Doorstarten

Geen mooier moment een doorstart te maken met dit blog. Een begin met het lengen der dagen, hazelaars met bloemen, sneeuwklokjes en bloeiende wilde kerstrozen. Drie koningen die drie geschenken brachten als voeding, materiaal, inzicht en wijsheid voor het nieuwe leven, die groene knoppen in forsythia’s. De zon die toch steeds dichterbij komt en de aarde weer verwarmt.

Afgelopen maanden was een kwestie van loslaten, anders OmDenken, aanhikken tegen één beslissing welke ons nog niet eens helder voor ogen stond. Een beslissing die je samen neemt. Het doorstarten moest nog even wachten op het nemen van die ene stap, alle tijd om ons te ontdoen van niet relevante zaken. Dat viel niet mee, de drang en stuwende kracht te groot voor enige vorm van weerstand, vele scherven. Het einde van het jaar, heilige nachten onbewust gevangen door dromen.

Ik moest naar Nederland. Ik was het aan mezelf verplicht, moreel, energetisch, afgeroomd van emoties, er al voldoende uitgespuugd om murw en uitgeblust op avontuur te gaan in de Blauwe. Reizend vanaf een ijsbaan na een nacht ijzelen ten noorden van Dijon en een niet werkende standkachel. Het is -2 ’s nachts in de Blauwe camper. Een mens heeft niet meer nodig dan een goede slaapzak en een auto. Een wonderschone helletocht naar de Eifel volgde. Heuvelachtige Franse polderwegen rijden in een 3 ton zware auto over ijzel is geen succes. Een volle week verblijven op het Krachtpunt in een prachtig gebied, met iets te veel aan kracht. Tijdens die rit die volgde naar Quatre Mains etaleert de Blauwe een gevaarlijk defect zonder diagnose. Ik ben immers een gewone gebruiker, een leek op dit gebied. Toch dacht ik het wel onder controle te hebben.

Quatre Mains is voor pelgrims en andere reizigers als rustpunt tijdens een zoektocht. Mijn kerst bij hen was warm en rustig, verbonden met elkaar. Ik mag helpen om er voor een ziek schaapje te zorgen.  Een groot kerstvuur, een heerlijke rommelboerderij bezield met liefde en respect voor de natuur in woord en daad.

Het Bakkershuisje waar ik de kerst mocht vertoeven.

Dan verder reizen, naar Nederland, de Randstad in.

De Blauwe blijkt tijdens de laatste 350 km naar Nederland een toch echt levensgevaarlijk defect te hebben. (De sensoren van ABS en TC bleken kapot wat de hoge, smalle, zware wagen laat zwabberen bij zijn snelwegsnelheid. ) Stinkend naar levensangst, een verkrampt lijf, het zweet tussen de bilnaad, bereik ik met 70km per uur de garage in Nederland die de auto door en door kent. Alleen in Nederland blijk ik een gevaar op de weg die je lastig moet vallen door te kleven, te snijden, lichtsignalen te geven en te claxonneren. 80 Op de snelweg, dat kan toch niet! En dan ook nog een Frans kenteken…

Was deze Magic Mandala met Liefde voor mij gemaakt om als een Talisman te werken? 

In Nederland voel ik me ontheemd. Niet thuis in mijn Eigen Huis, niet thuis in het spik en span appartement van pap en mam. Dacht ik afgelopen jaren in mijn huisje in Frankrijk thuisgekomen te zijn in mezelf..?

Reizend naar en op geboortegrond, mijn achterland, beland ik in een oorlog van geluid (het vuurwerk en de media hierover, een volgende rel geboren), een gestructureerde destructie van de industrie (Rotterdam en wijdse omgeving), een slagveld van psychosociale maatschappelijke gezinsdramatiek (de nog gewone definitie van problematiek ver voorbij). Zelfs de absurditeit van de westerse maatschappijen blijft erbij achter. De hoeveelheid ruis is enorm, de druk is hoog, ongezonde trillingen, licht, een overtreffende trap van licht tijdens de rust die er nodig is, die paar weken van midwinter. Een snijdende wind die alles verkilt en versomberd. 

Nee en ja, hier weet ik dat ik nog dichter in mezelf thuis kan komen, juist door me zo ontheemd te voelen en toch zo vertrouwd. Het creëert een comfortzone in mezelf. Een onneembare vesting die het mens zijn kan zien zoals ze is. 

Mijn God, wat zijn we kwetsbaar! 

De beslissing
De beslissing is genomen, de bal een zetje gegeven. Met het hart verbonden, nemen we onze fysieke afstand ter harte door het te gebruiken om het stof neer te laten dwarrelen. Het zal toch weer meegenomen worden door de wind die de dynamiek vanzelf zal veroorzaken. M&M lijken kiwiplanten. Of hulst, als u begrijpt wat ik bedoel.

Een vlucht of uitweg om het vege lijf te redden en dat wat ons lief is. Dat wat vervangbaar is loslaten. Ik voel me het meest thuis in de pracht en lokale cultuur aan de Zuidelijke voet van het Centraal Massief. Daar keer ik naar terug voor een doorstart. De ruimte en de vrije ademteugen die dieper komen nu ik niet meer rook. (Ik ben een bietser geworden die thuis niet bietsen kan.) De vreemdelinge, la Batave die haar weg vond en een plekje wist te bemachtigen in de sociale structuur van het authentieke gesloten Achterland van Frankrijk. 

In de laatste alinea van de pagina over mijzelf, geef ik aan wat mijn doel is met het schrijven van een weblog. Als steuntje in de rug voor het vinden van een balans. Voor de grote stap, die achterwaarts lijkt, maar een grote sprong voorwaarts zal zijn. Nu in de leegte van het nog niet weten. Vrij om verder te denken dan geijkte patronen.

Geëindigd met publiceren, gestopt met schrijven of een pauze?

Ik zal niemand langer in spanning houden, mezelf ook niet. (Het stoppen na de laatste log was zo eenvoudig, zo voor de hand liggend. Als ik aan het schrijven van een log dacht, en aan jullie, moest ik schouderophalend tegen mezelf blijven zeggen dat het even niet kan. En grappige, leuke relevante gebeurtenissen te over, dat lijkt niet op te houden, zo tussendoor.)

Ik liep vast. Maar volledig gestopt met schrijven was ik nooit, het diende enkel tijdelijk een ander doel.

Hier weer een schrijfsel. Alleen omdat het me eindelijk lukte wat Gordiaanse knopen te ontwarren en de dynamiek weer te ervaren die me meetrekt op de carrousel van het leven. De waan voor even overwonnen.

Een log zonder verwachting of belofte, vanuit een rust, de leegte waarop M&M haar grondvesten bouwde. Een stille doorstart.