Onverschilligheid & Onwetendheid

Monsanto??

Ik werd onverklaarbaar maar toch ver-schrik-ke-lijk boos. Vanuit mijn kern, die ik nog maar nauwelijks bevatten kan. Diep vanuit mijn hart, zich uitstralend naar de topjes van mijn tenen, tot aan mijn kruin en terug naar binnen. Ik heb nog nooit zo boos durven worden, op mijn ouders nog wel. Die hier op het zonovergoten nog koele terras eind juni vorig jaar me probeerden ervan te overtuigen dat ik ‘me niet zo druk moest maken om de zogenaamde puinzooi op de aarde’. Die puinzooi valt best mee en daar ‘heb jij toch geen last van?!’ Zure regen? Daar horen we nooit meer wat over. Net zomin als over een gat in de ozonlaag. Ook niet over de opwarming van de aarde, want we blijken een heuse ijstijd tegemoet te gaan.  

Ik ben nooit zo alternatief en bewust geweest. Slikte de meeste media als zoete koek. Keek fanatiek GTST en kocht veel lekkernijen waarvan het lijstje ingrediënten meer ruimte in beslag nam dan de geïndiceerde voedingswaarde.

Voedingswaarde van een klavertje vier

Ook Marc had er een handje van de wereld te bezien tot zover hij kijken kon; De overkant van de gorges en het land dat we bezitten, voor zover toegankelijk. Voor ons levensonderhoud, haardhout, moestuin, stenen voor het onderhoud van muren en gebouwen. De rest deed er niet toe. Maar na het zien van de drie ‘Zeitgeist’ films (LINK) en de Amerikaanse protest film ‘Assault on Wallstreet’ hoor ik hem anders ‘piepen’. Ook over het weer, want we zien al onze energie in de moestuin als zon voor de sneeuw verdwijnen. En dit is geen typefout lieve lezers.

Associëren is lastig. Ik geef het ronduit toe. Zeker als het gaat om wereldproblematiek die ver uit elkaar lijkt te liggen, ver van ons bed en bord, maar in de onzichtbare onderstroom toch met elkaar verbonden blijkt te zijn. Ik zie duidelijk het verband tussen oorlogen en economische crisissen. Ik zie het verband tussen economische crisissen en gezondheid. Ik zie het verband tussen gezondheid(szorg) en de voedselindustrie. Logisch is het verband tussen de economie, bankwezen en de industrie. Lijmende factoren lijken de media en politiek te zijn.

Ik neem maar mondjesmaat wereldnieuws tot me. Ik ben ook erg selectief. Ik koos er namelijk zelf voor om alleen via vrienden en kennissen van over de hele wereld op de hoogte te blijven van wat er speelt en de TV de rug toe te keren en om in de Franse jungle te gaan wonen. Ook een desperate vader die zijn zoons ombrengt, gaat aan mijn lezende ogen voorbij als drama-van-alledag, met nadruk op ‘drama’. 

Ergens ben ik de boosheid, eerder beschreven in deze log, nog steeds niet te boven. Ik hoop ook niet dat mijn weerzin tegen algemene onverschilligheid ooit verdwijnt. Want wie de schouders ophaalt over het leven, kan net zo goed gelijk ‘vertrekken’, zonde van mijn belastingcenten en energie en dat van anderen. We doen er allemaal toe. Zelfs een zekere ‘Monsanto’ heeft recht van bestaan. Door het terrorisme tegen het leven dat dit bedrijf aan de dag legt, blijkt er toch een bepaald aantal mensen, van de 7 miljard, geraakt te worden in hun kern, of hoe het ook genoemd mag worden. We zouden maar zachtjes inslapen en vergeten dat we leven… 

Want,  gisteren was het een dag van protestmarsen in 52 landen, meer dan 400 steden met ongeveer 2 miljoen bewuste mensen. Dit tegen maar één van de multinationals die genetisch gemanipuleerde gewassen ‘maken’. Of uitvinden. Zoiets als een mens klonen in een laboratorium en er dan octrooi en patent op nemen. Goed, ik zal geen zaadjes van sla en boontjes met mensen vergelijken, maar overeenkomsten kan ik niet vermijden of ontkennen. We komen uiteindelijk allemaal uit een ei dat het alleen maar ging doen door… ja, een zaadje.

Ik spotte een filmpje van twee hippies op facebook. De één met een gitaar. De andere roodharige dame met bonte zijden bloemen in het haar met een ukelele. Duidelijk Amerikanen De Ruigoord Rebels die een schattig liedje hadden geschreven met toch rake taal over Monsanto & kornuiten voor de mars in Amsterdam. Eén van de commentaren luidde dat een hippiemanifestatie niets uit zou halen en dat er pas geluisterd wordt als er degelijk onderzoek verricht is naar de misschien schadelijke effecten ervan. Laat nou ook de wetenschap zwaar gesubsidieerd worden door de lobby van de grootindustriëlen als Monsanto. Dan maar de barricaden op.

Nee, de bom valt nooit. ('De bom valt nooit' van Herman van Veen) Gelukkig maar. Maar ‘de Bom’ blijkt vervangen door iets dat ik als nog erger kwalificeer; de onverschilligheid. “Wat kan het jou schelen lieve Tien? Zo levend op zo’n schitterend stukje aarde, met zoveel liefde en energie verzorgd? Heb je er nou echt zo’n last van dat je je er zo over opwindt?”

JA. Ik heb er last van. De aarde jankt tranen met tuiten (=regen). Lijkt tot op het bot verkild (=6 graden overdag eind mei). Maar zolang de supermarkt ons toch nog voorziet in slavenboontjes uit Kenia, bamboe-scheutjes uit Vietnam, waterig varkensvlees uit Nederland, kiloknaller-gehakt en Coca-Cola om onze magen te vullen, who cares?

IK, ja ik ‘care’. En niet omdat ik een verlate hippie ben die het licht zag en toch de makrobiotische toer wil doorzetten waarmee ik gedeeltelijk ben opgevoed. Zuurdesem blief ik niet en B-merk cola vind ik erg lekker bij film&friet. Ja, de boosheid is gezakt, maar steekt de kop weer op als ik tegen de onwetendheid van mensen aanloop. Bewuste onwetendheid, wat voor mij hetzelfde is als onverschilligheid. Eigen hachje eerst, uiteraard. Maar dat eigen hachje wordt heel stilletjes van buitenaf in gevaar gebracht. 

Wat niet weet, wat niet deert. En daar gaan we met z’n allen de fout in. Want het deert wel, je wordt er ziek van. Wat weer heel lucratief is voor de farmaceutische industrie die de aarde nogal vervuild, waar we weer ziek van worden.

Onverschilligheid is me een gruwel. Eén van de weinige zaken waar ik me nog vrijwillig boos over maak. Ik haal mijn schouders nog liever op over het weer, daar doe ik echt niets aan als piepklein mosterdzaadje.