Er is maar één persoon in de hele regio wiens humor ik begrijp. Maar één persoon die me al wat plaagde om me op een leuke manier te provoceren en me dwingt Frans te spreken zonder al te veel handen en voeten. Eén man die zich ook verdiept in mijn komaf en me doodleuk op een leesstoel drukt met een internationaal wekelijks opinietijdschrift in het Frans om me te laten weten dat ik al best aardig begrijpend Frans kan lezen. De echtgenoot van Nadine, monsieur le docteur, le patron de la maison die zich geliefkoosd en verzorgd weet door de vaak hyper-actieve 26 jaar jongere Nadine. Op donderdag ga ik eerst naar de markt, loop dan door om bij Nadine het middagmaal te gebruiken, en koffie en een uurtje extra overbruggen om daarna het huishouden te doen van familie Ravelac. Ik heb vandaag niet zoveel zin in converseren, gezellig doen met de eeuwige glimlach op mijn gezicht. Ook is het somber, koud weer en het sneeuwt fijntjes. Een uitgelubberd theezakjesgevoel zeg maar. Ik bel aan, maar loop gelijk door. JP weet dat ik kom, hij ontvangt me als een vriendin en vraagt met interesse hoe het gaat. Die vraag retourneer ik altijd maar. Nadine verhaalt 's avonds altijd uitvoerig over mij en maakt verder reclame voor mijn multi-tasking kwaliteiten. Ook weet ik dat de 30 jarige zoon van Nadine zo goed als zich inwonend beschouwd en Nadine ontfermt zich ook drie weken over haar moeder die even bij moet komen van wat weken ziekenhuis. Dat valt niet mee voor Nadine, haar moeder blijkt een licht depressief handenbindertje, daarvoor alle begrip. Maar Nadine mag de zorg voor haar moeder alleen op zich nemen ondanks 2 zussen en een broer die allen dichterbij moeders wonen, maar het veel te druk hebben. Nu ben ik al gewend aan het tegen het lijf lopen van twee kanten van hun familie en mijn beeld ervan wordt steeds completer. Toch is het nog even wennen een huissleutel te hebben en er net zo binnen te kunnen lopen als hun schoonmaakster Danielle die zich heel onderdanig opstelt en knipt en buigt voor meneer de dokter. Eerst voor mij ook, ik was toch de vriendin van de vrouw van de dokter. Nu kind aan huis, ik eet zelfs mee en doe hetzelfde werk als zij. Ja, het schept een band.
Nadine is nog even snel vis halen op de markt, haar zoon ligt tegen midi aan nog puberaal op zijn bed. Werkt zeker ook vaak 's nachts, net als dat ik tot in de vroege uurtjes prefereer te schrijven in alle stilte. Moeders is op de markt, ook haar zal ik wat later leren kennen en zo zitten JP en Nadine ook buiten het hoogseizoen aan tafel met 5 personen. Ik voel me een stuk beter na het begrijpen van wat volwassen artikelen in het magazine en JP en ik gaan een gesprek aan waar later op ingehaakt wordt door de rest van de aanwezigen. Moeders blijkt gewoon wat afleiding nodig te hebben en een klusje als het zoeken van de juiste knopen voor iets dat Nadine gaat verspijkeren. JP wil voor ons wat te drinken inschenken en komt terug met twee flessen; water dat ik uit onze kraan tapte, echt bronwater, citroensap, een zeer sjiek glas -om me te plagen, want voor de anderen pakt hij gewone glazen- en een citroen. Die is voor de vis, dus loop ik met alles lachend naar de keuken om de citroen daar aan Nadine te geven en te verifiëren of het klopt dat hij me loopt te plagen, zoals gebruikelijk. Uiteraard!
Het plagen wordt voortgezet tijdens de maaltijd. Ad rem ben ik nooit geweest en zeker in het Frans lukt dat natuurlijk niet. Maar blozend en al schenk ik mijn tafelgenoten een veel betekenende pokerface en laat me niet van de wijs brengen. Lol hebben we en verse vis met rijst, een voortreffelijke tonijn-pompelmoessalade en fruit toe -na de kaas uiteraard-. Alsof het vanzelf gaat, ben ik afgelopen jaar huisvriend geworden. Ik ruim mee af, biets een sigaret van JP voor tijdens de koffie, laat iedereen zijn ding doen en ga ook mijn eigen gang om na half 3 iedereen gedag te zeggen om te gaan soppen. Ik ben nog nooit een huisvriend van mensen geweest. Het is apart, voelt haast speciaal, terwijl het zo normaal voelt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten