vraag en antwoord

Mijn gaste houdt het wat eerder voor gezien als gepland. Niks erg, wel jammer voor haar.
Ik kon eerlijk gezegd geen kant met haar op. Ik voel me al schuldig als ik een aansteker bij een teek houd die ik net uit DQ zijn zachte vacht heb geplukt. 'Die moet je met je nagel dood maken, dan lijdt de teek minder lang als met een aansteker'. 'Is dat zo?' vraag ik me af, en zo ben ik heel de dag bezig in mijn hoofd of ik haar niet teveel shockeer met de dingen die ik hier doe. Ze vraagt me de oren van het hoofd, ook over de lange lange lijst met klusjes. 'Waarom moet het groen achter het zwembad weg?, omdat de muur anders over een x-aantal jaren kapot gedrukt wordt.' 'Oh, hoe komt dat dan?' 'Waarom moeten de jonge eiken weg van die helling?', als ze omvallen is de overkapping van het zwembad stuk en de buitendouche. 'Waarom gebruik je afwasmiddel? Afspoelen onder de lopende kraan is ook voldoende. Dat er brandstof nodig is om het water te verwarmen en in haar geval dure waterzuiveringsinstallaties, ontgaat haar volledig. ' Waarom eet je vlees? Waarom zijn biologische slakkenkorrels beter als gewone als de slak er toch aan dood gaat? Kun je ze niet beter van je planten plukken iedere dag, samen met de duizenden andere groente etende insecten? Waarom eet je vlees? Hoe zit dat dan met de bron? Waarom is je toilet stuk en zit de bril los? Waarom mag ik het toiletpapier niet doorspoelen? Waarom mogen er geen vleermuizen in huis wonen? Waarom mag de hond niet naar binnen? Waarom ga je niet gelijk naar de dierenarts nu ze een klein wondje heeft van een teek? Waarom kan de badkamerdeur niet op slot? (Dat was een erg heet hangijzer.)
Ik vraag haar waarom ze niet buiten wil douchen en vertwijfeld en met geschrokken gezichtsuitdrukking speurt ze naar de overkant die volledig groen is en waar de weg niet meer bestaat door een fikse aardverschuiving. Ze vraagt me of ik alsjeblieft geen rokje wil dragen, want die blote benen, daar heeft ze zo'n moeite mee. Ze vraagt me of ik het vlees in de koelkast een plankje hoger wil leggen, zodat de tofu niet zo dicht bij het vlees ligt. Ze vraagt zich af waarom ik groente koop terwijl ik een moestuin heb. (Dat is dan best een zinnige vraag en ik beantwoord deze dat ik iets gevarieerder wil eten als dat de moestuin op dit moment kan leveren.) En meerdere keren of ik verslaafd ben aan internet. Het is maar hoe je het bekijkt. Ik ben verslaafd aan sociale contacten die ik hier nodig heb om nog een beetje sociaal te blijven.
Haar behoefte aan antwoorden, kennis, informatie is zo enorm groot dat het me verbaast dat ze zo weinig schijnt te weten. Ook over de zendmasten en hun werking zelf waar ze zo slecht tegen kan, nee erger, die haar zo ziek maken dat ik een tafelgenoot heb die chronisch vocht vast houdt, oorsuizen krijgt van gewone draadloze vaste telefoons, een jaar niet heeft kunnen functioneren door de elektromagnetische straling en nu 'revalideert', iets dat ze beter niet hier kan doen gezien de complexiteit van mijn leventje op dit moment.
Ze lacht nauwelijks, eigenlijk niet. Ze is ontzettend bang voor van alles, voor mensen, waar ze niet van kan houden als van de dieren. Een lampje gaat branden in mijn door vragen vermoeide hoofd, ze houdt meer van dieren dan van zichzelf en de mensen om haar heen. Acuut gaat er bij mij een knopje om, hier ben ik als gastvrouw ook niet tegen opgewassen, ik ben ook maar een mens.
Naast haar eindeloze vragenstorm waar ze ook tegen middernacht haar bed voor uit komt om dan pas 3 uur later 'gerustgesteld' weer naar terug te gaan, is ze ontzettend bang voor wat mensen zijn; zelfstandig denkende en handelende mensen. En dan met name de rotte appels die zich vermommen, wolven in schaapskleren, ze lijkt ze overal te zien. Wat haar het meeste angst aanjaagt is mijn dubbele gezicht. Want het beeld dat ik afgelopen 4 jaar van mezelf, M&M en ons leven hier schetste op mijn oude weblog is toch iets heel anders dan dat zij nu ziet. Ik schijn heel anders te zijn. Logisch, ik ben heel eerlijk als ik schrijf en publiceer, maar ik ben selectief open. (Ook al denken de mensen die mij nog kennen uit Nederland zoals familie, dat ik echt alles publiceer...) Ook begrijpt ze mijn energie-niveau niet, ze wil het doorgronden, hoe ik zo energiek ben en zo weinig slaap terwijl ik betrekkelijk weinig eet. Ik begrijp zelf al niet hoe dat werkt in mij, dat ik voldoende heb aan 4 uur slaap en heel de dag vrolijk door rommel.
Als ze dus erg laat uit haar bed komt en weer een paar minuten dralend ijsbeert om me dan buiten te roepen net voor ik de kettingzaag wil starten om wat oud hout in stukken te zagen in stoere werkoutfit, weet ik genoeg. Die wil maar één ding en dat is terug naar de grote Stad in Nederland, waar ze dan wel last heeft van veels te veel zendmasten, maar wel veilig weg kan kruipen in haar eigen gedoe, iets dat ze hier niet heeft en ook niet even snel kan creëren.
We hebben het uitvoerig over veiligheid gehad, alsof het iets is dat gekocht kan worden. Alsof veiligheid bestaat uit goede sloten op de deuren, prima verzekeringen en het gebrek aan zendmasten in de buurt.
Mijn gevoel voor veiligheid is natuurlijk wèl afhankelijk van een dak boven mijn hoofd en wat mensen in de buurt, maar ook dat dak en die mensen zijn niet DE veiligheid die mij vrij laten zijn en me aansturen, dat gevoel voor veiligheid is het vertrouwen dat ik in mezelf (moet) heb dat ik goed voor mezelf zorg en mijn kwaliteiten ken om me staande te houden waar dan ook.

In Aurillac waar ik haar afzet op het station en zij wat verdwaasd haar weg probeert te vinden, word ik verleidt door alle SALE-borden en verwen mezelf met stevige leren stappers, een schrift met een harde kaft dat dienst mag gaan doen als gastenboek en worstjes. Ja, u leest het goed, worstjes van echt vlees die ik thuis braad en verorber met echte Heinz bonen in tomatensaus en een lekker klef wit Frans broodje.
Toegegeven, vegetarisch eten met bosgroentensalade is echt ontzettend lekker, maar toch, ik ben een vleeseter en heb tijdens het kijken van een film gesmuld van de Franse saucisse!

Een wandeling naar het meer tijdens de schemering met Castel om de dag af te sluiten, levert een bos wilde bloemen op en ik weet nu gelijk wat ik wat vaker en meer moet gaan doen; bloemen rond het huis! Ik ga zo meteen dus naar het tuincentrum; bloemen, al zijn het die knalrode supergewone en hier peperdure geraniums.