Ik was gewaarschuwd gisteren door Marc, via Bernard, dat Meneer Sarkozy een bezoek zou brengen aan Lo Mur (Patois voor m'n marktstadje).
Dus gordel om, zorgen dat je je knipperlichten gebruikt en niet provoseren, want dat pikt de gendarmerie vandaag niet. Precies op marktdag, dus ondanks die drukte en zijn bezoek, moet ik toch echt naar boven.
Eerst ga ik met castel naar de rivier, Cros gaat ook mee. Die krijgt daar later spijt van, oververhit als hij de terugtocht nog aan moet vangen en de schrik van zijn nog jonge katteleven. Cros ziet de grote mannetjesree die nu eenmaal bij ons op de helling woont voor het eerst. Castel reageert erg laat, maar is ondanks het zwanger zijn nog best snel. (Niet snel genoeg, gelukkig voor de ree.)
Ik rommel nog wat in de moestuin. Schud de korianderplanten uit om de zaadjes eruit te krijgen en oogst de houtige wortels van dit heerlijke kruid.
Ik kleed me eens netjes aan, nee echt niet voor meneer de President. Maar het ontlokt wel suggestieve opmerkingen uit de monden van de kennissen boven. Of ik zo hoop Nicolas een kus te mogen geven... Ik schiet in een deuk bij de knoflook-man die deze vraag stelt. Ik buk me voorover en geef de warme zomerlucht een kus. Dit loopt uit op een lachsalvo van zovele omstanders die het geflirt van de knoflook-engerd (want echt, zo ziet die man er nu eenmaal uit) gade hebben geslagen.
Nee, ik doe mijn boodschappen zo snel mogelijk om dan weer langs alle auto's van de gendarmerie die de omgeving rijk is te rijden. Op alle straten en hun hoeken staan er 3 tot 6 onrustig rondjes te draaien. Men is op het dorpsplein vast tussen de marktkramen op de straat gaan zitten... Wachten op Nicolas Sarkozy die hier een bezoek brengt aan een jong stel met een nieuw boerenbedrijf en een speechje komt doen op de poort van het stadje.
Het is voor mij te druk en goed ingegordeld rij ik naar huis om daar in de koelte lekker te koken en de rest van de middag te ploeteren achter de PC... Heerlijk in alle rust met een zacht muziekje aan.
Loom loop ik naar de keuken. Sinds 10 jaar, of langer, eten we weer eens wentelteefjes.... Zoooo lekker. Het zijn deze zomerdagen waar de toeristen naar op zoek zijn als ze naar Zuid-Frankrijk gaan. Als toerist begrijp ik het helemaal en ben ik precies hetzelfde. Maar om te leven en te werken... Dat is toch een groot verschil. Het was op het dak dus ook te warm voor Marc, zijn lijf blokkeerde en hij moest echt even het dak af de schaduw in. Geen zuchtje wind ook vandaag. We hebben ramen en deuren tegen over elkaar open, maar de lauwe lucht is binnen nu hetzelfde als buiten. De koude voetenbadjes staan regelmatig onder het werkblad en verder verwissel ik de dekbedden voor lakens, heerlijk koele stijve linnen lakens maatje super-bed. Ach ja, wonen in Zuid-Frankrijk is vaak heerlijk loom en lekker langzaam.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten