Maar als dank voor de gastvrijheid biedt Harry ons een etentje aan. Hij is langs een Hotel-Restaurant gereden waar hij forel aangeprezen zag staan in een plaatsje dat een forellenkweker heeft. Dezelfde forellenkweker die altijd in Lo Mur op de markt staat. Ik Google op 'Truite, Plaatsnaam' en krijg gelijk en als enig zoekresultaat dit Hotel-Restaurant. -Ik vermeld de naam niet, de moeite niet waard, weet ik achteraf-
Marc gaat accoord, en ik bel het restaurant. Ik reserveer en al had dat vorig jaar al makkelijk moeten gaan, toch voelt het gaaf om zonder moeite in het frans te telefoneren, zoiets simpels, maar toch. Er is een tafel vrij en we starten met ons douchen en netjes aankleden ruim van te voren. (Alle 4, dat duurt even)
Om 7 uur is de keuken nog dicht, Marc ziet de bui al hangen dat we erg laat aan de dis kunnen, nog later thuis zijn en hij een kort nachtje tegemoed gaat. Ik heb mijn eigen bui, wat moet ik aan? Marc helpt altijd, de schat. (Ik ben daar nooit zo handig in. Het leuke jurkje moet ik nog vermaken, het ander kan niet, want dat ondergoedje zit net in de was dat eronder moet. Ik sta zodoende vaak een kwartier voor de kast en nog in onderbroekje te wikken en te wegen, terwijl mijn haar al is opgedroogd terwijl ik dat had willen fohnen.)
Ze hebben het binnen zeker druk? Twee gezelschappen staan te dralen op het terras terwijl de gereserveerde tafels gedekt zijn. Wij besluiten gewoon maar te gaan zitten op het terras aan de enige voor 4 gedekte tafel.
We worden vriendelijk ontvangen en krijgen de kaart. Twee soorten menu's, 8 pagina's met wijnen, pagina met dranken en 1 met hoofdgerechten, de laatste met de dag-specialiteit. Maar geen vis, niet 1, geen forel, nog geen diepvriesvis of blik tonijn.
We maken onze keuze en de gezellig dikke madame komt onze bestelling opnemen. Eerst vraag ik haar waar de forel te vinden is. Op de lege pagina misschien? Juist ja, die pagina is eruit gehaald. Alleen op maandag komt de verse forel uit hetzelfde dorp en op is op. We vragen wat bepaalde gerechten inhouden en kiezen uiteindelijk allemaal maar voor de kalfskotelet. Ze onderbreekt ons, want of er daar nog 4 van zijn moet ze nog even gaan vragen in de keuken. Ook onze tweede keus is er waarschijnlijk niet. "Wat kunt u ons aanbevelen"? Met andere woorden, wat is er wel? "De omelet" Ehm, ja... uit eten en dan een omelet aangeraden krijgen in een forellen-restaurant? Het moet niet gekker worden.
Edith vraagt me of er broodjes komen als knabbel voor het hoofdgerecht terwijl Harry en ik onze salade eten als voorafje. Madame kijkt me wat verstoord aan met een blik van 'hoe kun je dat nou vragen, natuurlijk komt er stokbrood bij de franse maaltijd.' -stomme toeristen-
We krijgen onze salade en een schaaltje chips, voor 1 persoon.... Marc en ik schieten in de lach, Edith kijkt me aan met een gezicht in de vorm van een groot vraagteken.
Goed, we wachten op het hoofdgerecht, gelukkig zijn er nog 4 kalfskoteletten, niet gereserveerd per telefoon door fransen die weten hoe dat hier werkt.
Dan komt er eindelijk brood, 5 dikke sneetjes frans stokbrood, voor bij de salades... Tijdens het heerlijke hoofdgerecht, dat moet gezegd, echt superlekker en zacht van smaak met een bakje gefrituurde aardappeltjes, krijgen we nog eens 5 sneetjes brood.
We hebben het wel erg gezellig aan tafel met z'n vieren. Onze definitie van gezellig is wat anders, wat verfranst, en een tafelgesprek op zich. Marc en Harry kletsen over de familie, ik vind dit interessant en Edith klets en vraagt mee. De mannen zien elkaar niet al te vaak en er gebeurd altijd wel wat. Verder is er ruimte om eens over het vertrek van de gasten te babbelen.
Ik kan dan wel genieten van het volle hotelletje, Harry kan met het verstand op nul hier zijn en zien hoe lang hij blijven kan. Edith zit met haar studie en moet eind juli een lift naar Nederland zien te vinden. Marc zit omhoog met zijn werk, het werkt niet, het voor een baas werken en 5 ochtenden per week geclaimt zijn en alles verder in de steek te moeten laten. Tevens wil hij er graag voor de gasten zijn, eens een dagje weg met Edith of Harry en eens een dagje alleen zijn met mij. We hadden niet in kunnen schatten geen dag met z'n drieëen door te brengen, Harry kwam onverwacht en blijft normaliter een weekje.
Alle liften die Edith vond verdwijnen opeens van het internet, beantwoorden haar emails niet of zijn al vergeven. Treinkaartjes worden natuurlijk hoe langer hoe duurder, vliegtickets op korte termijn zijn niet meer beschikbaar en ze heeft moeite om het los te laten en vertrouwen te hebben dat er een lift is op het moment dat ze naar Nederland wil. Dat zou ik ook moeilijk vinden en het is een lastige teleurstellende zoektocht aan het worden. Gelukkig komen we tijdens de kalfskoteletten wel overeen dat Harry deze week naar huis zal gaan om tegen de winter een langere tijd terug te komen. marc werkt dan niet meer 'voor een baas', het weer is werkbaar en we hebben dan wat meer rust en aandacht voor hem.
Ik verbaas me over mijn eigen flexibiliteit. Vol 'hotel', bezoek, theevisite, Simon die mee komt werken zo nu en dan en mee eet en -doucht. Marc die 5 dagen per week 5 uur weg is.
Harry bobt en zo verlaten we bijtijds met een goedgevulde maag het restaurant om thuis eigenlijk gelijk in bed te kruipen waar Harry en ik beide 's nachts weer even uitkomen door de enorme dorst te lessen.
Uit eten, waar het al niet goed voor is. Het was een grote verrassing voor M&M, goede tafelgesprekken, de volle aandacht voor elkaar (dat schiet er thuis echt bij in), heerlijk eten en veel plezier.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten