Dorps gebeuren

 Het is weer donderdag, marktdag. Ik heb niet zo'n zin en klets de eerste helft van de ochtend door met Edith, een van de meewerkende gasten die we hadden. Ik moet wel een brood gaan halen en ik wil even gaan vragen bij het arbeidsbureau of ze toch niet misschien nog een klusje hebben, want een 10-daagse trip naar Londen met kerst kost iets meer dan normaal. Ik word als een vriendin onthaald en mevrouw Blanchard die er de scepter zwaait zit met de telefoon in haar handen terwijl ik op de trap naar het kantoor nog even twijfel of het niet overdreven is om even binnen te vallen met werkvragende ogen. Maar die telefoon in haar hand was om mij te bellen. Dus dat komt mooi uit. Het klusje wordt huishoudelijke hulp voor twee uurtjes per week, op de donderdagmiddag.... Ah nee! Dan moet ik twee keer op 1 dag naar boven wat in totaal twee uur rijden is en om dan voor dat minimumloon te werken is water naar de zee dragen. Ik spreek af dat ik probeer een vaste lunchafspraak te regelen met Nadine en hen daarna even te bellen.
Ik ben nog niet op het plein of ik loop JP tegen het lijf die me kan vertellen dat Nadine op me wacht thuis om koffie te gaan drinken bij het concurrerende terras als waar we normaal een bakkie gaan doen. Eerst probeer ik even snel over de markt te rennen, maar dat gaat natuurlijk niet; praatje hier en praatje daar. Grapje zus en een begroeting zo die uitloopt in een goed gesprek. Dat ik die al hebben kan is wel heel bijzonder, of het werd eens tijd, ik weet het (nog) niet. Het marktstadje heeft maar een ruime 2000 inwoners, het voelt voor deze randstedelijke meer als een dorp en dat blijkt wel, want ik ken na 4 jaren wel heel erg veel mensen. Dat men hier een gemiddelde leeftijd heeft van 65+ maakt me niet zoveel uit.
Nadine vindt het niet meer als normaal dat ik iedere donderdag blijf lunchen, rijst en vis, altijd, heerlijk, zeker hoe zij kookt, lekker puur en eerlijk eten. Ook troont ze me nog even mee naar het stel van de brocanterie die vlak achter de zaak wonen met een ontzettend grote achtertuin waar 4 enorme bomen staan. Een es, een eik, een paardekastanje en een plataan. Schitterende bomen, maar die es is wat te ver uit de kluiten gewassen en mag een hoge knotes worden. Dat is wel een flinke dag werk zoniet meer. Ik geef direct een advies uit, doe iets professioneler als dat ik ben, want deze klus is wel heel leuk. Naast het plein (publiek is altijd goed), schitterende werkplek met uitzicht over een diepe brede vallei en een ander plateau in de verte en de eigenaar van de tuin ziet er niet uit alsof hij er op een stoel bij gaat zitten kijken en ons houtjes laat zagen van 50 cm voor de kachel, meer een meehelper. Ik koop twee broden en vlieg naar huis, want ik had geen zin om te socializen vandaag. Toch maar goed gezien het werk dat er aan zit te komen, maar toch.
Er is weinig meer van te merken dat ik een vreemdelinge ben. Ben het natuurlijk wel, maar voel het zo niet meer en ik blijf hier van genieten.
Deze middag blijk ik lui en slaperig. Ik heb het koud en heb een beetje hoofdpijn, de blije periode... Ach ja.
Ik vraag aan Pierre of hij nu stroom op het hek heeft gezet. Hij knikt en mompelt iets dat op 'oui' lijkt, maar het rommelhek langs H&T's moestuin kan niet eens op stroom gezet worden, zo'n rommeltje. Ik red de twee witte kolen die de ezels over het hoofd hebben gezien en licht H in die er flink de pee in heeft, want het is natuurlijk niet de eerste keer. Hondje Papi doet erg lief, geen idee waarom, ik blijf het een eng vals beest vinden. Muisje lief rent nog steeds rondjes door de woonkamer, maar de speurtocht naar een muizenval is jammerlijk mislukt. Oefening 10 is een lastige, morgen hoop ik me beter te voelen en hoef ik niet weg. Misschien dat ik dan een goede flow heb..... (red. trekt een verongelukt gezichtje)