Schotland & Frankrijk

Elke nacht als Marc al op 1 oor ligt, ga ik achter het huis en boven de keuken een kwartiertje op een rots zitten. Meestal gevolgd door 1 of meer katten die zo hun eigen momentje met me hebben. Onderwijl jagen ze, op muizen, geluiden, vallende kastanjes, elkaar of krekels. Die lieten gisterennacht niet van zich horen, het was winters koud, maar zo helder dat ik me serieus af kon vragen of ik ooit zo'n sterrenpracht had gezien. Deze nacht zijn ze weer terug, het is zacht buiten, heel vochtig na de langdurige regenval van vandaag. Een dun wolkendek verbergt af en toe de sikkel, maar de kracht blijft door schijnen. In de kloof, zo net onder het huis, geconcentreerd boven de rivier, ligt nog een wolk. Of is het mist? De pieken van grote dennen steken er duidelijk tegen af. Twee verschillende waterstromen geven twee verschillende geluiden, samen met de krekels de stilte overmeesterd.

Afgelopen dagen was het somber, koud, erg nat, mistig, mooi. Ik moet steeds aan Schotland denken. Tijdens zulke dagen, dat je je binnen terug trekt, er al vroeg weer een vuur brand in de schouw. Elke keer dat ik uit het keukenraam kijk zie ik de miezer, of erger, met een achtergrond van mist en vaag het bos aan de overkant. De bossen zijn nog erg groen, samen met de extreem hoge luchtvochtigheid geeft dat wat vage grijs-groen tinten, meer kleur valt er niet te bespeuren. 

Ik dacht aan de zee, de enorme kustlijn van Schotland. Tot het meest noordelijke puntje, John o'Groats. Die dag was het mistig, nul uitzicht, eind september, alle toeristische gebouwen dicht, een gure wind en leeg, geen mens te zien. Die reis in de Blauwe van 4 weken lang, heeft diepe indruk gemaakt. Zo iets als IJsland, maar dat zal nooit competitie kunnen zijn als dat Schotland is voor mij als Nederlander in Frankrijk. IJsland heeft te weinig bos en oude bomen en is me net té ruig, té jong.

Nee, dan Schotland. Ik luisterde vandaag naar een cd zeegeluiden, golven, kust, wind en meeuwen. Brandde ocean-breeze geurolie en smeerde het koken uit om maar uit dat raam te kunnen blijven kijken. Heimwee kan het niet zijn, het was slechts 1 vakantie. En ook de pittige momenten ben ik niet vergeten. Het was bijvoorbeeld te nat om in een Landrover Defender 110 te wonen, afzien dus. 

Als ik geschaakt zou worden door een Schot (Hilarisch natuurlijk, zal mijn grote fantasie wel zijn.), zou ik, denk ik, niet twee keer achterom kijken. En dat is vreemd, want ik kan me helemaal geen leven voorstellen op een andere plek, in een ander huis, met een andere partner. 

En dan kijk ik weer eens foto's. Dan zie ik veel van hetzelfde. Drystone walls, beekjes en watervallen,  bossen en weiden, zelfs hooglanden als hier de Aubrac. Uiteraard, ik zit goed hier, en nu. En vrouwen worden niet geschaakt, dat gebeurt met meisjes, niet met vrouwen. En toch, Schotland. Het dwingt mijn hart zich niet te vestigen...