De dagen zijn redelijk koel, de wolkenvelden drijven rustig over, soms met een windje, meestal zonder. Het wordt af en toe heel donker buiten en de dreigende wolken beloven weer regen en storm. Maar het blijft droog en voor we tijd hebben om naar de hemel te kijken is het al weer opgeklaard. Als de zon dan doorkomt, gaan we naar binnen of de schaduw van de tonnelle in. Het is heel stil buiten met het zachte getjilp van de krekels op de achtergrond. Marc bouwt verder aan het schuurdak, een balk die nog geschuurd moet worden en samen werken we hard aan het nieuwe project in SL. 
Ik oogst alle uitjes, klein maar fijn. Een kilo of 3 terwijl de knoflook even moet blijven staan en een gebedje krijgt met de wens dat die ene teen die geplant en gegroeid is er meer mogen worden. Ik heb er een hard hoofd in. Edith gaat dagelijks één of 2 wandelingen maken. Naar het kasteeldorpje of Simon. Vanaf Lacroix helemaal terug naar huis of een rondje helling. Ook de rivier mag zich gezien voelen en het is fijn dat we eindelijk een goed pad ernaar toe hebben. Als wandelaar kun je hier je hart ophalen en eindeloos dwalen in de gorges.
Ik bijt even door met het wegsnoeien en opruimen van acacia-opschot. Als je een acacia eenmaal snoeit, al is het maar 1 tak, dan zal de boom waar hij kan zoveel mogelijk nieuwe takken en boompjes op de wortels laten groeien, een waar gebed zonder einde. Rond het huis staan er erg veel, zoniet alleen maar acacia's. Ze hebben allemaal al wat snoei mogen ondergaan en om de 6 weken komen daar weer bijna 2 meter lange takken af, ongelooflijk wat een groeikracht deze soort heeft. De doorns zijn zo 3 cm lang, bij aanraking blijft er 1 mm in je huid zitten, ze gaan dwars door dikke handschoenen heen en ik zou me er niet over verbazen als deze stekels ook 4x4 banden kunnen doorboren. Voorzichtigheid geboden dus. 
Het is een verademing om even geen hele dagen zon te hebben. In de stilte en de aangename temperatuur van een donkere wolk, ga ik even op het terras zitten naast de vlinderstruik. Ze hebben hem ontdekt; alle vlinders. En nog meer leuke zoemers die op nectar leven of stuifmeel nodig hebben, hommels, zweefvliegen, kevertjes in alle kleuren en een eenzame mier die zich haast klem loopt tussen de dicht opeen staande bloemetjes. Ik blijf verwonderd over dartelende vlinders, hoe ze sereen steeds weer opvliegen om al zwevend een andere bloemtros uit te zoeken, er trefzeker landen en vliegensvlug hun lange roltongetjes in alle bloemen steken. En niet één vlinder van dezelfde soort, nee een aantal, zich soms verdringend om dezelfde tros heen, elkaars vleugels rakend om licht geirriteerd een stukje op te schuiven of maar een andere tros aan te vliegen. Onrust is wel de meest bijzondere, naast de Koningspage en zijn prachtige partner. Onrust is als een kolibri met zijn relatief grote lijfje en kleine vleugels die zo snel bewegen dat ze een waasje vormen en zo robot-achtig met schokjes de bloemen afgaan. Het enige dat je goed kunt zien is de smullende roltong die heel stil in en uit de kelkjes gaat. Na een kwartier besluit ik toch de camera te pakken en weer een poging te wagen sommige van hen te fotograferen; een ware uitdaging, maar het zijn er zoveel.
We rommelen wat aan zo, spelen een potje 'schoppemieën' (1000-den), eten een bammetje, doen een slaapje, draaien een was. Alsof Edith hier hoort en niet meer naar Nederland terugkeert. Toch houden haar voorbereidingen voor haar reis naar huis ons wakker, want morgenvroeg staan we om 5 uur op en breng ik haar naar de opstapplaats voor haar lift naar Nederland. Ruim 3 uur rijden en op zó'n route dat ik op de terugweg kan gaan kijken voor een nieuwe koelkast. Vanavond krijgen we een door haar georganiseerde BBQ ergens op het terrein, met een wijntje erbij. (Misschien toch zo'n flesje uit 1989 die ieder jaar beter lijkt te worden, maar de voorraad is beperkt.)
We zullen haar missen, het wordt nog stiller hier en de frisse wind zal verdwenen zijn, de koffie-service tijdens onze pc-werkzaamheden, de hulp met de dagelijkse werkzaamheden, de onderzoekende nieuwsgierige dynamische geest die hier aanwezig is zal een herinnering worden, terug te halen door het kijken van foto's en het bed dat we in de bar laten staan voor de te warme nachten. Ook onze balans zal wel weer terug zijn, geen vragen meer over ons reilen en zijlen, de regelmaat en structuur. Dat komt onze eenheid wel ten goede, we zullen met veel plezier de afgelopen 3 weken na laten galmen en hebben gespreksstof voor wat maanden, maar toch.... Het is ontzettend leuk, een extra mooi mens in huis te hebben die gewoon mee kan draaien in ons leven en daar weinig moeite voor hoeft te doen.
Edith is voor ons als een jonge mooie vlinder, onmogelijk te vangen en te houden in een mooi onderkomen, geen plek is haar al voorbestemd. De vrijheid is haar net zo dierbaar als de onze en hier zo uitvergroot, zal zij thuis weer een tijd moeten wennen aan het gebrek daaraan. Maar deze slimme meid is wel op haar toekomst voorbereid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten