Wat je geeft - Krijg je terug

Wat ik in Nederland gaf;

Openheid, enthousiasme, ontvankelijkheid, mezelf.

Wat ik ervoor terug kreeg was veel, met name zaken waar voor mij te voor stond. Een te veel aan keuzes, een teveel aan vooroordelen, een te veel aan verwachtingen en eisenpakketten, een te veel aan betutteling en bemoeienis. Een tijdje volledig arbeidsongeschikt verklaard worden. Wonen in een stad en geen zorgen om elkaar, de buren of een matige sociale controle. Die wereld was voor mij te hard, te meedogenloos, te onnatuurlijk, te snel met te veel straat en asfalt, te veel schreeuwerige kleuren, te veel, van alles.

Wat ik hier geef;

Dezelfde openheid, enthousiasme, ontvankelijkheid, kwetsbaarheid, mens-zijn.

Wat ik ervoor terug krijg is heel erg veel en zonder dat er te voor staat. Ook al word ik niet altijd even goed begrepen en gehoord. Dat ligt aan mij, want ik ben hier degene die de taal nog niet goed spreekt, niet in de lokale cultuur is opgegroeid en de gebruiken niet kent. Geloof me, die zijn erg anders al is het Europa en geen bananenrepubliek. 

Hier wordt er niet gekeken naar wat je doet, wat je bereikt hebt, hoe je je gedraagt, wat voor auto je rijdt (Behalve dan om je te groeten als je elkaar passeert en om te waarschuwen voor de gendarmerie die een hoek verderop staat te controleren.)en of in wat voor huis je woont.

Hier kijken ze naar wie je bent en dat wordt gedaan met boeren wijsheid. Ook een beetje naar wie je vrienden zijn, als je die al hebt als vreemdeling, dat is een pre in mijn geval. Zonder Nadine was het minder snel zo goed verlopen. De essentiele drama's in het leven zijn hier niet anders, Marc ging weg en er bleken opeens twee kampen; De echt oude garde keurden me geen blik meer waardig. Als je je vrouw daar in haar up laat zitten ben je een heks en hoer of er is iets heel anders verschrikkelijk mis met die vrouw. Maar geen uitgesproken oordelen of afwijzingen, meer het iets minder vriendelijk begroeten op de markt. Het andere kamp was meer bezorgd en wisten (knap, maar toch, ze waren er zeker van, allemaal) dat Marc wel weer terug zou komen, dat bleven ze me zeggen met een hand op mijn schouder en gezichten waarop te lezen viel dat ze het echt heel zeker wisten. Hij is inderdaad terug, en we verschijnen nu iets meer als eenheid op de markt. 

Het afwijzende kamp in de zo kleine gemeente is blij, voor hem en voor mij en alles is weer als vanouds. Het kamp dat mijn lot hen aantrok is opgelucht en ze zien hun eenvoudige wijsheid bevestigd. Nog meer betrokkenheid valt me ten deel, nog meer acceptatie, want hun wijsheid, hun weten en levenservaring bevestigd maar weer dat M&M ook gewone mensen zijn. Zo 'vreemdeling' zijn we dus niet meer. 

De openheid die ik hier geef wordt beantwoord met Franse boeren openheid, het duurde even, maar toch. Ook mijn zo kenmerkende enthousiasme wordt gelijk beantwoord, de gesprekjes op de markt gaan dieper, de interesse wordt steeds groter, men vraagt altijd naar Marc en ik krijg vragende blikken over de liefde die ik zonder woorden met een blik kan beantwoorden. Het leven is hier eenvoudiger, de liefde blijkt net zo simpel te zijn en maakt veel woorden overbodig. Dit doordat de mensen hier de tijd hebben voor zichzelf en voor elkaar. 

Dat druk-druk-druk en het streven naar meer-meer-meer heeft meer verziekt in mij dan ik dacht. Ik heb altijd geloof gehecht aan wat je geeft krijg je terug. Maar in Nederland ging die vlag gewoon niet op, misschien door het simpele feit dat als je heel druk bent met meer en vergaren, je ook minder te geven hebt en dus minder terug krijgt, geen tijd, toch? Tijd voor een beetje zelf-reflectie nam ik ook niet. Want ik moest toch op de hoogte blijven (TV) van de grote wereld waarop ik probeerde een leven op te bouwen. Hoe minder ik daar tijd aan besteed, hoe meer ik tot mezelf kom, hoe meer ik de ander juist te bieden heb. Best raar, de wereld op z'n kop en toch ook weer niet.

Ik kan hier niemand voor de gek houden. Marc en ik elkaar ook niet, het is me een zegen. Ik merk nu dat we elkaar heel erg veel te bieden hebben, toch individuen kunnen blijven en ook de mensen om ons heen laten zien dat we de lokale cultuur begrijpen zonder onszelf te verloochenen.

Nederlanders die klagen over de Fransen, of ze hier nu wonen of niet, hebben het nog niet begrepen dat we allemaal mensen zijn. Wat je geeft, krijg je terug!

Ik ben het snoertje vergeten dat mijn camera nodig heeft om foto's te uploaden naar mijn labtop laptop (ja ja anoniem, ook ik heb ingesleten domme taalfouten) na het weekend-bezoek en lekker werken thuis, dus geen foto's van de zonsondergang of het uitzicht..... Woensdag ben ik weer thuis en ga ik de uitdaging aan het schrijf-werkritme voort te zetten dat ik hier heb laten groeien.