Het ziet eruit om door een ringetje te halen. We hebben maar 2 kogeltjes gevonden die erin passen. Ik krijg de eer het geweer even te testen door 1 van de kogeltjes in m'n foamtarget te schieten. Het piepschuim blok is eigenlijk een doel voor mijn pijlen, maar als schietschijf voor een geweer werkt het prima.
Wat geeft dat toch een kik!! En je schiet op niks, ik moet er ook niet aan denken hoor. Dus we hebben nu een geweer staan. Zoals iedere franse boer en buitenlui. (Gouden handen, die Harry)
De tijd vliegt. Snel snel snel. Auto in orde maken, is alles nog compleet? Oops, ruitensproeivloeistof (galgje) op, even bijvullen. Hebben we nog motorolie? Moest er nu 10W40 in of 15W40? "Marccccc!!! ik krijg de dop van de watertank niet los" "ow, en ook het tap-kraantje niet". Hoe moest die high-jack ook al weer bevestigd worden??
Ik moet de stoeltjes niet vergeten... en waar heb ik de slaapzakken ook alweer gelaten? Wijnfles mee of die 5l.-jerrycan? Oops, half 12, douchen omkleden feestje bij P&W. Ik heb nog 4 taken in SL af te ronden, wil nog eten klaarzetten voor Marc, Harry wegwijs maken in de keuken en een beetje opruimen.
Dit kan echt niet!!!! Zwaar gestresst leef ik deze dag, zo jammer en het weer drukt ons allemaal klam op de schouders. De wind is heerlijk, maar het frist er niet van op.
Harry gaat naar het dorp lopen en terug. Zijn schoenen vast inlopen kost hem 5 uur wandelen. Marc trekt zich terug voor deze stresskip. Edith wordt hier onzeker van. Die weet niet wat haar te wachten staat bij het 'op avontuur gaan'. Niets staat vast, niets is geregeld. En dat is lastig als je uit geregeld Nederland komt en het hier allemaal maar moet laten vallen en je blootstelt aan het 'laat maar waaien' van M&M. Het eten bij P&W is weer geweldig, smaakvol en ontspannend inspannend. Zoveel geklets en geklater. Op verzoek van de oudste van de kinderen van hun vrienden die er logeren (Nederlandse expats uit Zweden) doe ik een snel rondje in de landrover. De kinderen vinden het prachtig, vooral het laatste stukje terrein dat ik rijd met een zo hoog mogelijke vaart. Net een wildwaterbaan, maar dan op wielen.
Thuis draai ik een beetje door, het huis een zootje en mijn lijstje te lang.
We kunnen niet om 7 uur gaan rijden morgen en ik doe te veel mijn best voor iedereen te zorgen, rekening te houden met mijn reisgenoot. Alles te plannen en zorgvuldig voor te bereiden, terwijl ik ook wil leven en nog dingen voor mezelf wil doen.
Helaas, dat gaat even fout.
Ik probeer het maar los te laten allemaal.
Over wildwaterbanen gesproken; Gelukkig gaat het eind van de middag eindelijk regenen met hier en daar een hagelsteen. Het giet zo dat de terrassen beekjes worden, de huiskamer ouderwets onder de modder zit door het doorlopen van mens en dier en het nu tropisch aandoet. Het is weinig opgefrist, maar even flink bewolkt, wat een verademing!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten