Het laatste moment

Het laatste moment.

Hij parkeert zijn wagen in een zijstraat van een ogenschijnlijk normale woonwijk en loopt zelfverzekerd naar nummer 42 waar hij in de voortuin gedag knikt naar een jonge vrouw die de voordeur dicht trekt en een goed ingepakte peuter in het kinderzitje van haar fiets propt, alsof het een volle boodschappen tas is die net niet past. Fiek belt aan en wacht.

De deur zwiept krachtig open en een grote man die als twee druppels water op zijn broer lijkt, die 14 jaar geleden door drugs overleed, schenkt hem een warme glimlach en onthaalt hem als een vriend die hij jaren niet heeft gezien. Het choqueert hem diep, de overeenkomst met zijn broer waarvan een foto nog op zijn dressoir prijkt als enig aandenken, is te groot. De gang ruikt naar stoffige tafelkleedjes en cyclamen terwijl de man hem voorgaat naar de woonkamer waar een oudere dame in een wat versleten leunstoel met haar rug naar het grote raam zit waar zware vitrage voorhangt met een hoge rand van kant. Fiek’s bloed gaat koken zodra Maria Lilo bij name noemt en hem sommeert te blijven staan. Lilo is een Servische naam, de honden die zijn vader afgeslacht hebben en zijn moeder en haar twee zoons lieten vluchten naar het land dat zijn broer het leven kostte. Lilo trekt zijn sweater uit, de zon schijnt fel op de vitrage die samen het effect hebben van een verschijner en zo de contouren van de dame en Lilo scherper maken, hun gezichtsuitdrukkingen bijna onzichtbaar, het effect van een ouderwetse felle lamp die vroeger gebruikt werd om iemand stevig aan de tand te voelen. De Beretta in Lilo’s broekband laten Fiek weten dat hij op het goede adres zit en dat een fout fataal zal zijn. De waarschuwingen nog vers in zijn getrainde geheugen. De lessen in acteren, de eindeloze nachten als student ‘infiltrant’ in zijn systeem gebakken, maar een doel voor ogen; de wereld die zijn broer vernietigd hebben om zeep helpen op een manier die de eer van zijn familie nog redden kan. Afgetraind als 2^e Dan full contact karateka doet hij niets tegen de effecten van de 9mm’s uit dit wapen. Maria lacht hem fijntjes toe en kijkt goedkeurend als hij een sigaret opdiept uit zijn colbert en die toch met vaste hand aansteekt met een Bic. Hij rookt niet, vindt het zelfs vies, maar de indruk wekken dat hij op zijn gemak is door te grijpen naar een relatief onschuldig verslavend middel om ermee nonchalant wat onderuit gezakt te gaan zitten, sterkt zijn gevoel en missie. Haar knikje bevestigd zijn geste terwijl de ruimte tussen zijn nat gezwete overhemd en het colbert koud aanvoelen, hij probeert het te negeren, dat duurt een vies haaltje of twee.

‘Ik heb van mijn mensen begrepen dat jij het pakket in ontvangst wil nemen zodra dat landt op veilige bodem, is dit correct Fiek?’ vraagt Maria vanuit de schaduw van het felle gefilterde licht. De grijzende krullen naast haar oren dansen licht als ze spreekt met moederlijke stem, begeleid door een schittering van haar oorbellen. Fiek knikt, zijn zenuwen onderdrukkend om de zo doorzichtige start van het gesprek. ‘We hebben getracht om je handel en wandel’ gaat ze verder met sterke stem en een vriendelijke rust die hem vreemd is, ‘na te gaan’.  ‘Wat niet eenvoudig was, want we zitten met een zwart gat aan informatie, een leegte die wij’, ze neemt nadrukkelijk een paar seconden stilte in acht, ‘niet lekker zit.’ Fiek knikt. Het zal gaan om de jaren thuis, Joegoslavie, het land waar zijn wieg stond, maar ook dat van zijn broer, het schitterende land met zijn heuvels en uitgestrekte bossen, de liefde van zijn ouders voor de mensen in de kleine stad die zij voorzagen van levensmiddelen. Een winkel die te groot is voor een dorp, te klein voor een stad en waar iedereen graag kwam. ‘Lilo hier’, haar hoofd draait in de richting van de boom die naast haar onbeweeglijk ondoorgrondelijk staat te zijn, ‘weet dat jouw naam van Kroatische herkomst is, ik twijfel er niet aan. Waar ik wel aan twijfel ben jij beste jongen’.

De oud Hollandse klok tikt door en zegt dat er voor alles een tijd is, dood en leven, sterven en hoop. Dat onbekende geluid van de klok is zijn tijdbom die op scherp is gesteld terwijl hij zijn leven geeft voor de gerechtigheid ervan die nu verloren lijkt, valse hoop die hij nog niet erkennen wil.

Met al zijn wilskracht probeert hij de sigaret uit te drukken met vaste hand, ontspannen te blijven en zeker van zijn zaak, dat het recht zegeviert en de handel in drugs het niet redt in een wereld die van nature mooi en rechtvaardig is. Hij faalt en in een flits weet hij dat hij dit moment zal gaan verliezen. Maria is een moeder zoals de zijne die hij vanochtend op het hart drukte vanavond Palacinka te komen eten. Wanhopig grijpt hij zich nog vast aan zijn dekmantel, zijn voorkomen als topper in een crimineel circuit, zijn grove gestalte en bouw. Zijn foute uiterlijk dat hem in het corps en daarna de brigade zijn voordeel gaf, het voordeel van de twijfel, zijn jaren lange studie en training om te eindigen als infiltrant in de drugswereld die hem alles afnam dat hem lief was, zijn voorbeeld en steunpilaar, zijn broer met de bloedband die broers niet kan scheiden zelfs niet door middel van de dood. Maria, de moeder der moeders met haar 6^e zintuig. Vrouwen met scheppend vermogen die nietsontziend zich beter staande weten te houden dan welke getrainde agent dan ook. En nog geeft hij niet op.

Maria knikt naar Lilo die het gebaar maakt dat hij moet gaan en Fiek staat op met diep van binnen de wetenschap dat hij de voordeur niet levend zal bereiken. 

100% verzonnen

de setting en het plot zijn vooraf gedicteerd door de docent, het 'verhaal' mag maar 1000 woorden tellen, het gaat om Fiek die een sollicitatiegesprek heeft waar heel veel vanaf hangt, de wanhoop nabij, 'uiteindelijk zal de sollicitant niet slagen, de baan niet krijgen', en hier moest ik het mee doen.