Onbegrepen boodschap

Stel; Je verbreekt om bepaalde redenen het contact met je moeder en wat jaren later om volledig andere redenen het contact met je vader. Ach nee, even eerlijk blijven, je eigen vader verbreekt alle contact met jou terwijl hij ook het contact met zijn andere zoon verliest en zijn twee kleinkinderen niet meer kan zien. Daarnaast verbrak hij, of de anderen, het contact met zo’n 99% van alle mensen die hij ooit in zijn leven ontmoette. Ook leven schoonvader en schoonmoeder sinds 30 jaar gescheiden en vaker op voet van oorlog dan in het vaak genivelleerde contact dat gescheiden ouders hebben als de kinderen volwassen en soms vader en moeder zijn.

Stel; Je woont inmiddels zo’n 1100 kilometer verderop, leeft je leven, hebt je ups en downs en je houdt een dagboek bij op internet in de roerige avonturen tijdens een pelgrimstocht met onbekende eindbestemming. Ook je vrouw houdt een dagboek bij op internet. Dat dagboek was eerst gesloten, alleen voor genodigde lezers. Stel; Iemand, vermoedelijk je schoonmoeder of schoonvader, diegene die het beste liegen en draaien kan, verzint een naam, maakt een emailadres aan, stuurt je vrouw een berichtje hoe een fan hij/zij wel niet is en nog wat andere verzonnen onzin en maakt misbruik van haar oprechtheid in haar schrijven door toegang tot haar weblog te krijgen om onder valse voorwendselen toegang te krijgen tot wat informatie die je nu niet meer uit eigen hand krijgt. Want ook jouw blog is inmiddels gesloten om de rust en stilte te krijgen op orde te komen en met frisse moed een moeilijke situatie aan te kunnen.

Uiteraard gaat het hier weer om mijn schoonouders die de boodschap wel krijgen, maar er werkelijk waar geen snars van begrijpen en totaal geen respect tonen voor mijn Lief’s wens met rust gelaten te willen worden. Een nogal borderline-achtige manier van vinger aan de pols proberen te houden door anonieme post, anonieme briefjes in brievenbussen, het letterlijk lastig vallen van mijn ouders op een meest ongeschikt moment met de meest grove beledigingen en onbeschoft gedrag, terwijl mijn ouders werkelijk van niets weten en compleet paf staan van oudere mensen die zo van een padje af zijn om maar de aandacht van hun kinderen te trekken. Niet goedschiks (hoe moet dat eigenlijk?), dan maar kwaadschiks.

Ik dacht nog even dat ze volwassen genoeg waren om de keuze van hun zoon en schoondochter te accepteren en te respecteren. Maar nee hoor, geen van die twee, ze snappen het nog steeds niet en nemen hun frustratie mee het graf in. Soms denk ik te denken dat ze zich echt goed voelen bij deze achterlijke soap-achtige acties waar M&M om in een deuk schieten. Het bevestigt ons dat we eindelijk volwassen zijn, er niet in tuinen, een afstand houden die ons goed doet en wat onze band weer versterkt. ‘Haar’ mailtjes verdwijnen ongelezen in de prullenbak, mijn ouders hoef ik niet meer te overtuigen. Die weten ook wat te doen als de anonieme briefjes of vage emailtjes met ‘verhaal halen’ in de inbox verschijnen; spam, simpele spam. Zaken waarvoor je in de States ‘gesued’ wordt of by Judge Judy mag verschijnen. Ik hoop ook dat als ‘hij’ in het vervolg weer onverwacht met een tirade en te drukke hond, die met staart het antieke glaswerk van tafel zwiept, op de stoep staat, zij hem daar lekker laten staan.

Ze blijken echt te springen om een actie of reactie van onze kant. Ons verder te gronde richten dan ze al geprobeerd hebben te doen, maar dan nu als pact, samen, met een pakketje dat vraagtekens liet rijzen, eventjes maar. Marc belt me met ‘de oplossing’ en we lachen. Je kunt het lief opvatten, een symbool is het zeker. Dat het allerminst lief bedoeld is, is ons beide duidelijk. Nee, hier behoeft geen voordeel van de twijfel van het al lang gescheiden echtpaar, het laat geen enkele twijfel dat ze de werkelijke boodschap zelf niet begrijpen, dit om hun stokoude achterban in het ongewisse te laten. Och och heden, wat triest. Ik blijf met hen meeleven, dat ze tot de dood hen scheiden zal (de gelofte die officieel verbroken is 30 jaar geleden) toch nog geloven in elkaar en denken dat zij zo samen het wel weten. Wat dit betreft hadden ze beter bij elkaar kunnen blijven, het had hun omgeving een hoop leed bespaard dat ze elkaar toch al aangedaan hebben.

Deels zijn we allen een product van onze opvoeding. Maar echt, het is verbazingwekkend dat mijn schoonouders ervan overtuigd zijn dat hen geen blaam treft van de effecten van een opvoeding waarbij de ouderlijke handjes veel te los zaken en de liefde om chantage, achterklap en sex draaide. Verbijsterd ben ik dat ze ons beide een signaal sturen per post waaruit zo duidelijk blijkt dat ze de boodschap wel ontvangen, maar er niets van begrijpen. Je zou toch denken, ik dan, dat mensen met een ruime 70 jaar levenservaring wijzer zijn en enige mate van zelfreflectie hebben om te begrijpen dat het nu toch wel eens tijd wordt respect op te brengen voor het volwassen zijn van je kinderen?

Nu ze zo duidelijk door de mand zijn gevallen als broer en zusje die toch stiekem het plakband te slordig hebben los getrokken van enkele Sint&Piet cadeautjes in de jute zak achter de schotten op zolder, duidelijk ook wel weten dat pa en ma het heus wel weten dat de kids stiekem in die zak hebben zitten rommelen en het op pakjesavond niet kunnen verbloemen dat ze iets uitpakken waarvan ze al lang weten wat er in zit; gesnapt! Dit verklaard me alles en het doet me goed dit samen met Marc te kunnen delen op een zo leuke manier. Laugh Over Laughter, we hebben lol. Het is jammer dat de lol twee volwassenen betreft die een zoon en schoondochter liever nog dieper in de stront zien zakken dan dat ze liefde voor hun kinderen kunnen tonen met oprecht medeleven in plaats van zulk hypocriet gedrag. In plaats van eerlijk zijn over het graag willen blijven volgen van ons,  een emailadres maken om onder een verzonnen naam toch maar op de hoogte te blijven. Je zoon zo de deur wijzen op basis van onvolledige nogal subjectieve informatie die meer een beleving is van een persoon,  die ook totaal verkeerd geïnterpreteerd wordt om dan wat maanden later toch weer te gaan trekken om een reactie. Och goshie. Ik wens ze niets goeds meer, ik zou mezelf volledig verloochenen en mijn man erbij. Ik zou net zo’n leugen leven als dat zij doen en dat is mijn eer te na.

En houd me ten goede lieve lezer, ik zou niets liever willen dan mijn mond houden en de twijfelachtige eer aan hen laten. Maar soms doen ze dingen, net als kinderen en ook daar moet je als ouder niet altijd serieus op in gaan, als je er al op in gaat, waar ik zo’n pret om kan hebben te weten dat ik een stapje verder ben gegroeid afgelopen jaar en ik samen met mijn maatje de beste wegen kies die we samen kunnen bewandelen, alleen in ons eigen tempo en op onze eigen wijze.

Het pakket is goed ontvangen, we hebben erom kunnen lachen. De inhoud is gemaakt door mijn schoonouders en ze doen hun best hun nalatenschap (niet veel fraais) weg te geven, zich ervan te ontdoen in materie. Je handen wassen in onschuld, kijk, die vlag gaat in dit geval niet op. Ze zouden natuurlijk graag zien dat we geschokt zijn, met vraagtekens blijven zitten of elkaar hier de tent uit vechten om hun geste. Dan zouden ze hun zin hebben, want ze blijven ervan overtuigd dat ik hun zoons fortuin heb verspeeld en zo hun een goede oude dag ontzeg, want Marc had daar wel voor kunnen zorgen mits ik niet ten tonele was verschenen en hem alles ontnam wat hem hen lief was; Geld. Ik hoop dat ze elkaar toch maar weer het ja-woord zullen geven, het zou ze goed doen. Weer hele dagen saampjes, maar goed; waar moeten die anonieme berichtjes dan vandaan komen en het onderlinge gestook zoals van de Intrigant in het gelijknamige album van Asterix & Obelix. (Hele leerzame stripboeken, echt waar!!)

Wat een leuke kant van deze soap-aan-de-zijlijn blijkt te worden is de inspiratie die ik put uit het tweetal, gescheiden of niet, ze zijn en blijven een bijzondere eenheid. (Niet cynisch bedoeld, echt heel bijzonder, moet gezegd.) Dat sommige van mijn lezers hier lezer zijn zonder mijn toestemming is niet aan mij, onrechtmatig verkregen toegang? Dat negeer ik. Het wordt een bijzonder boek, zeker met de vers geleerde technieken. Ik hoop dat ze de publicatie niet meer meemaken, ook sommige kinderen kunnen maar beter niet alles willen weten, zeker de cadeaus van Sint&Piet niet. Uiteraard zullen ze zich geprovoceerd voelen om weer in actie te komen middels mails, briefjes, onverwachte bezoekjes aan mijn ouders (wat een lef) of printjes van dit bericht in blanco enveloppen in een brievenbus om te hopen op een reactie. Maar ja, wat doe je eraan als je verzoek om respect niet wordt ingewilligd? Niks toch.