Kletspraatjes

 Het was een goede werkdag tijdens een dag waarop de zwaar beladen wolken een innig dagje komen knuffelen met de glooiende groene heuvels van het plateau. Weer schoot ik wat plaatjes die ik onbewerkt met jullie kan delen, want op deze oude labtop natuurlijk geen zwaar programma als Photoshop. Ik heb het voornemen, hoe grijs en grauw ook, aan het einde van iedere dag een foto van ditzelfde uitzicht te publiceren met een kletspraatje over de dag.

Ik slaap hier lekker en laat het luik open zodat niet de Nokia-wekker me wekt, maar het daglicht. Een mooie tijd om op te staan. Deze ochtend waren het de sirenes door het dal. Het echte alarm dat met een code aangeeft welke hulpdiensten er nodig zijn. Binnen een paar minuten het geluid van een ambulance en zodoende zit ik om kwart voor 8 al aan de eettafel aan de koffie. Ik drink veel thee en water tussendoor, Nadine bracht zes liters echt water mee, in plaats van het chloorhoudende goedje dat hier uit de kraan komt.

Opdracht 3 tot en met 9 houden me tot een uur of drie in de middag bezig, van de 14 en een slotoefening die ik naar de docent op moet sturen. Het is echt werken en ik vind het erg leuk. Niet gemakkelijk, ik kan er niks anders bij hebben; geen muziek of TV-geluiden, geen open browser en anonieme bellers laat ik bellen, dit ook op verzoek van H&T. Druilerig en koud, vies voorwinterweer, om te werken aan een schrijfcursus, zo ideaal! In de middag heb ik Marc even aan de lijn. We hebben weer eens wat om over te kletsen en te lachen na wat signalen van de buitenwereld, die we over en weer alleen met elkaar kunnen delen. 

Ik moet inwendig zo lachen vanbinnen over ons en hoe we het doen, dat ik haast onverstoorbaar lijk en eens een keertje blaak van zelfvertrouwen. Eventjes natuurlijk maar en vaak in die momenten als ik alles glashelder en scherp in elkaar zie vouwen tot een kloppend verhaal. Word staat heel de dag open en een nieuw documentje is zo geopend voor weer eens een bitcherige log over weer zo'n bizar moment-in-time, dat ik gewoon moet uitschrijven. Sommige dingen in het leven en zo basaal, banaal, ja ook 'anal', dat ze misschien met mijn pen wel te beschrijven zijn. Ik kan de log al niet eens meer een knuppel in een hoenderhok gooien noemen. Die zwarte piet krijg ik al wat langer toe gespeeld van degene die de schoen past. Maar in sommige gevallen wil ik per se ongecensureerd schrijven, het is van mij, ik eigen me dat toe. 

Ik schrijf de log en grinnik me een bult, ik laat hem op de plank voor een zeer recalcitrant moment, of anderszins een dolle bui heb en zin in karate.

Ik kook pasta 4 fromage met spinazi en een verse worst van de super in het dorp.

De avonden breng ik door in opperste ontspanning. Ik sta ook toe dat mijn concentratie zapt tussen TV, schrijven en lezen, niks doen, met mezelf hele gesprekken voer, aan Marc denk en een kwartiertje zit te staren. Morgen maar eens in bad.... Ah!!! Zalig met een spulletje dat ik van de meiden van Elly kreeg ingepakt in een tekening van de twee jongsten en nog meer moois in mooie kleuren van ouderwetse potloden op een vel dun wit papier. Ik bof, best wel!