Omschakelen

Ik begin mijn (werk)ritme te leren kennen, die helemaal van mezelf. Zonder eigen lastig huishouden, zonder draken van kittens die je nog op moet voeden, zonder buitenwerk en klusstof binnen. Zonder ander mens om je heen, alleen. Rond 8 uur wakker worden, daar ruim anderhalf uur over kunnen doen zonder op een schopstoel te zitten. Mails beantwoorden, bijlezen, indien de flow zich aandient werken aan de cursus, ijsberen in achtjes rond salontafel en kookeiland wat thuis het bureau en de eettafel zal zijn om eind van de ochtend te douchen en langzaam na te denken over waar mijn maag zin in heeft om te verteren die dag.

Het is weer een schitterende dag met een net te koude wind. Het vriest dan ook lekker op de 650 meter hoogte waar ik nu zit. In de middag krijg ik een kort berichtje van Marc of dit morgen nog zo is, want het brood is bijna op en we hebben moeten wachten tot de brembossen droog waren om de oven goed warm te krijgen. Alleen morgen, dan wordt het een graad of 21 bij ons laag in de kloof in de luwte van de wind en dat zal toch echt voorlopig de laatste dag zijn dat we brood kunnen bakken. 

We hebben van veel ingrediënten te weinig in huis en maken 's avonds altijd de poolish met 10 liter water, 3 ons verse gist en zetten alles klaar. We plegen overleg, Marc duikt de bar in in het onderhuis om de hoeveelheid meel na te kijken. We missen verse gist, suiker, eieren en boter voor een stuk of 20 cakes, bakpoeder en vanillesuiker. Ik moet dus even snel omschakelen, want er draait een wasje, er ligt een broodje in de grote oven, ik ben het tochtgordijn aan het afstikken met de hand en wil dat afmaken, dan nog even heel veel boodschappen halen en we hadden nog het plan een avondje te cocoonen samen.....

Ik haast me, want morgen is de laatste dag dat we brood kunnen bakken, afhankelijk van het weer als we zijn. Dus even geen slotopdracht, verstand niet op 0 maar op brood en de hectiek in duiken die broodbakdagen nu eenmaal met zich meebrengen.

Zodoende stond ik met een warrig hoofd in de meest gekke kledingcombi op de parkeerplaats bij de spar toen mijn oog op de hemel viel, adembenemend.

Thuis heeft Marc al heel veel spullen klaar gezet, het huis lekker warm gestookt, opgeruimd en na een boterhammetje gaan we ons eerst eens met elkaar bezig houden.

Die poolish is zo in elkaar gedraaid in de cementkuip, reeds ontsmet, met een verfmenger op de boormachine. Poolish is een soort voordeeg met al het water, bijna alle gist en 8 kg meel van de Hollandse molen die in Oud-Alblas een begrip is, het meel gemalen en gemixt door een ver familielid van mijn moeder, reeds een eindje in de tachtig en een krasse knar. We laten de poolish een nacht rijzen, morgen gaan de andere 12 kg meel erbij, de olie, bakkerszout en kneden we er met de hand mooie 2 persoons broden van die de gorges ouderwets laat geuren zo halverwege de middag. 

Een muis heeft kans gezien in de toch goed afgesloten bar in de doos te kruipen en vast wat van het griesmeel en het lijnzaad te snoepen, maar de schade is beperkt, dus de broden gaan we ook weer versieren met tarwevlokken, sesamzaad, maanzaad, griesmeel en lijnzaad. Geloof me, ons brood is na 3,5 jaar oefenen zo verfijnd dat het topbrood is dat we verbazingwekkend lang goed kunnen bewaren in de vriezer. 

Ik heb het er wel voor over om mijn ritme even los te laten, als ook de cursus en de luxe van een ander klein gerieflijk huisje met een bad. Brood op de plank en dat zonder het verven van voordeuren of tegen betaling verhuizen van meubels.