Oud is VVT

Mijn nieuwe ik is afgelopen jaar ontstaan. In 1 jaar. Met oude vertrouwde ogen kijk ik anders tegen mezelf aan. Een oude ziel is mij ooit eens toegekend. Het zal wel. Ik ben ik. Maar met een flink aantal pondjes meer lijk ik na afgelopen jaar meer op de griekse schone die ik vandaag in het British Museum tegen het lijf liep. Zij zit al eeuwen in haar dynamische pose, toch ontspannen. Vol en rond, klassieke schoonheid, mooi genoeg om als voorbeeld te dienen voor een griekse beeldhouwer die haar in marmer vereeuwigde. Ik heb vanaf mijn pubertijd, ik woog toen een 93 kilo, moeite gehad met de rondere vormen die mijn 1 meter 72 makkelijk kunnen hebben. Het liefst was ik te mager voor mijn lengte. Het was heel erg druk in het museum, voor de oude ik een situatie van 'zo snel mogelijk wegwezen of anders een fijne paniek aanval krijgen'. Maar als toetje, als bonus voor het jaar dat ik doorstond, gaf zij me haar weelde prijs, haar zijn zoals eens mooi was en af en toe weer mooi gevonden wordt. Ik doel nu op Rubens, die schilder die zichtbare ribben en borstbeenderen maar niks vond. Om nu een naaktfoto van mezelf te plaatsen in oud Griekse pose is ook zo wat, maar de overeenkomst vind ik treffend. Ik fleur er helemaal van op, nee, het bevestigt dat ik goed ben zoals ik ben en nog voldoe aan de oervormen van 'mooi'. 

Meestal keek ik de 31ste december terug naar het afgelopen jaar. Dat heb ik tijdens 2012 al erg veel gedaan en ik ben er eigenlijk wel klaar mee. Met dat jaar zelf en alles dat er is gebeurd dat mijn aandacht ving, opeiste, mij opeens zo greep dat grote veranderingen niet te vermijden waren. Het dwingt me nu alleen maar naar morgen te kijken en de rest van 2013. 

Met de nieuwe bagage en de opeens verdwenen oude tools kan ik niet anders dan koffiedik kijken en zelfs de goede voornemens achterwege laten. Ik kan wel veel dingen willen veranderen, of grip op de zaken willen hebben. Maar juist de ervaringen van afgelopen jaar hebben dat verlangen om grip te hebben eruit gesloopt. Niet pijnlijk hoor, een heuse verlichting. Het is me allemaal nog zomaar aan komen waaien ook. Ik liet van allerlei oude verzwarende zaken zomaar los om er pas achteraf achter te komen dat ik er van was bevrijd en hoe extreem bevrijdend dit alles wel niet was. Zonder therapien, zonder coach, zonder heel zware lessen als een ongeval of ziekte. Zonder diepe treurnis, wel met enkele dieptepunten, maar op des moments supremes wist ik al dat ze van korte duur zouden zijn. Dus dat huis in NL blijft nog wel even op onze naam staan met dito 'zorgen'. De curator gaat vast nog wel zijn best doen iets te krijgen wat niet eens bestaat en ergens lach ik breed, want mensen die iets najagen wat ze toch niet kunnen krijgen vind ik altijd wat zielig. Ik houd niet van dode mussen, niet van illusies of een drammerige wil.

Volgend jaar kan ik niet op mijn lauweren rusten. Ik zal ze aanwenden om nog vrijer in het leven te staan. Te genieten van het leven zelf, dat nog steeds mij leeft en niet andersom. Een knappe filosoof die mij van deze gedachte af kan helpen als hij of zij dit zou wensen. Zoals altijd heb ik er weer zin in. Eerste dag van het jaar en van de maand, gewoon 'morgen'. Niks bijzonders. Zoals ik ook altijd blij ben de half bewuste minuut voor ik in slaap val. Die minuut laat me altijd nog even weten, op de valreep van de slaap, dat ik de dag geleefd heb zonder spijt en morgen weer een nieuwe krijg mits mijn dromen me heel houden.

Ik zit nu nog in de suburb van Londen. Met de koude stormachtige wind, de regen, de sirenes en hier en daar wat knallen van vuurwerk afgestoken door de eenling die vroeg begint. Ik had het ergens graag live gezien, die 20 minuten vuurwerk in het hart van deze bijzondere wereldstad. Maar de regen die we vanmiddag moesten doorstaan om het British Museum te bereiken, staat ook voor vannacht op het program. Thuis komen samen met een miljoen andere mensen is net zo heftig als een lange wandeling door de stad in de stromende regen. Nee dank u. Ik kan het op TV zien en wanneer ik maar wil mijn bed in duiken. Morgen mag ik namelijk een reis tegemoet zien om Anna te bereiken die in een stad woont een eind buiten Londen, maar dichter bij het vliegveld. Om Jane voor mijn kar te spannen voor een lange reis per auto terwijl we allemaal gaar zijn van de Britse traditie om te drinken tijdens oud & nieuw is onbeleefd. Niet alleen omdat ze hier toch wat stiff upperlip zijn, meer omdat ze me al zo ontzettend in de watten hebben gelegd en het openbaar vervoer hier prima geregeld is, ook op 1 januari.

Morgen reizen, woensdag reizen, donderdag reizen, afgelopen week veel gereisd met het openbaar vervoer. Ik ben al reismoe, het is wel klaar. Maar om te durven beweren dat ik klaar ben met vakantie vieren? NEE. Ik heb niet veel te willen, wat gebeuren moet gebeurd toch wel. Maar ik heb natuurlijk wel wensen, verlangens. Ik verlang nog steeds naar een cottage aan de Schotse ruige kust om daar juist tijdens de donkere dagen van januari en of februari me een maand terug te trekken om me volledig te storten op schrijven. Cursus, boeken, gedachten ordenen, hoe u het noemen wilt. Helaas, zo werkt het niet in mijn leven. Ik zal eerst een jaartje of wat sterker moeten wensen, dromen, de intentie versterken om dat te kunnen bereiken. Reizen doe ik dan ook meestal met de geest, dat volle hoofd dat geen filters voor indrukken heeft, voor impressies, voor alles dat die zintuigen van mij altijd weer opvangen. Of ik nu de ogen gesloten houdt of niet. 

Ik neem nog een slokje witte wijn, terwijl John speurt naar misschien een vergeten fles rood. Jane en dochter kijken Grease, een voor mij uitgekauwde film. Fishpie staat op het menu. Het zal mij benieuwen, ik vond tot nu toe echt alles lekker dat mij is voor gezet, maar fishpie .... auch. Ik kan al terug kijken op een fan-tas-tische vakantie. Het is erg moeilijk om te gaan, moeilijk om niet te gaan en toch; Sooty, Castel, Marc, Merlin, DQ en Cros en oude Joppie. Het graniet, de acacia's, de kipjes en uilen, de geur van mos en het ruisen van de rivier omdat de computer in Toulouse een seintje krijgt dat de thermostaat van de huishoudens in de Aveyron omhoog gedraaid worden. 

Huisje boompje beestje, ik kom eraan, nog 3 dagen!