Wedstrijden

Ik ben niet meer zo van de wedstrijden. Gokken hekel ik ook. Het is dat Marc al heel zijn volwassen leven aan de Staatsloterij meedoet en nooit meer won als 35 euro, maar van mij had hij dit af mogen zeggen. Ik zwom op landelijk niveau, wedstrijden, getuige een grote zware schoenendoos vol medailles en bekers, een knipselschrift met alle behaalde hoogtepunten. Ik had het in me om een hele goede te worden, maar de competitiedrang ontbrak me. Die ontbreekt me nog steeds, waarom zou ik me willen bewijzen dat ik ergens de beste of de snelste in ben? Ook turnen deed ik op een leuk niveau, ook daar stopte ik mee toen ik op een niet christelijke vereniging clubkampioene werd van de 'gewone groep', niet 1 keer, nee twee jaar achter elkaar. Gebrek aan concurrentie was met zwemmen en turnen de nekslag, het motiveerde niet meer. De selectie trainde op landelijk niveau en met 13 lentes zou ik dat nooit meer halen. Laat maar, dacht ik gelijk. Vriendschappelijk een wedstrijdje doen vind ik leuk, dan hoef ik tenminste niet te winnen en kan ik mijn inzet tonen voor de vriendschap, het goede doel. Maar nu komen er ineens twee wedstrijden op mijn pad op 1 dag die ik niet wil laten schieten; Een schrijfwedstrijd waar ik wel gat in zie met als prijs dat het korte verhaal gepubliceerd wordt in de uit te geven Schrijversbijbel. Dat zou leuk zijn, meer ook niet en ik oefen zo eens wat. Ik mag namelijk een overdosis additieven/bijvoeglijke naamwoorden gebruiken en daar ben ik goed in, zeggen 'ze'. Marc plaagt me ermee, een beetje om te testen of ik tegen de gegeven kritiek kan. Hij is opgelucht; 'ze kan er tegen', goed! 

De andere wedstrijd is er 1 van Photobucket. Een foto-site waar je je foto's en video's op kunt slaan, kan delen en meer features (extra's) om wat te doen met je beeldmateriaal. Fikse geldprijzen. Ik reken me niet rijk, maar ga er toch aan mee doen wat veel tijd kost. Want een picture-story in elkaar zetten is met een archief van duizenden foto's geen makkie. Welke wel en niet? Ook het uploaden gaat ontzettend traag , want onze verbinding is idem dito. Het is even zwoegen en dient een doel. Ik ga nergens vanuit, reken me niet rijk of publicaties toe, maar het hebben van doelen kan nooit verkeerd zijn, zeker deze niet.

Gebrek aan concurrentie zal ik met schrijven en fotograferen nooit hebben, dus waarom niet eens één keertje meedoen?

Marc ziet hoort me tot twee keer toe mijn hoofd stoten tegen de wand boven het deurtje dat toegang geeft tot mijn slaapkamer. Ik kan me dan soms vereenzelvigen met de speelse maar alles behalve domme ezels; maar ik stoot me dus wel twee keer aan dezelfde steen wand. Lief toch hoe hij een 'AUW-ZONE' markeert, for the time being. Die deur gaat eruit of wordt verbouwt tot degelijke-deur-op-hoogte voor een noord Europeaanse die doorgaans langer zijn als Franse boeren uit begin vorige eeuw. Hij houdt van me, kan niet anders.