Ploeteren

Weer een zonsondergang om van te snoepen vanavond, direct na het nemen van een bad na een dag ploeteren op de cursus. 

Ik stuurde Frans, mijn docent, een mailtje vandaag. Hij heeft al 6 weken na aanvang waarin hij me welkom heette op de academie, niets van me vernomen. Ik wil me niet laten kennen als misschien-afvallige waarmee ook de gedrevenheid en support van de docent af zou kunnen nemen. Ik laat hem weten hoe onzeker ik word van de opdrachten, hoe ik stuk loop op de oefeningen die mijn hersens laten kraken. Ik ijsbeer hier heel wat achtjes rond kookeiland en salontafel van massieve platte stenen, loop dan weer even een rondje buiten en controleer voor de zoveelste keer het leien dak van het huis en de lauzes op het dak van de gite en pijnig mijn hersens hoe nu verder te gaan met oefening 12. 

Module 1; Personages, Conflict & Perspectief hakt er aardig in. Ondertitel van deze module van de cursus luidt 'De poppetjes van het literaire spel'. Plot en of personages? Het uitdiepen van personages, uiteraard personages die ik zelf moet creeeren en geen persoon mag noemen. Het zou niet werken als ik personen uit het leven zou grijpen, nee, verzinnen is beter. Een personage met een tegenstelling, verzin ze maar eens en dan verder uitdiepen, een begin van een verhaal schrijven en het niet verder uitwerken, dat hoeft niet, want alleen de slotopdracht moet ik opsturen naar Frans.

Hij spreekt me moed in, nee, het leven van een schrijver gaat niet over rozen en al kun je aardig schrijven, het maakt je nog geen schrijver. Nee zeg, daar kom ik achter. Ik word onzeker en ook na zijn bemoedigende woorden neemt dit gevoel niet af. Ook de motivatie niet, want ik krijg me toch door deze opdracht geworsteld. Ik voel me gesteund en niet alleen door de docent. Door Marc, vrienden en vriendinnen, bloglezers en mijn eigen drijfveer, het weten dat ik niet meer zonder schrijven kan.

Mijn hart maakt steeds kleine vreugdesprongetjes, want ik leer elke dag heel veel door de tijd die ik hier nemen kan, het stil staan bij mezelf en mijn mogelijke kunnen. Niet dat wat ik al weet te kunnen, nee, dat wat er nog in het verschiet ligt als ik naar mezelf durf te kijken. Ik beloof mezelf niets, dus ook jullie niet. Maar dat ik in en tijdens deze cursus tot het gaatje ga, is zeker. Ik ben blij dat ik het aan durf.