koud, groen en stil in de bossen en vagen de wolken alle zicht uit.
Voor we de tocht voortzetten komen we door een stadje waar er markt is. De typische franse markten met hun locale producten en lekkernijen.
Er is ook een landskampioenschap jeu des boules aan de gang. Geen dames te bespeuren, een echte mannen aangelegenheid, typische koppen en zodra Edith gewoon een foto wil maken, wordt er natuurlijk gereageerd op de twee blonde toeristes. Ik maak een praatje, wel zo leuk. Ze geloven me maar half als ik zeg waar ik woon en krijg de vraag hoe de winters er zijn. 'IJskoud' geef ik ze als antwoord, het blijkt te overtuigen. Verder zeuren ze door over wat we met Midi doen, of we blijven eten, een aperatiefje willen enzovoorts. Ik verkoop ze 'nee' , we moeten naar huis. Dat wil zeggen, we willen verder. We struinen een rondje markt waar we verse koffie kopen en een flodderbroek die luchtig is en lekker zit voor 5 euro. Edith proeft een stukje oude geitenkaas, net na een appelbroodje... Dat had ze beter niet kunnen doen, ze proeft het tegen de middag nog! Zodra we de parkeerplaats verlaten hebben toeter ik de mannen moed en succes toe met de koeienhoorn. Verbaasd staren ze naar de LaRo waar die twee toeristes inzitten, met frans kenteken... De gorges is adembenemend en Edith sjeest er met open mond doorheen. We kunnen niet stoppen op de smalle wegen met de rotswanden boven ons, om ons heen, waar we onderdoor rijden. We passeren vele auto's, touringcars, campers en soms moeten we elkaar echt de ruimte geven, anders rijden we er een spiegel af. Edith doet dit knap, heel knap. Ze laat zich niet van de weg drukken en ik help haar door te zeggen of het gaat of niet, leer haar te remmen op de motor om de remschijven te sparen, bochten in te schatten en sneller te reageren dan dat op de nederlandse wegen nodig is.
We komen nog door een leeg gebied, geen toerisme, weinig dorpen, stilte, bossen, steile wanden, watervalletjes, prachtig. Hier zou ik ook wel willen wonen, maar het is wel wat nauw, weinig vergezichten, maar zoooo mooi.
De borden doemen weer in grote getalen op langs de wegen. Grotten te bezoeken, kano-scholen, campings, gites, winkels en restaurants. Laat maar, denk ik snel.
Rond Montréal is het weer Tour-de-France dat de klok slaat! Daar waar houten kruisjes staan met vuilniszakken met 'propre' erop, komt de Tour langs. De smalle mannen op nog smallere fietsen. Campers langs de weg, op weg, de gesponsorde snelle auto'tjes met fel gekleurde reclames in raceformatie achter elkaar, de televisie-wagens, complete mediaparken op wielen, duizenden gendarmes, voetgangers met vlaggetjes en stoeltjes, files zo ver het oog rijkt, mensen op de weg, in de bermen, overal volk en drukte. En Edith had het nog wel zo nauwkeurig uit proberen te kienen dit te omzeilen... Helaas, niet gelukt. Maar met wat geduld en berusting kruipen we door de plaatsen heen en genieten toch van dit wereldberoemde festijn, het staartje, de entourage, toch wel eens leuk om mee te maken.
Zodra we de grote wegen weer bereikt hebben, zetten we gas op de plank en zjoeven zo naar Rodez. Edith wil graag door naar Laguiole. Het plaatsje dat bekend staat om haar kaas, maar vooral de messen die alleen daar gemaakt worden. Een speciaal soort mes, met serienummer en logo. Ze wil er zichzelf graag 1 kado doen.
Tegen 6 uur 'meren we aan' in dit overbekende stadje waar de hoofdstraat watterrasjes heeft, een plein met de Marie, postkantoor en een standbeeld van een Aubrac-koe en een oud stenen kruisje, maar verder alleen messenwinkels, winkels met messen en een messen-werkplaats annex -museumpje met een winkel en een messen-atelier. Het lijken stuk voor stuk juweliers zoals ze hun messenwaar uitstallen en in de etalages laten prijken, opgepoetst in de meest mooie doosjes van rozen- en pallisanderhout. Het grote aantal winkels met het nog grotere assortiment doet een weegschaal duizelen... Ik ben blij geen geld voor zo'n mes te hebben, ik zou me arm kopen in de verkeerde (lees 'duurdere') winkels. Maar kijken is ook leuk. Alle soorten en maten, alle gebruiksmogelijkheden, met tandenstoker en zonder, sommige met flessenopeners, met gekleurde heften en eenvoudige. Allemaal hebben ze het Laguiole-beestje als overeenkomst en de vorm van het mes zelf. Als bestek, compleet, als broodmes (180 euro, natuurlijk jongens, terwijl ik de fransen hun brood zie breken) of jachtmessen, vismesjes, sla-couvers, zakmes, mesje voor aan je sleutelhanger. Onvoorstelbaar!
Na een cola en een biertje gaat Edith maar even alleen op pad. Ze gaat terug naar een rustig licht achteraf-winkeltje waar een dame werkt die ook engels spreekt, met een werkplaats/atelier achter de winkel waar de messen geslepen worden.Ze komt me halen op het terras 5 minuutjes voor sluitingstijd, even hulp bij het uitzoeken. We krijgen uitleg over de verschillende hout- en hoornsoorten die gebruikt worden voor de heften, over het gebruik en het onderhoud. En na heellang wikken enwegen maakt ze haar keuze. Ze mag ook iets in het mes laten graveren en ze kiest voor haar initialen, stoer.
De terugtocht in de avondzon is zwaar. Al is het maar een uurtje, de zon zorgt ervoor dat je met zonnenklep en -bril niets ziet, helemaal niets. Dus rijdt Edit met haar laatste energie naar huis. Waar we rustig thuis kunnen komen, want de mannen zijn naar het water. De keuken is spik en span, Cros springt voor een knuffel in mijn armen en we drinken koffie met elkaar zodra de mannen weer boven zijn.
We genieten van een lange douche na drie dagen avonturieren. Daarna trekt Marc me het bos in waar we op een kleed bijkletsen samen, ehm... ook bijknuffelen natuurlijk! We hebben elkaar gemist. We hebben het prima naar ons zin gehad en hadden beiden goed gezelschap en ons niet verveeld. Maar toch, M&M zijn gehecht aan elkaar, dat blijkt maar weer.
Wij hebben 3 heerlijke dagen gehad, nieuw en vertrouwd, zon en regen, rust en drukte, spektakel en circus, bos en kale toppen, alles erop en eraan!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten