De knoflookman

Gisteren op de Vide Grenier, midden op het plein in z'n up staat een bekende gele vierkante parasol. Twee tafels met een vaal kleedje, zijn bedekt met bossen knoflook en de bekende strengen, samengebonden met gedroogde knoflookstengels of touw. De zijkanten van een flinke kartonnen doos zijn met een vette viltstift beschreven; l'Ail. Ik verwachtte de forse behaarde knoflookman, dezelfde man die op de markt in Lo Mur altijd aanwezig is, met pens en opengeknoopt vaal gekreukt overhemd waar een pakje gauloises uit het borstzakje steekt.
Tot mijn stomme verbazing zit er een leuk heerschap op het krukje die om de vijf seconden 'l'ail' roept. Hij lacht me breed toe en hoopt dat hij een klantje heeft. Een man van eind twintig met een rij witte tanden in een bruin gezicht, frisse kop met donker krulhaar.
Ik koop geen knoflook, maar vraag hem wel of dit dezelfde knoflook is van op de markt op donderdagen, alle donderdagen, zomer en winter. "Ja hoor, dat is mijn paps". (Wat heel leuk klinkt in het frans)
Ik vraag hem of hij er morgen ook is. De man en ik hebben elkaar goed leren kennen afgelopen jaar, maken altijd een praatje, grappen wat met de groentenkraam waar hij naast staat. Anders wel met de wijn- en olijvenman, waar de flinke wat viezige man nog wel eens zijn kraampje opzet om wat meer in de schaduw te staan.
Ik wil nu eindelijk wel eens een foto van deze markante persoonlijkheid, je gaat je hechten aan zulke mensen en ik leg uit waarom ik een foto wil maken.

Ik schreef een tijd geleden over de knoflookman het volgende;
De knoflook-man is een kerel apart met zijn wel zeer corpulente lijf versus een kleine gestalte. Zijn hoofd lijkt veel te groot op het propperige lijf, zijn gelaatskleur is bijna grijzig en zijn onderkin bijna groter als zijn hoofd. Grijze haren en een stoppelige kin, waar je dus veels te veel van kan zien. Vriendelijk is hij wel en ik wil graag zijn bos met 3 kilo knoflook. Nors is hij zomers, hij heeft een hekel aan de toeristen en passanten die hier niet wonen. Zodra hij weet dat je hier hoort, slaat hij om als een blad aan een boom. Ik krijg de bos voor een tientje, het gescheurde karton eronder verteld dat ze 12 euro kosten. Dat blonde haar doet het hem dus nog goed, of mijn status als 'blijvertje'?

Vandaag is het marktdag. Het regent dat het giet. Ik heb afgesproken met Simon dat ik hem op het bospad oppik, hij zit er nog geisoleerder dan wij, zonder electriciteit of waterbron (die droogt op zomers) en auto. Met alleen een geleende fiets is het zwaar om even naar de markt te gaan. Hij vergat zijn regenjasje, dus redelijk verzopen ziet hij eruit, als Edith opschuift naar het middenstoeltje. Maar toch blij dat we hem die lift kunnen geven en hij dat hij eens wat meer boodschappen kan halen.
Ondanks de regenval is het ontzettend druk op de markt, een grote ge-pluude menigte en we gaan ons weegs. Eerst kopen we een verse warme farcous en peuzelen hem op onder een marktparasol. Daarna even naar de apotheek voor een ditje en een datje. (Rescue creme van Bach-remedies staat wel in hun database, maar is onbestelbaar als onbekend product) We kuieren langs de kraampjes met heerlijke streekproducten en Edith koopt wat lekkers voor in Nederland. Ik zie geen knoflookman op zijn oude stekken, dus koopt ze knoflook bij de wijn-olijvenman die zijn knoflook aanprijst als zijnde veel beter en maar ietsjes duurder.... natuurlijk. Mooier ziet het er wel uit, maar ik ben verknocht aan de knoflookman met zijn super zachte sappige mooie bollen goedkopere knoflook, de grapjes en de praatjes.
Als we richting de super lopen, staat hij weer op een andere plek, tegen een grand-café aan met naast hem een kraam met mooie sieraden. Ik sta paf, de mooie jongen onder de gele parasol van gisteren is nu de mooie jongen bij de sieraden... Ik schiet in de lach, dus zo doen ze dat!
Ik word weer vriendelijk onthaald en hij vraagt me voor de zoveelste keer hoe lang ik hier wel niet verblijf zomers, 3 maanden, 4? of toch 5? Dus leg ik hem nog een keertje uit dat we hier toch echt het hele jaar door wonen.
Zijn vrachtwagentje lijkt aan de binnenkant een houten huifkar, zijn knoflook ligt er rommelig bij, vaak nog met alle vellen en de modder erop.
Ik vertel hem van de net gekochte 'super' knoflook bij zijn concurrent, dat hij wegwuift want zijn knoflook is puur natuur, onbespoten. Edith slaat deze man gade en vormt haar eigen mening. (een vrolijke levensgenieter) Zijn zoon heeft gisteren natuurlijk verteld van die vrouw in die zonnenbloemjurk en toevallig komt Simon eraan die een foto van ons drie neemt.
Eindelijk, de man is vereeuwigd. Hij is wel zo nieuwsgierig dat hij het weblogadres wil. Nu maar hopen dat hij ook wegwijs weet met vertaalprogramma's.