Voetbal of Verantwoordelijkheden

Terwijl heel Nederland en vele Expats thuis, op de camping, in hun vakantiehuisje of in een oranje versierde strandtent voetbal genieten tegen Uraguay, hebben wij het moeilijk met het verwerken van het nemen van onze verantwoordelijkheid. Niet dat we het met opzet vandaag aan hebben willen gaan. Het was onze viervoeter die ons met de neus op 5 kleine feitjes drukte.
Ik schrijf omdat het me bevrijd van onlogische hersenspinsels, het me weet te verlossen van ireëel gedachtengoed. Omdat het me gezond houd, omdat ik anders toch een keer ontplof van binnen, van al die ingeslikte emoties, mooie momenten, strijdjes en ontdekkingen. Deze dag is er en vrij en volmaakt, rustig en in balans en we leven deze dag. Bewust, zoals iedere dag, maar deze dag, deze dag is speciaal voor ons. Deze dag liet ons leven zien, nieuw leven dat geen kans mocht hebben. Leven als de cirkel die het leven is voor alles dat leeft. De natuur die met, ons, mensen leven moet. De mensen die niet te kiezen hadden om te leven met de natuur.
Omdat het leven zonder natuur voor ons mensen onmogelijk is.


Gisteravond laat;
Ik hoor Castel een piepje geven als ik al een half uurtje op bed lig. Ik laat mijn boek in de steek, knip het licht uit en ga liggen malen.
Eerder op de avond vraag ik aan Marc wat ik het beste kan doen als ik hoor dat Castel haar kleintjes heeft. Zal ik gaan kijken? Er voor haar zijn? Ik kijk hem vragend aan en krijg een resoluut antwoord. “Beter dat je niet gaat kijken.” Het duurt een aantal seconden voor ik hem goed begrijp. Het is zijn zorg voor mij, zijn bescherming. Ik zou me direct hechten aan de ukkies, het kleine spul dat ligt te drinken met de oogjes nog dicht. Ik zou weer ruzie gaan maken over het feit dat ik niet wil dat hij ze verdrinkt. Wat ik wreed vind, want die net geboren pups kunnen nog lang zonder zuurstof, ze zouden lang lijden en dat stuit me zo tegen de borst.
Ik verbijt me, al draaiend en malend in mijn bed… Ik doe mijn best in te slapen, ik doe mijn best niet aan Castel te denken. Ik doe mijn best niet aan morgen te denken, ik doe mijn best te bedenken wat nu voor Castel het beste is.
Is het zorgzaam om de pups wat groter te laten worden en ze dan af te maken? Is het verantwoordelijk ze een tijdje hier te houden en ze zich te laten hechten aan hier, ons, de katten en mama? Is het wijs om ze dan alsnog weg te doen, de stress van naar de dierenarts in die auto en ze daar op steriele wijze een spuitje te laten geven? Is dit geen afkopen van je eigen verantwoordelijkheid? Is het reëel te zoeken naar een leven voor iedere pup apart? Terwijl we weten dat het geen kans van slagen heeft in deze regio? Hebben wij de tijd en de energie, de financiële middelen even daargelaten, om mensen te zoeken voor de pups en Castel? Vreemden in het Frans uitleggen waar we wonen, waarom ze weg moeten, waarom mama ook een ander thuis nodig heeft om haar niet te kort te doen?
“Als ik nu ga kijken, mogen ze niet weg. Uit eigenbelang omdat ik ze zo schattig vind en het Castel gun. En dan, later, als ze bij Castel weg zouden mogen de zoektocht naar nieuwe huisjes voor al die kleintjes, die we allemaal zindelijk moeten maken, een beetje moeten trainen, uit moeten laten en te eten moeten geven. Intussen telefonisch bereikbaar zijn voor de geïnteresseerden die kunnen bellen. Die bellen niet, Castel is geen jachthond, papa is de anonieme factor, ze is geen rashond, heeft geen paperassen. Het zou dan mijn beslissing zijn dat ze blijven. Het zou mijn extra taak zijn een nieuw thuis te zoeken. Het zou mijn verantwoordelijkheid zijn, mijn keuze, mijn ding.”
Ik draai me nog maar eens om. Ik kan het niet. Ik kan geen hondjes trainen, zindelijk maken. Ik vind 6 kleine vagebondjes op vier pootjes niet leuk. Ik snap ze niet, ik weet niet wat ik ermee aan moet. Dat weet ik nu, dat wist ik begin mei, dat weet ik zeker, ik ben geen hondenmens. Ik blijf liggen waar ik lig, probeer me niet te verroeren en vertrouw op Marc, die voor me zorgt. Dat ik me niet een moreel probleem op de hals haal. Ik draag de verantwoordelijkheid over, ik mag het loslaten. Hij neemt het op zich en een steek van liefde stopt mijn malen. Ik val in slaap.

Om 7 uur gaat de wekker. Slaperig loop ik naar beneden en schenk me koffie in. We zitten even stil samen… Ik pers de vraag uit mijn lijf en leden; “Ik hoorde haar piepen vannacht, hoe staat het ermee?” Zijn antwoord is rustig en zorgzaam, “Ze liggen begraven bij de twee eiken”. Vlak voor hij zijn hoed opzet en naar zijn werk wil gaan, kijken we elkaar aan. “Ik weet nog niet zo goed wat ik ervan voelen moet, Marc. Het zou egoïstisch van me zijn als ik het niet goed had gevonden dat je ‘dit zo regelen wilde’. Maar ik kon niet anders dan het loslaten, het aan jou geven.’ Mijn lief kijkt me verward aan, bang dat ik het niet goed vind dat hij het voor zonsopgang allemaal al geregeld heeft. Snel zeg ik dat het goed is. Het kon niet anders en dat ik blij ben dat hij ze snel en heel pijnloos een rotleven heeft bespaard. Dat ze begraven zijn, ver weg, zodat mama ze niet zal kunnen vinden.
‘Of ik vandaag extra lief wil zijn voor Castel?’ Logisch, natuurlijk! Zij snapt het niet!
Ik was de kleden uit, knuffel haar om het half uur een tijdje. Ze ligt in haar huisje met wat verhoging. Gelukkig is dit tegen de middag al weer weg en is ze levenslustig als altijd.

We hebben hier 60 dagen over kunnen praten. -De conflicten tel ik nu even niet mee.- Met elkaar, met onszelf, met vrienden en kennissen, Nederlanders en Fransen. We hebben vele ‘oplossingen’ gehoord en bedacht zonder al een keuze te maken. We hebben alleen moeten beslissen dat Castel een ander thuis zal moeten zien te vinden. De dierenarts wilde wel een briefje ophangen met een leuke foto erbij, maar zag onze kansen net zo somber in als alle locals.
De adviezen liepen uiteen van de Nederlandse media benaderen tot het wegbrengen van de familie Hond naar het asiel. Waar de kleintjes ook een spuitje zouden krijgen. Van het houden van alle pups en het blijven zoeken naar een nieuw thuis voor allen. Het af laten maken of het zelf doen. Het plaatsen van allerlei advertenties op internet en in de winkels hier. Er één houden om op te voeden als waakhond en het bouwen van een kennel, om ze daarna allemaal te laten steriliseren. Maar alleen deze optie bleef over, een reëele, de moeilijkste, de zwaarste en de meest directe die inherent is aan het wonen op het platteland. Met de wetenschap dat het niet veel anders is als welk platteland dan ook.

Zodra Marc uit zijn werk komt knuffel ik hem eens stevig. Ik bedank hem voor het mij beschermen tegen een emotionele langdurige uitputtingsslag. Voor het overnemen van deze verantwoordelijkheid, het mij de gelegenheid geven het los te laten, deze moeilijke beslissing. Ik heb een man die voor me zorgt, op maat nog wel en niet door voor het boodschappenpotje te zorgen. Maar om me te behoeden voor impulsieve emotionele beslissingen waar ik het mezelf te moeilijk mee maak. Uit liefde, liefde voor z’n maatje, voor de natuur, voor Castel, voor het nieuwe eenvoudige leven. Gesteund door onze lieve vrienden hier, bedanken wij ook hen met dit bericht!