zondag 11 november 2012

Onbegrepen boodschap


Stel; Je verbreekt om bepaalde redenen het contact met je moeder en wat jaren later om volledig andere redenen het contact met je vader. Ach nee, even eerlijk blijven, je eigen vader verbreekt alle contact met jou terwijl hij ook het contact met zijn andere zoon verliest en zijn twee kleinkinderen niet meer kan zien. Daarnaast verbrak hij, of de anderen, het contact met zo’n 99% van alle mensen die hij ooit in zijn leven ontmoette. Ook leven schoonvader en schoonmoeder sinds 30 jaar gescheiden en vaker op voet van oorlog dan in het vaak genivelleerde contact dat gescheiden ouders hebben als de kinderen volwassen en soms vader en moeder zijn.
Stel; Je woont inmiddels zo’n 1100 kilometer verderop, leeft je leven, hebt je ups en downs en je houdt een dagboek bij op internet in de roerige avonturen tijdens een pelgrimstocht met onbekende eindbestemming. Ook je vrouw houdt een dagboek bij op internet. Dat dagboek was eerst gesloten, alleen voor genodigde lezers. Stel; Iemand, vermoedelijk je schoonmoeder of schoonvader, diegene die het beste liegen en draaien kan, verzint een naam, maakt een emailadres aan, stuurt je vrouw een berichtje hoe een fan hij/zij wel niet is en nog wat andere verzonnen onzin en maakt misbruik van haar oprechtheid in haar schrijven door toegang tot haar weblog te krijgen om onder valse voorwendselen toegang te krijgen tot wat informatie die je nu niet meer uit eigen hand krijgt. Want ook jouw blog is inmiddels gesloten om de rust en stilte te krijgen op orde te komen en met frisse moed een moeilijke situatie aan te kunnen.
Uiteraard gaat het hier weer om mijn schoonouders die de boodschap wel krijgen, maar er werkelijk waar geen snars van begrijpen en totaal geen respect tonen voor mijn Lief’s wens met rust gelaten te willen worden. Een nogal borderline-achtige manier van vinger aan de pols proberen te houden door anonieme post, anonieme briefjes in brievenbussen, het letterlijk lastig vallen van mijn ouders op een meest ongeschikt moment met de meest grove beledigingen en onbeschoft gedrag, terwijl mijn ouders werkelijk van niets weten en compleet paf staan van oudere mensen die zo van een padje af zijn om maar de aandacht van hun kinderen te trekken. Niet goedschiks (hoe moet dat eigenlijk?), dan maar kwaadschiks.
Ik dacht nog even dat ze volwassen genoeg waren om de keuze van hun zoon en schoondochter te accepteren en te respecteren. Maar nee hoor, geen van die twee, ze snappen het nog steeds niet en nemen hun frustratie mee het graf in. Soms denk ik te denken dat ze zich echt goed voelen bij deze achterlijke soap-achtige acties waar M&M om in een deuk schieten. Het bevestigt ons dat we eindelijk volwassen zijn, er niet in tuinen, een afstand houden die ons goed doet en wat onze band weer versterkt. ‘Haar’ mailtjes verdwijnen ongelezen in de prullenbak, mijn ouders hoef ik niet meer te overtuigen. Die weten ook wat te doen als de anonieme briefjes of vage emailtjes met ‘verhaal halen’ in de inbox verschijnen; spam, simpele spam. Zaken waarvoor je in de States ‘gesued’ wordt of by Judge Judy mag verschijnen. Ik hoop ook dat als ‘hij’ in het vervolg weer onverwacht met een tirade en te drukke hond, die met staart het antieke glaswerk van tafel zwiept, op de stoep staat, zij hem daar lekker laten staan.
Ze blijken echt te springen om een actie of reactie van onze kant. Ons verder te gronde richten dan ze al geprobeerd hebben te doen, maar dan nu als pact, samen, met een pakketje dat vraagtekens liet rijzen, eventjes maar. Marc belt me met ‘de oplossing’ en we lachen. Je kunt het lief opvatten, een symbool is het zeker. Dat het allerminst lief bedoeld is, is ons beide duidelijk. Nee, hier behoeft geen voordeel van de twijfel van het al lang gescheiden echtpaar, het laat geen enkele twijfel dat ze de werkelijke boodschap zelf niet begrijpen, dit om hun stokoude achterban in het ongewisse te laten. Och och heden, wat triest. Ik blijf met hen meeleven, dat ze tot de dood hen scheiden zal (de gelofte die officieel verbroken is 30 jaar geleden) toch nog geloven in elkaar en denken dat zij zo samen het wel weten. Wat dit betreft hadden ze beter bij elkaar kunnen blijven, het had hun omgeving een hoop leed bespaard dat ze elkaar toch al aangedaan hebben.
Deels zijn we allen een product van onze opvoeding. Maar echt, het is verbazingwekkend dat mijn schoonouders ervan overtuigd zijn dat hen geen blaam treft van de effecten van een opvoeding waarbij de ouderlijke handjes veel te los zaken en de liefde om chantage, achterklap en sex draaide. Verbijsterd ben ik dat ze ons beide een signaal sturen per post waaruit zo duidelijk blijkt dat ze de boodschap wel ontvangen, maar er niets van begrijpen. Je zou toch denken, ik dan, dat mensen met een ruime 70 jaar levenservaring wijzer zijn en enige mate van zelfreflectie hebben om te begrijpen dat het nu toch wel eens tijd wordt respect op te brengen voor het volwassen zijn van je kinderen?
Nu ze zo duidelijk door de mand zijn gevallen als broer en zusje die toch stiekem het plakband te slordig hebben los getrokken van enkele Sint&Piet cadeautjes in de jute zak achter de schotten op zolder, duidelijk ook wel weten dat pa en ma het heus wel weten dat de kids stiekem in die zak hebben zitten rommelen en het op pakjesavond niet kunnen verbloemen dat ze iets uitpakken waarvan ze al lang weten wat er in zit; gesnapt! Dit verklaard me alles en het doet me goed dit samen met Marc te kunnen delen op een zo leuke manier. Laugh Over Laughter, we hebben lol. Het is jammer dat de lol twee volwassenen betreft die een zoon en schoondochter liever nog dieper in de stront zien zakken dan dat ze liefde voor hun kinderen kunnen tonen met oprecht medeleven in plaats van zulk hypocriet gedrag. In plaats van eerlijk zijn over het graag willen blijven volgen van ons,  een emailadres maken om onder een verzonnen naam toch maar op de hoogte te blijven. Je zoon zo de deur wijzen op basis van onvolledige nogal subjectieve informatie die meer een beleving is van een persoon,  die ook totaal verkeerd geïnterpreteerd wordt om dan wat maanden later toch weer te gaan trekken om een reactie. Och goshie. Ik wens ze niets goeds meer, ik zou mezelf volledig verloochenen en mijn man erbij. Ik zou net zo’n leugen leven als dat zij doen en dat is mijn eer te na.
En houd me ten goede lieve lezer, ik zou niets liever willen dan mijn mond houden en de twijfelachtige eer aan hen laten. Maar soms doen ze dingen, net als kinderen en ook daar moet je als ouder niet altijd serieus op in gaan, als je er al op in gaat, waar ik zo’n pret om kan hebben te weten dat ik een stapje verder ben gegroeid afgelopen jaar en ik samen met mijn maatje de beste wegen kies die we samen kunnen bewandelen, alleen in ons eigen tempo en op onze eigen wijze.
Het pakket is goed ontvangen, we hebben erom kunnen lachen. De inhoud is gemaakt door mijn schoonouders en ze doen hun best hun nalatenschap (niet veel fraais) weg te geven, zich ervan te ontdoen in materie. Je handen wassen in onschuld, kijk, die vlag gaat in dit geval niet op. Ze zouden natuurlijk graag zien dat we geschokt zijn, met vraagtekens blijven zitten of elkaar hier de tent uit vechten om hun geste. Dan zouden ze hun zin hebben, want ze blijven ervan overtuigd dat ik hun zoons fortuin heb verspeeld en zo hun een goede oude dag ontzeg, want Marc had daar wel voor kunnen zorgen mits ik niet ten tonele was verschenen en hem alles ontnam wat hem hen lief was; Geld. Ik hoop dat ze elkaar toch maar weer het ja-woord zullen geven, het zou ze goed doen. Weer hele dagen saampjes, maar goed; waar moeten die anonieme berichtjes dan vandaan komen en het onderlinge gestook zoals van de Intrigant in het gelijknamige album van Asterix & Obelix. (Hele leerzame stripboeken, echt waar!!)

Wat een leuke kant van deze soap-aan-de-zijlijn blijkt te worden is de inspiratie die ik put uit het tweetal, gescheiden of niet, ze zijn en blijven een bijzondere eenheid. (Niet cynisch bedoeld, echt heel bijzonder, moet gezegd.) Dat sommige van mijn lezers hier lezer zijn zonder mijn toestemming is niet aan mij, onrechtmatig verkregen toegang? Dat negeer ik. Het wordt een bijzonder boek, zeker met de vers geleerde technieken. Ik hoop dat ze de publicatie niet meer meemaken, ook sommige kinderen kunnen maar beter niet alles willen weten, zeker de cadeaus van Sint&Piet niet. Uiteraard zullen ze zich geprovoceerd voelen om weer in actie te komen middels mails, briefjes, onverwachte bezoekjes aan mijn ouders (wat een lef) of printjes van dit bericht in blanco enveloppen in een brievenbus om te hopen op een reactie. Maar ja, wat doe je eraan als je verzoek om respect niet wordt ingewilligd? Niks toch.

11 opmerkingen:

  1. Van sommige mensen moet je gewoon afscheid nemen, ook al zijn het je ouders....over en uit en niet meer omkijken.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. De pest is dat ze blijven stoken, porren en provoceren. Reageren wij niet, dan gaan ze zelfs mijn ouders lastig vallen. Ze hebben gewoon geen respect voor onze wens die echt van ons samen is om met rust gelaten te worden. Ik kan er echt met mijn verstand niet bij! Mijn belevingswereld is echt groot, maar dit gaat er niet in behalve als inspiratiebron voor een bestseller-in-spe.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Sinds kort volg ik je blog en daardoor snap ik waarschijnlijk nog niet alles van je verhaal. Wat me heel duidelijk is; je wilt geen contact met je schoonouders. Zouden zij het contact blijven zoeken niet als excuus voor hun omgeving gebruiken? Zo van 'kijk eens hoe goed wij ons best doen om contact te houden, maar zij laten ns barsten'?
    Ik sprak laatst een vrouw waarvan de dochter in de puberteit het contact heeft verbroken. De vrouw bleef volhouden dat ze niet begreep waarom dat dat gebeurd was, geen flauw idee. Sorry, misschien geloven anderen dat, maar ik niet. Dus misschien doen je schoonouders ook zo?

    Dan nog je opmerking: Dat sommige van mijn lezers hier lezer zijn zonder mijn toestemming is niet aan mij, onrechtmatig verkregen toegang? Dat negeer ik.
    Ik kwam viavia op je blog en kon zo meelezen. Zonder toestemming of wachtwoord. Ik zit ingelogd op blogspot via Google en ik denk dat jij als blogger mijn mailadres kunt zien. Dus als je wilt weten hoe ik hier kom (en die weg eventueel wilt afsluiten) dan kun je me mailen.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Hoi Loesje,
    Tuurlijk proberen ze naar hun omgeving de schijn hoog te houden. Het punt is; de blog was gesloten, maar dat bleek geen zin te hebben toen ik merkte dat ze toch toegang hebben gekregen door met een verzonnen naam en emailadres mij iets op de mouw te spelden. Vreemden hebben geen reden te liegen, zij wel. Ze misbruiken en gebruiken mijn beleving die ik hier publiceer. Zij hebben toen de blog niet meer gesloten was (mijn pogingen de blog alleen aan lezers te geven die me niet kennen bleek zinloos), 'derden' het adres gegeven. Hun fout, niet de mijne, en ook die mensen HANDELEN op basis van wat ik schrijf. Te gek voor woorden en ik voel me daar alles behalve verantwoordelijk voor. Hun vrienden of kennissen gaan hen nu vragen stellen, dit vind ik terecht.
    Ik ben het zat!
    Mijn schoonouders hebben vele redenen om zichzelf vrij te pleiten, ik wil ze niet eens weten.

    Als nieuwe lezer; het hele verhaal is te lang. Ik probeer me ook te beperken tot het leven hier. Maar de titel van de blog geeft ook aan dat we verbonden zijn en blijven met Nederland.
    Zolang ons huis daar nog niet verkocht is, beleef ik nog een onzichtbare brug met Nederland waar die twee (schoonouders) alles mee van doen hebben. En ik kan je zeggen; het is ontzettend zwaar.
    Mijn weblog is niet alleen voor de fun en over het leven als goden in Frankrijk.
    Ook is het een uitlaatklep, een foto- en filmalbum, een dagboek, een leerproces, een manier tot zelf-reflectie, een wijze om immigranten-in-spe te laten zien wat er ook kan gebeuren en hoe geweldig het is om hier te leven, enz,enz.

    En Loesje, omdat die besloten lezerslijst met toestemming niet meer werkt voor een halve digibeet als ik, heb ik die beveiliging eraf gehaald. Ik vertik het om veel energie te steken in het afsluiten van berichten of de gehele blog om een paar rotte appels te weren die er niet mee om kunnen gaan.
    Fijn dat je er bent en lees wat je wilt of niet, de meeste lezers heb ik hard nodig :-)om bij mezelf stil te blijven staan.
    Ik steek geen seconde tijd in het nagaan van lezers, hun profielen, IP-adressen of anderszins, ik kan mijn tijd en energie wel beter besteden dan vanuit wantrouwen te handelen.
    Dank voor je reactie!

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Het is me helder. Ik dacht even dat illegaal op een afgesloten blog terechtgekomen was.
    Ik heb ook een paar horken van schoonouders. Ze wonen helaas in hetzelfde dorp. Zullen we gaan ruilen? :-)

    Ik ben geen toekomstige emigrant, maar probeer leuk geschreven blogs te vinden over situaties die ik niet zal meemaken. Heb dus een paar buitenlandblogs en blogs van gezinnen met veel kinderen (zelf kinderloos).

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Wat schoonouders betreft wil ik wel ruilen, wat al het andere betreft, nee hoor :-)
    Je zult gaan ontdekken dat mijn blog dan wel geschreven wordt in het buitenland, maar het niet meer alleen maar gaat over het immigreren of het leven in Zuid-Frankrijk. Mijn ontwikkeling is sinds begin dit jaar in een stroomversnelling geraakt, ik kan het zelf amper bijhouden. Deze persoonsontwikkeling is zo oud als de mensheid, maar vaak onbewust en alleen omschreven in psychologieboeken of docu-drama's.
    Ik ervaar een nog sterkere behoefte als voorheen deze ontwikkeling bewust te houden om mijn lessen in het leven maar niet te vergeten.
    Eigenlijk schrijf ik dus alleen maar over 'leven als mens' in de breedste zin van het woord.

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Ik vind het eigenlijk wel knap van ze, zo op leeftijd en dan een schaduwprofiel aanmaken :-)

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ja, tis heel knap om als geoefende in het verzinnen (liegen) een emailadres aan te maken. Superknap... Petje af

      Verwijderen
  8. Dan nog; het doel heiligt niet de middelen.

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Zowaar was ik verrast door een toch echt toffe reactie van mijn schoonmoeder op deze logpost.
    Ten eerste schrijft ze haar naam onder de reactie. (prijzingswaardig, moedig, maar ik publiceer dit niet, mijn log, mijn keuze.)
    Ten tweede ontkent ze dat zij of haar ex-man brievenbussen vult, dit ondanks het onbeschofte bezoek van Harry terwijl onze brievenbus toch echt erg gevuld was vorige week met een brief en pakketje ondertekend mede met haar naam.
    Ten derde wordt ik bedreigd; ik zou zomaar aangeklaagd kunnen worden? (voor wat als ik geen namen noem?)
    Ten vierde word ik gesommeerd excuses aan te bieden.
    Ten vijfde schijn ik een verknipte visie te hebben terwijl ik 24/7 houd en leef met wat zij 'verknipt' noemt, haar eigen zoon.
    Ten zesde wensde zij me 'sterkte' toen ik Lief trouwde.
    Ten zevende vindt zij dat mijn weblog grotendeels uit 'fantasie' bestaat.
    Ten achtste; behoort zij mijn weblogadres helemaal niet te hebben!
    Ten negende vraagt ze zich af 'hoe ik die onzin volhoud?' (welke onzin? )
    Ten tiende neemt ze mijn mening (daar zijn we het dan wel over eens ;-) niet serieus, dat mag, het zij haar gegund!!!
    Ten elfde hoopt ze dat mijn Lief eens een echte vrouw tegen komt, waar hij echt liefde voor voelt. mmmm Er zit alles op en an en ik functioneer als vrouw, echt als vrouw, alles inclusief, mannelijke lezers, have fun, want ook ik kan inderdaad hysterisch doen, over-emotioneel, und so weiter hahahaha. Verder, auw, dus haar zoon zou niet echt liefde voor me voelen... ieeks, mijn tenen staan echt krom, ach goshie, je zou je zoon maar zo bezien, shit!!!!! Het 'zou haar zoon wat menselijker en milder kunnen maken.'Dat is dus mijn verantwoordelijkheid, ongeacht zijn opvoeding, dat wat hij mbt de liefde van zijn ouders heeft meegekregen.....
    Ten twaalfde (jeetje, begin er lol in te krijgen) is 'mijn blog vandaag gewist. Hier zit IK fout' met een 'foei' erachteraan. Dus ik zat niet fout, mevrouw las dus wel mijn log zonder dat ze het adres van mij kreeg, wie is hier nu fout?
    Ten dertiende, laatste schrijfoefening, het nummer schijnt me op het lijf geschreven; We zijn beiden !!!! niet welkom op haar begrafenis.
    Goed, dat zegt me genoeg. Ik heb soms echt te doen met mijn lief....
    Kan er niks aan doen.
    Mensen die deze 'gedateerde log' nog interessant vinden zijn gelukkig op de hand van een traditionele houthakker te tellen, zo reeel ben ik ook wel.
    De brief die gepaard ging met een brief ondertekend door beide schoonouders middels een printer! is al lang in as opgegaan in het verwarmende schouwvuur dat hielp de poolish te rijzen. Het brood waar wij komende 5 maanden van leven, prachtig, vind je ook niet?

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Nog steeds zie ik in de gegevens van google analytics dat gegevens verzamelt van deze weblog, dat dit bericht dagelijks nog wordt gelezen. Het zal waarschijnlijk alleen nog bekeken worden door 1 schoonpapa, 2 schoonmama en 3 de boekhoudster die uit hetzelfde hout gesneden is.
    Andere belanghebbenden bestaan namelijk niet. Ik zou natuurlijk even aan vriendje R kunnen vragen de IP-adressen van deze bezoekers te blokkeren, maar dan speel ik hen in de kaart door ze weer energie te laten steken in het zoeken naar een omweg toch maar op de hoogte te blijven van mijn verzinsels.
    Als het al onzin is vraag ik me af waar de aanhoudende interesse vandaan komt, dat ze mijn onzin serieus nemen en de moeite om erop te reageren, te communiceren, door te brieven en te mailen en het enkel elkaar moeilijk maken en uiteindelijk mijn echtgenoot. Het zou toch beter zijn, zij zouden toch beter kunnen weten door mijn geschreven onzin volledig te negeren en zo hun zoon daadwerkelijk te helpen. Al is de leugen nog zo snel, de waarheid achterhaald hem wel, welke waarheid dat dan ook mogen zijn. Door met mij bezig te blijven halen ze hun zoon zo ontzettend onderuit en blijven ze hem bejegenen als een simpele onmondige man die te dom is zelfstandig keuzes te maken en voor zijn mening uit te komen, zo hij dit wil...
    Ze schijnen te denken dat de mijne er meer toe doet dan zijn eigen bestaan, wat me echt bevreemd.
    Mijn weblog is mijn belevingswereld, zoals ik de dingen zie en ervaar, mijn waarheid die mijn non-fictie is en waar ik niets anders mee voor ogen heb de wereld te laten zien door mijn ogen.
    Mijn weblog is geen weergave van DE werkelijkheid, want al die 7 miljard mensen op deze aardkloot hebben hun eigen zienswijze, leven in hun eigen werkelijkheid en ervaren allemaal een eigen waarheid.
    Gelukkig leef ik niet in een totalitaire staat en zijn er meer hondjes die fikkie heten.

    BeantwoordenVerwijderen