wekker-oproep

Voordat ik de 'wekker-oproep' doe eerst een kijkje in m'n dag!

Ik sta laat op, 9 uur is voor mijn -te zeggen- nieuwe doen laat. Eerst verwerk ik alle nacht-data uit de virtuele werelden, dat houdt toch in dat ik 2 email-adressen moet openen en alle boodschapjes, vragen en notities die we doorkrijgen van klanten en collega's uit de hele wereld moet beantwoorden. Wereld in en uit op 2 accounts en de tijd nemen om de vragen zo goed mogelijk te beantwoorden. Met mijn boodschapjes is dat een eitje, maar die van mijn lief zijn andere koek. Allemaal heel technische verzoeken waar ik geen kaas van gegeten heb en ik moet duidelijk maken dat ze even niet te doen hebben met de Master-in-sculpts, zoals hij daar toch te boek staat.

De deur is dicht, de radio staat aan en toch zit ik niet gemakkelijk in mijn kamerjas. De tijd vliegt, ik wil graag verder met verven en toch even naar boven om te kijken of ze rietmatten hebben voor tegen het hek.

Boven maak ik één muur af en is het inmiddels middag geworden. Het ziet er boven niet uit en teleurgesteld kijk ik naar de gewitte muur. Punten die mijn teleurstelling vergroten, ondanks dat ik ze bewust ben, zijn; de muur is nog nat, er staat een bouwlamp op en de muur is misschien 35 jaar geleden voor het eerst en laatst gewit, als het niet langer is. Ik zie oude butsen en scheuren, de onlangs dichtgesmeerde gaten van een foei-lelijke kitscherige gordijnrails, meegeverfde stofjes en insectenpoepjes die doodleuk door de verf op waterbasis weer tevoorschijn piepen. Als ik de bouwlamp uitdoe kost het me 5 minuten voor mijn ogen de kamer zien zoals gebruikelijk, zonder kunstlicht. Dan is het een heel ander gezicht en ik bedenk wat me nu belangrijk is aan het verven van deze ruimte; opfrissen. En ow, wauw!!! Het is superstrak en wit zoals ik wenste.

Met verfklussen ben ik pietje precies, ik zie alles en bereid alles goed voor. Uiterst geconcentreerd roer ik het witsel goed, dek ik alles af en trek oude kleren aan. Het grappige is dat ik niet echt knoei en mijn kleren en de doeken schoon blijven. Toch voldaan kleed ik me weer om en verricht een goede daad door de wandelaars te redden.

Zodra ik de eerste bocht voorbij ben richting het stadje, zie ik een stel wat hopeloos aan de kant staat, wandelaars zoals alle anderen van middelbare leeftijd met een klein rugtasje. Toch zie ik in de ogen van de vrouw iets waardoor ik moet stoppen en het raam opendraai om te vragen of ik iets voor ze kan doen.

'Of ik hen een lift wil aanbieden, de gorges uit. We zijn verdwaald, we wilden alleen deze wandeling doen van 18 kilometer, maar we zijn het spoor bijster.'

Ik laat ze op hun kaartje in het wandelboekje zien waar ze precies zijn en wat ze afgelegd zouden moeten hebben. Maar vanaf de parkeerplaats in het kasteeldorpje zijn ze toch verkeerd gelopen en gaan dwalen op de helling; een enorm bosgebied met zovele paadjes, pistes, afdalingen, stijgende wegen voor 4x4's waar iedere berm, helling en stroompje er hetzelfde uitziet als je geen vaste herkenningspunten hebt als 'de twee eiken' of 'die wilde appelboom tegenover de grote bolder'.

De vrouw blijft maar doorratelen dat ze zo moe is, niet verder meer kan, dezelfde weg terug al helemaal niet, als ze hem zouden kunnen vinden. De man houdt zich haast beschaamd afzijdig. Ik laat ze maar snel instappen en het kleine dametje propt zich op het middenstoeltje dat net breed genoeg is voor een net puberende slanke den. Poef, tis gelijk benauwd in de krappe cabine en met twee open ramen rijd ik de twee naar hun auto en verexcuseer me nog voor mijn rijstijl op het bospad, dat ik bijna dagelijks rij in een betrouwbare oude 4x4, maar ze wuiven alle excuses weg zo blij zijn ze geen stap meer hoeven te lopen en op deze extreem verlaten helling zomaar een lift tegenkomen.

Heerlijk is het als je je zo makkelijk uit kunt spreken in het frans en de ander haast niet meer om een langzame herhaling hoeft te vragen, zo'n fijne bevestiging-in-den-vreemde, even mis ik Marc niet.



Op de terugweg stop ik bij het café in ons dorp om een pakje sigaretten te kopen en zit het uigeputte stel aan een groot glas fris en praten met de eigenaresse en word ik weer zo allerliefst ontvangen door alle drie. Leuk!

Thuis probeer ik vast een deel van de brem-matten te bevestigen. Het is net of er kwa inkijk niets voorhangt, ik kijk er zo doorheen en ontwaar alle details die ik zonder matten ook zou zien.Dus laat ik het erbij na ruim een uur met kleine ijzerdraadjes frutselen.

Tijd voor die paar zongedroogde tomaatjes die nu al een tijdje op een bekeukengepapierd (ja,ik vond het ook een leuk woord) dienblad buiten liggen. Na 1 nacht was 1/3de van het dienblad weg, opgelost?, weggevlogen?, door een vreemde mogendheid opgestraald? Nee, natuurlijk niet! Opgevroten door een dier dat zongedroogde tomaatjes lekker vindt. Castel zou dat dier kunnen zijn, maar die laat toch wel sporen na, of ze vreet ze allemaal op, de gulzigaard, het vuilnisbakje. Ik verplaats de tomaatjes naar het achterterras waar zij zonder toestemming van ons nooit komt. (Denken we, ondeugend kan ze zijn.***)

Het is dus tijd om ze te verwerken tot zongedroogde super-bio-tomaatjes op luxe olijfolie van koude persing met verse knooflook en eigengeteelde bascilicum. Vorig jaar heb ik ook een poging gewaagd, maar toen heb ik goedkope olie gebruikt en de olie niet even verhit van te voren. Deze tomaatjes smaakten vorig jaar maar zozo, een beetje ranzig en dat kwam echt door de olie en het niet verhitten. Herkansing en dus staat er nu een super-potje in de keuken waar voor tomatenliefhebbers puur goud in zit. En heel veel zon.

Over die matten voor het hek,

Deze moeten de inkijk tegengaan. En ik hoor jullie al denken; Inkijk?? Daar??? Ja, toch voelt het niet prettig en mensen zijn nieuwsgierig en ook hier wordt er gestolen.

Begin van de avond steek ik de schouw maar weer eens aan. De avonden verfrissen het huis net iets teveel om er overdag een beetje comfort te hebben. Ik kruip achter het pc-werk met kletsende, spelende Cros die door het huis heen stuift alsof hij een kitten is en pest Aai net zolang tot ze de uitdaging aangaat.





De Wekker-Oproep;

Dit wekkertje is al heel oud, dat ziet je eraan af. Zo'n jaren zeventig ding, of is het een 60's?? Voor mijn tijd, dat zeker. Maar wat wil nu het geval; het is met manlief meegegroeit. Mijn wekkers heeft hij stuk voor stuk uit het raam van de eerste verdieping gesmeten, de de kamer gezwiept, onklaar gemaakt en verder proberen te saboteren, maar komt niet aan zijn bruine wekkertje.

Nu doet het geval het nog, als het op de tijd aanwijzen zou gaan. Maar het is een wekker en de tijd doet er hier voor hem niet toe. Alleen dat wekken, hij wordt altijd wakker voor die wekker-zoom, het vertrouwde geluidje dat het begin van een nieuwe dag aankondigd, meer dan 35 jaar een maatje die overal mee naar toe verhuisd is als was het een trouwe teddybeer.

Dit wekkertje wekkert niet meer, het piefje is lam of het blijft hangen, zijn maatje is op!!!! Ik vraag jullie aandacht voor het volgende;

Tegen onkostenvergoeding ben ik op zoek naar het zelfde wekkertje dat werkt. De kleur is minder van belang, die kleuren uit die tijd staan hier allemaal, alleen paars, maar dat is mansafhankelijk. Wie ow wie heeft nog ergens zo'n wekkertje staan. Email bovenaan deze weblog.



*** noot van de auteur;

ondeugend in het frans is een lastige om te vertalen. Je komt dan uit op oud-nederlandse woorden die amper meer gebruikt worden in onze spreektaal. 'Ondeugend' wordt in eerste instantie eerst vertaald naar 'vilain' en 'méchant' Om een gemene goed waakse en licht linke hond aan te duiden, worden deze woorden ook gebruikt. Hoe zeg je dan dat je hond ondeugend is, dat ze grappig met gekwispel begeleidt, stukjes resthout steelt en er opzichtelijk in een hoek verrukt op gaat liggen knagen??

Het voor het woordenboek voor de hand liggende woord is toch 'méchant'. (Prisma, druk 2007) Er blijft in deze woordenbrij maar één woordje over; 'malicieusement', oftewel 'schalks'. Dat woord kwam en kom ik eigenlijk nooit tegen. Wel als ik boeken lees van de overbekende oud russische schrijvers en oud hollandse verhalen en boeken.