gisteren....
De zonsondergang gisteravond belooft al regen, vandaag. Maar eerst nog ontwaken met een zacht oranje hemel waardoor ik me naar beneden haastte en in badjas naar buiten rende om die zonsopgang te fotograferen achter de al bladloze bomen. Maar de andere kant van de vallei leidde me af, dat uitzicht dat afgelopen weken is gaan wennen, daar stond namelijk een regenboog perfect 180 graden rond met daaronder twee stipjes in de bossage op zoek naar de pot met goud, schuin achter een lieflijk wit huisje. De regenboog bleek dubbel en klik-klikker-deklik-klik, snel foto's maken, want het gaat al druppelen. Ik was net op tijd wakker, eruit en buiten. Nog geen 3 minuten later is de hemel zwaar bewolkt en regent het koude druppels wat niet meer opgehouden is tot het moment dat ik de foto's op mijn systeem zet, thuis. Koude vingers en een bah-gevoel dat Marc er vergeefs uit heeft proberen te schudden door me over zijn schouder te leggen en op en neer te springen. (Wat heb ik toch een sterke vent!!)
Ik ruim het huis en de gite van H&T op, zet de volle vuilniszakken buiten, was het beddengoed, doe het aanrecht, laat me even zien op facebook, ga stofzuigen, maar voel me ' bah' worden waar ik bij sta. Ik ben het een beetje zat hier. Afgelopen weken ging ik iedere woensdag en zaterdag naar huis, katjes knuffelen en maisonneriën, misschien een bah vandaag omdat het woensdag is? Ik blijf het koud hebben terwijl ik de hele gite stofzuig en me rot voel dat ik de energie niet had en heb om alle badkamers te soppen, de vloeren te dweilen en nog meer om H&T de eerste weken vrij te maken van huishouden. Ik weet heus wel dat ze dit niet van me verwachten, al blij zijn dat er iemand was voor de katten en mij een plezier konden doen met een werkvakantie dicht bij huis, maar toch.
Met dat bah-gevoel komt het wel goed. Zo even lang warm douchen, DQ vervelen met mezelf (kroelen met dat stoicijnse beessie, vindt toch alles best), wat spullen uitpakken, eigen brood eten, kacheltje aan en filmpje kijken. Die TV-troep-input moet er blijkbaar uit. De oorlog(en), de idioterie van mijn eigen soort (de mens), een dag die zo onwerkelijk begon en in 3 minuten verzandde in kou en regen en het verlangen om thuis te zijn, terwijl ik juist daar amper tijd heb voor mezelf, c'est la vie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten