Softe porno of Franse literatuur?

Sommige van de zachte subtiel behaarde velletjes laten makkelijk los. Ze onthullen een zachte glibberige zoet geurende vrucht met harde pittige pit. Onze eigen perziken, het boompje in de supermarkt, gekocht een paar jaar geleden als abrikozenboom voor 7,95€, verkeerd geëtiketteerd. Met een wat afgekoeld hart maak ik de 3 kilo schoon voor jam. Er valt een hoop te verwerken, naast de oogst; Gasten die stilletjes vertrokken met het schaamrood op de kaken en letterlijk 0,0 alcohol meer in de kast. Zelfs niet 'het dure spul' om l'eau de vie van te maken met peertjes, de ontwenning van een ingesleten gewoonte waar liefhebbende vrienden nog meer de nadruk op leggen als wij zelf willen en doen, een te korte zomer die opeens herfst is en een bedrijvigheid inclusief controleur van groen-ondernemingen die mij zenuwachtig maakt. Ik wist al wat maanden beter.

Terwijl de vruchten-met-dubbele-bodem door mijn handen gaan, passeren de eerste paar honderd bladzijden van 'Vijftig tinten grijs' de revue. U mag weten dat ik niet zo van grijs tinten houd. Helemaal niet zelfs. Duidelijkheid graag, iets is zwart, wit of iets van grijs en niets er tussenin. Het leidt enkel tot verwarring. Maar ik ben dan ook pas op pagina 195 van de ruime 500 van boek 1 van deze hype-trilogie, softe porno voor huisvrouwen.
Afgelopen 14 maanden las ik de 6 boeken 'Duin' van Frank Herbert en de 7 van 'De Donkere Toren' van Steven King. U mag best concluderen dat King geen Dostojevski of Hemingway is, dat de Sci(ence)-Fi(ction) van Herbert geen literatuur genoemd mag worden, maar beide werken met grote klasse en mate van diepgang blijven hoog uittorenen boven de toch opwindende boeket-reeks van de 50 tinten grijs. Dit ondanks dat beide reeksen zo goed als seksloos zijn, koud, dus grijs?
Vandaar dat ik wat voor me uit zit te gniffelen tijdens het 'villen' van eigen perziken waarvan het boompje destijds afgedaan werd als abrikoos, de zoete glibberige sappen druppen op de snijplank. Ik heb het proud to be stout eerlijk gezegd een beetje gemist. Als er gasten zijn, moeten we hosten. Vooral in het laatste geval was er geen centimeter speelruimte, bleek later, om even los te laten en eigen ruimte te nemen, als M&M.
Het is stil in huis, ik ruik de vrucht, zo zoet, al zitten er een paar groene tussen, geuren doen ze allemaal. Die 14 maanden lang heb ik enige ondeugd wel gemist in mijn onmisbare leesmomenten, het vluchten in een ander zijn verhaal, het duiken in een wereld die niet de mijne is, het wel zou kunnen zijn. Want mijn leven blijft een boek! Ik probeer bij te komen van een kleine maand jong spul over de vloer. 'Kinderen' in volwassen verschijningsvorm. Mensen die wij inmiddels doorzien, misschien wat laat, en de boodschap kunnen laten voelen. Oude sok die ik me voel, maar met ondeugende kracht die altijd doel treft.

Proud to be Stout maak ik dus perzikenjam. En Lief maar mokken, op struintocht naar peuken, vergeten, ergens, asbakken? (leeg en opgeruimd), de leegte confronteert, mij ook. Maar de leuke ondeugd is wel een goede afleiding, invulling, ik schenk nog een rode in, eet een wortel. Alle voorraden gingen hard met z'n vieren. Ik ben stout geweest. Niet in de slaapkamers, maar door Jack en Alexandra weg te jagen op mijn manier. Ik was er klaar mee en zo ook Lief. En nee, het stoppen met roken is geen excuus te noemen. Het droeg er alleen aan bij eerlijk bij onszelf te blijven, open, echt, geen vluchtwegen aan te willen boren.

Ja, ik ben 'proud to be stout', lees alle 500 bladzijden van die tinten grijs, dit zonder de tinten te willen zien. Daarna is er een winter voor echte literatuur van wereld niveau, want het gaat tijd worden voor de volgende uitdaging; Franse literatuur, in het Frans gelezen. Misschien te beginnen met Honoré de Balzac?