Terug in de tijd & ontdooien

Dat Castel niet naar huis wilde gisterenavond is voor mij deze ochtend een goed excuus de stoeltjes te brengen en zo Castel weer mee naar beneden te nemen. Ik krijg een berichtje van de twee reizigers om kwart over 10, dat ze hun avontuur afsluiten met auto-koffie en er zo aan komen. Dus haast ik me een beetje en neem tot het smalle pad naar Simon's huis de auto. Daar bind ik met twee legergespen de stoeltjes aan elkaar en hijs ze op mijn rug en schouders om zo makkelijk mogelijk met twee houten stoelen een bergwandeling te maken. Het valt me alles mee, als het gewicht maar goed verdeeld is en met armkracht houd ik ze op hun plek.

Ik geniet van deze simpele manier van het verhuizen van twee stoelen die voor hem van hoge waarde zijn aangezien zijn oude huisje alles behalve de luxe heeft van een normale zetel.

De slaapkamer

Ik word ontvangen door een seriues zwaar blaffende Castel, die wederom geprezen wordt voor haar nieuwe waak-capaciteit. Wie had dat ooit gedacht, is ze stiekem toch veel intelligenter als dat we dachten. Of is ze waaks omdat de Patron van huis is????

Ik krijg koffie uit de sjieke kop en schotel die ik hem gisteren verkocht, alleen de koffie is minder sjiek; koffie in een waterkannetje, kokend water erover heen, even laten trekken en dit door een metalen campingfilter gieten en even wachten... De smaak is er niet minder om, maar wel koffie als een vlag op een modderschip. Castel is er helemaal thuis en laat niet merken dat ze bij mij hoort, nee ze is de hond van Simon geworden. Het is echt moeilijk haar weer mee terug te slepen, ze past hier beter.

Weer maak ik foto's. Het is en blijft een onbewoonbaar huisje voor de moderne mens en bewonderingswaardig dat Simon er gewoon alles doet dat bij het leven hoort. Water haalt hij in grote jerrycans die hij leeg in een houten antieke kruiwagen de heuvel opduwt naar het gehucht en vult bij een open bron. Dan weer het hobbelige pad af naar zijn huisje. Regenwater vangt hij op voor de (af)was en om zichzelf op te frissen. Zo kan hij heel lang vooruit met die volle jerrycans. In huis is het als vorig jaar, vies en een enorme rommel.
De woonkeuken
Hij heeft wel goede voornemens om sneller met pensioen te gaan als gedacht en hier vaker en langer tijd door te brengen. Het misschien wel verhuurbaar op wil knappen, maar och, wat een enorm werk ligt er nog in het verschiet.
Castel moet ik in de bak van de auto doen, want ze gaat het liefst gelijk weer mee naar zijn huisje.

.

Het blijft genieten om daar te zijn, te zien en te beleven dat we snel geneigd zijn hoge eisen te stellen aan het wonen, het leven zelf. Dat we ons zo veel beperkingen opleggen en moeilijker doen dan nodig is. Het is dan misschien een vies huis, maar de mens die er woont absoluut niet. Het servies, het eten en drinken, dat is schoon!
Thuis ga ik eten koken en bedenk hoe ze zo thuiskomen, vol met verhalen of juist niet. Hoe ze hun avontuur beleeft hebben en dat ze twee verschillnde mensen zijn die veel hetzelfde beleven, maar toch ook zo veel verschillen van elkaar. Op de één of andere manier ben ik jaloers, of nee, verdrietig dat ik wat gemist heb. Of toch niet? Dus wil ik eerst hun eerste uiting van de afgelopen dagen horen, wat ze gedaan hebben en hoe het was, de natuur, de plekken waar ze hebben overnacht en of de zee nog een sterke uitwerking had op Marc.
Die zee mist hij, enorm, en het zeeklimaat des te meer. Toch concluderen we beiden hetzelfde als we kijken waar we nu wonen, een unieke plek, de beste plek met zoveel voordelen in vergelijking tot alle andere plekken in dit schitterende land.
De auto wordt uitgeruimd, de eerste was draait, we eten met elkaar een lekkere hap rijst met groenten. Marc en ik gaan even 'ontdooien' door samen naar de rivier te wandelen terwijl Edith drie dagen reizen van zich af doucht en bijslaapt.
Als M&M zonder elkaar wat dagen doorbrengen, thuis of elders, lijkt de eenheid die wij zijn even de ijskast in te verdwijnen. Dat klinkt negatief, ook voelt het zo een beetje en het zal de reden zijn dat we niet graag langer dan een week zonder elkaar zijn. Het ontdooien is nodig, voelt fijn en we komen zo snel weer tot elkaar.