De eerste dagen

We zijn best vroeg op vrijdag en doen die dag weinig.
'Weinig' is het verkeerde woord, met 36 graden is het zonder wind buiten niet te doen. Ik plant 2 rijtjes gekochte preiplantjes en haal wat onkruid weg. Verpoot de meloenplantjes die de volle zon nodig hebben en geef de komkommerplantjes water, één van de weinige planten die wel willen. Verder werken we erg veel achter de PC, wat ons veel energie kost. Edith acclimatiseert. Ze wandelt een stukje met Castel, leest een boek, geniet van haar koele kamer en geeft haar spullen een plekje. s' Avonds gaan we naar de rivier waar castel haar zwem- en haal-takken-uit-het-water-kunsten vertoond.
We krijgen kado's, te weten; alletwee een pakje vers gemalen koffie. Zacht en rond voor Marc en pittig sterk voor mij. Een kilo basterdsuiker voor kletskoppen en wij meiden zoeken leuke wandelingen uit voor ons 3-daagse avontuur in de Pyreneëen. Ook willen we een klein dagje naar Carcassonne, een prachtstad aan de voet van deze bergketen. Ook mijn bestelling bij mijn oude baas Teo heeft ze bij zich. Door zijn vrouw zorgvuldig ingepakt in een Van Nelle blik met een prachtig lied gedrukt op een ansicht van Robert Murray McCheyne uit 1834. Dat ik nog een paar keer moet lezen voor ik de kern goed begrijp door de taal uit die tijd. Op het pakje zelf staat geschreven "Kado van de zaak" en dat voelt zo warm!! De slagkoppen gaan met liefde de bosmaaier in. Mijn laatste werkgever was tevens de beste die ik ooit mocht kennen en ik heb hier zulke fijne herinneringen aan dat ik kan zeggen hen erg te missen. Soms is de afstand dus groot, ondanks internet en telefoon.
's Avonds drinken we wijn en babbelen met z'n drieëen en gaan bijtijds naar bed.
Ik begin nu echt last van de warmte te krijgen. De slaapkamers onder de schuine daken zijn sauna's en zelfs zonder laken lig ik te broeien. Het duurt dus lang voor ik de slaap vatten kan en ik word steeds wakker.
Om 5 uur maken Aai en Joppie weer schreeuwende ruzie en ik ga eruit om hen op hun lazer te geven, ik drink een flink glas water en niks afgekoeld loop ik weer terug naar de broeiierige kamer. Het duurt weer lang voor ik slaap en als de wekker gaat druk ik hem uit en blijf liggen tot ik twee frisse stemmen hoor beneden.
Brak kom ik mijn bed uit en zet mezelf aan de koffie en aan het werk. Het schiet niet op en na een onderhandeling en veel geduld anderhalf uur later ben ik nog steeds waar ik begon toen ik net wakker was.(natuurlijk heb ik het over SecondLife-werk) Zo schiet het werk niet op. Met Edith heb ik een afspraak gemaakt om 10 uur de pc uit te zetten om in de moestuin de rest van de preitjes erin te zetten. Zij rooit 3 verstrooide aardappelplanten van vorig jaar. Ik kijk treurig naar de uien die op maaihoogte aan het rotten zijn en plat en slap op de droge stoffige aarde liggen. Ik graaf de uien op, uitjes moet ik zeggen. Misschien 2 keer groter als toen ik ze pootte. Knolselderij en koolrabi zijn niet eens opgekomen, van de worteltjes misschien 10 plantjes.. Tis een trieste aangelegenheid, maar puur natuur, incasseren, niets aan te doen.
Het zweet loopt me over de rug, mijn huid is klam en plakt, iedere stap die ik zet is er 1 te veel en toch proef ik 1 goede aardbei die donkerrood en zwaar in mijn hand wordt gestopt door Edith. Wat een smaak!!!! Zo zoet en een kleine glimlach beurt me iets op.
Verder zie ik alleen maar werk... en werk en werk. Het is mij vandaag allemaal teveel en de achterstand groeit met de dag. Ook Harry is onderweg en ik moet zijn kamer nog op orde brengen. Ik moet nog wennen aan het eten maken voor 3 en Edith heeft ook nog het 'jachtig moeten' in haar systeem. Ik wil nog een boodschapje doen, was afhalen, stofzuigen, koken, afwassen en SL-werk doen. "ehm.... tuurlijk Tien, draaf maar door". Als ik net wat gehakt en groenten in de pan heb zitten en het water voor de pasta bijna kookt en ik me sta te beseffen dat ik Marc wil zeggen dat het me even teveel is, komt hij met een stralend koppie vragen of ik voor 2 extra mensen koken kan. Simon en Robyn zijn aan komen wandelen (aan komen waaien is een droom en klinkt te fris voor deze volgende hittedag). Een Australisch stel dat een huisje heeft op de helling. Een huisje zoals dat er ook stond een paar eeuwen geleden, zonder water, bron of electriciteit. Onbereikbaar met een auto, dichtgegroeid, ieder seizoen weer. Eén keer per jaar zien ze kans om hier een tijdje te verblijven en dit doen ze zoals men vroeger hier ook leefden. Robyn ken ik nog niet en alle lasten vallen van me af. Alle zorgen ben ik vergeten zodra ik grotere pannen pak en Edith vraag wat voor hen in te schenken. Moeiteloos schakelen we over op engelse conversatie en we zitten er om zes uur nog! Hun bezoek is een verademing, laat die emmer maar lekker overstromen. Dit is essentieel, dit is fijn en goed; mensen om ons heen die dit leven kunnen waarderen en begrijpen. Het op hun waarde kunnen schatten. Wij kregen vorig jaar een hengel van Simon. Dit jaar geef ik hen 1 van de 2 potten zelfgemaakte noten-chocolade pasta (verrukkelijk). We bieden hen het gebruik van onze douche aan wat ze bijzonder op prijs stellen. Marc leent/geeft Simon zijn fiets. Hij wilde er 1 kopen voor de weken dat hij hier is, of huren. Maar hier in de omgeving valt het niet mee en die kosten maken voor een paar weken... De fietsbanden worden opgepompt, de remblokjes nagekeken, de bel doet het nog, licht is niet nodig op het bospad en ze wandelen/fietsen terug naar hun huisje. Edith en ik rijden even naar boven voor een boodschapje en een flesje voor P&W waar we morgen voetbal mogen komen kijken met 4 man sterk, terwijl zij al 6 gasten hebben.
Al moe van deze overdosis menselijke interactie dekken we de tafel voor de broodmaaltijd met een vers warm stokbrood. (als ik dan toch 's avonds naar boven rijd laat ik me dat niet ontzeggen, hoe lekker ons eigen walnotenbrood ook is)
We zijn alledrie zo moe dat het op sjagrijn lijkt als we Harry binnen horen stappen.
Eerst moet die man een glaasje Panaché, even uitpuffen na de langere route om alle vakantiegangers en de file tussen Parijs en Lyon te ontwijken.
We smullen van het brood en de andere pot met zelfgemaakte pasta.
Daarna douchen 'de meiden' om op het achterterras wat tot rust te komen met een paar yoga-oefeningen bij kaarslicht. Harry neemt een douche en ploft met Miska in z'n sauna-bed.
Marc en ik sluiten de dag even af buiten onder de tonnelle... in stilte. Het voelt goed.
De eerste dagen met bezoek verlopen rustig. Niets lijkt zo belangrijk als het leven nemen zoals het komt. Genieten van de momenten met elkaar, input, output. De stemmen en de interesse, bevestiging en waardering voor elkaar. De acceptatie en de bewondering voor deze prachtige natuur, de uilen, vleermuizen, kevers en wouwen.
Eén wouw (Milan in het frans) landt zichtbaar in een boom op 100 meter afstand. De spanwijdte is immens (1.80 meter!), de roofvogel is indrukwekkend met hun continuë geroep zo vertrouwd.
Dit is een prachtleven met alles erop en eraan. van hard tot zacht, zwart en wit, gemak en geworstel, zo vol en soms ook leeg.
Het werk blijft allemaal even liggen. Maar wat we ervoor terug ontvangen is zo groots, daar kan geen euro tegenop.