Oud ijzer

Het tijdelijk latten heeft voor mij een bijkomend voordeel; het thuiskomen. Ik zou er bijna vaak voor weggaan voor enkele dagen. Het thuis komen is heel fijn, het bos ruikt naar bos, alle dieren komen me begroeten in plaats van zich amper te laten zien, om tegen me te klagen en na het eten weer weg te wezen, zoals de katten van H&T. Het huis is geen bende, de was wordt gedeeld, eten koken en de afwas doen we opeens samen als ik er ben, we gaan meer ons eigen gang en we hebben het extra fijn samen. Ik spreek dit even uit naar hem en het lijkt hem ook goed te bevallen. Maar voorlopig kunnen we dit niet echt goed in de praktijk brengen, want 3 huizen en 2 aparte huishoudens past niet in het budget en de zorgen. We zijn in een andere balans gegroeid die erg goed aanvoelt. Niet echt man en vrouw, maar maatjes door dik en dun die een standaard huwelijk nooit iets gevonden hebben. (Wat is standaard in deze eigenlijk? Het heeft M&M nooit gepast en dat zal het nooit gaan doen.) Dus richten wij ons leven in zoals ons het beste bevalt. Dat dit juist in onze turbulente omstandigheden wekelijks aan verandering onderhevig is, klinkt onevenwichtig, maar past ons blijkbaar goed. Ik kan er wel mee omgaan en ook blijkt het Marc goed te doen. Alle ooit zo vervelende klachten als een verschrikkelijke huiduitslag of migraine zijn als sneeuw voor de zon verdwenen, al jaren.

Vandaag had ik de afspraak met Marc voor het opruimen en herinrichten van de lauze-werkplek. De lauzes moet je niet buiten laten liggen, dan verteren ze door het weer en mos en verworden ze tot een soort papier. Die moeten droog opgeslagen worden. Het met de hand uitzoeken, schoon maken en op maat hakken is een arbeidsintensieve klus, iedere dag een uurtje en de eerste speciale lauze-hamer is al versleten. Pierre gaf ons een oudje uit zijn schuur, oer-degelijk zwaar klein hamertje waar Marc heel blij mee is, want die nieuwerwetse moet je slijpen en de zijne is al op, na een luttele 3 jaar! Voorin het chateau, dat eigenlijk bedoeld was als garage zit hij droog, heeft hij voldoende licht en in principe.... genoeg ruimte om ze te kalibreren (op maat sorteren en wegzetten), maar het geval wil; hij verzameld graag oude materialen waaronder alles van ijzer. Misschien kent u de rommelerfjes in Frankrijk en ze zijn me vaak èn een doorn in het oog, maar ook een lust voor het oog door een camera. Om zelf zo'n erf te hebben, nee bedankt, maar met verzamelaar en handige man ontkom ik er niet aan. Ik rukm vaak rond slingerende troep op, geef het een plek. Maar met weet ik hoeveel kilo's aan ijzer waarvan de verloren functie ook mij onduidelijk is, houdt het zo'n beetje voor me op. Toch moet dat chateau -het bijgebouw naast het zwembad- opgeruimd worden. Stiekem heb ik van de zomer twee volle Rode's met rommel de afvalcontainer in gemieterd. Hij mist nog niets en dat is een goed teken. Maar van zijn ijzer ben ik afgebleven en tijdens het sjouwen fluister ik hem even toe dat hij wel iets weg mag gooien, het mag en daar denkt hij dan eerst over na. Helaas, hij gooit alleen een vastgeroeste ijzeren niet meer flexibele buis weg, beter iets dan niets. Het is even hard door werken. Alles van hout dat te ver verrot is gaat op de brandstapel. Ik mijmer terwijl ik sjouw en geniet van het ouderwets samen rommelen, daar kom ik voor thuis!

Al het ijzer, van stukken gereedschap, muurklemmen, ondefinieerbare zware stukken verroeste troep (in mijn ogen) breng ik naar het zwembad waar hij het uitzoekt en een plekje geeft in een stellingkast van ijzer die ooit onze boekenkast was. Je moet toch wat. Het is zwaar bewolkt en somber wat het niet koud maakt. Het houdt niet op, met de troep. Ik maak warme gekruide chocomelk met slagroom en eigen cake om buiten op te snoepen als pauze tussen het gesjouw door, grote opruiming en een beetje winterklaar maken van het terrein. Daar hoort ook al wat bladruimen bij en die brandstapel natuurlijk. 

We genieten van het nu, samen zijn, ik extra van het thuis zijn, de beesten genieten van elkaar en onze aanwezigheid en de kleintjes van het opwaaiend blad. Dit hadden we zoveel jaren geleden voor ogen, dat willen we alle twee niet vergeten. Soms zijn er kinken die bij het leven horen en veelal van buiten komen. Maar ook die schijnen we wel aan te kunnen, met en zonder elkaar wat ons onafhankelijk samen maakt. 

Oud ijzer, het is eind van de middag allemaal verdwenen, de ijzeren werkbank kreeg zijn 4e plekje, nu boven in de schuur, de lauze-werkplaats ziet er keurig uit, de Rode ligt half vol met container-troep en wij eindigen binnen, kippen op stok, de hond haar maaltje, een vergeten zonsondergang die zowiezo niet zichtbaar was en een knapperend haardvuur.