donders geluk

Het begon zo net na middernacht. Ik heb net m'n boek weggelegd als ergens in de verte een geluid klinkt alsof er een landverschuiving is. Gerommel, diep en zwaar, de aarde lijkt te praten in dezelfde taal als dat er in de gorges een boom omvalt. Het gegrom komt dichterbij. Toch die enorme reus die door de gorges geul loopt en rotsen wegschopt als waren het kiezels? Gerommel, gebrom, gedonder; onweer dus. 

Meteo kondigde het al aan; drie volle dagen met heftig lokaal onweer. Wij denken dan 'Het zal wel, Meteo klopt bijna nooit'. Toch haalden we de was voortijdig binnen, de tomaatjes die in de zon lagen te drogen en zetten we wat zaken vast. Je weet maar nooit.

De eerste donder, die zo van ver weg heel zachtjes dichterbij komt, nauwelijks harder gaat klinken, is de voorbode van een stroomstoring. Het stenen huis met haar stenen daken, een 100 kg per vierkante meter, absorbeert het geluid, een trilling voor mensen niet te voelen. Maar met mijn hoofd op het kussen komt het wel door dat deze bui een trage start maakt om voorlopig niet meer op te houden. De regen begint te ruisen door het blad van de acacia voor het huis.

Het werd deze nacht niet meer stil. 

De 2e donder die gelijk overging uit de rommelende aankondiging geeft een klap, vergezeld van de steekvlam die uit een stopcontact in mijn kamer komt. Een mini bolbliksem, maar dan binnen in plaats van buiten. Dat was onze stroomvoorziening. Ik ken die steekvlam. Zo eens per jaar doet dat onweer dit. Toch kruip ik op handen en voeten naar het halletje om daar op de tast een grote maglight te pakken. Ik passeer een doornatte kat, Cros. Die gaat juist op jacht als het regent, maar zal de muis nu al wel verschalkt hebben om zich op het kleed goed te wassen af te drogen. Geen tijd om hem aandacht te geven. Ik moet eruit, alles nakijken, of er nergens een brandhaard is ontstaan door ploffende stopcontacten, andere kortsluiting. Want van onze gekleurde deels on-geaarde spaghetti, daar klopt geen zak van en is in deze gevallen linke soep.

Ik verwacht Lief met een andere maglight, maar het is binnen zo stil als het kan zijn tijdens een typisch Franse onweersbui. De donder en bliksem wisselen elkaar niet eens af. Het onweer maakt er een rommeltje van. Het lijkt ingesloten in de gorges, gevangen genomen door het meer, de atmosfeer, de energie kan nergens heen en probeert zich te ontladen. De regen komt zo hard naar beneden dat het in het donker lijkt op een zware natte deken die blijft vallen, een bodemloze put in. Een zwaar geluid. Donders sterven weg als gerommel, later gebrom, om weer aan te zwellen tot een volgende klap die het huis geduldig in zich opneemt. Iets wat het al eeuwen bij tijd en wijle doet. 

Ik woon in een veilig huis, rommelige spaghetti in de kast of niet. 

Ik hoor alleen Castel een piep geven. Ze probeert natuurlijk de bar in te komen, waar Alexandra en Jack voor het eerst deze gewaarwording hebben. Omdat de hond er echt niet in mag, hoe zielig, nat en verkleumd ze ook is, breekt ze in in de schuur. Dit door het kippengaas, gespannen in de opening van de schoorsteen, open te wurmen. Ze weet het 'donders'goed als we haar deze ochtend aankijken en naar dat glasloze raamkozijn wijzen. Met de staart tussen de poten schuifelt ze beschaamt naar haar huis.

Opstaan, wakker worden, geen stroom, is geen internet, geen zaken regelen, dus mobiel bellen met de EDF. Marc is voor de koffie naar de paal gelopen. Een 800 meter terug op het bospad staat die stenen paal met de meterkast erop gemonteerd. Die kast is altijd open geweest, het zegel al lang verbroken. Want de storingen komen zo frequent voor, dat we zelf gemachtigd zijn om de knop weer om te zetten. Als de bliksem inslaat, dan altijd eerst in de kast, ideaal. Deze keer is het roetzwart in de kast. Het valt nog mee dat het kunststof niet gesmolten is. Lief belt, maar een onduidelijke damesstem ratelt het nieuwe storingsnummer op alsof het ook met een slechte mobiele verbinding prima te verstaan is. Ik mag het proberen te ontcijferen. Ook mij kost het 4 keer bellen en dan is er eindelijk verbinding.

Uiteraard hebben ze het na deze bui extreem druk met storingen. We hebben er een hard hoofd in dat ze vandaag komen, tis tenslotte weekend! De storingsdienst weet wel gelijk te melden dat de stroom niet stopt in de zwart geblakerde meterkast, maar bij de centrale aan de overkant. Oeps, echt mispoes deze keer.

Terwijl ik mijn ezelventje op ga zoeken in het bos, hij slaapt tegenwoordig beneden op de steile helling die amper toegankelijk is voor twee-potigen, gaat Marc een generator lenen bij de elektricien, de vorige eigenaar van Sarko. Op de pof krijgt Lief benzine mee van de garage, weer bevestigd Philippe dat hij een koper weet voor de L200. (Wat een heerlijkheid toch, wonen op het Franse platteland. )

De generator wordt gelijk aangesloten op de vriezer, want dat vinden we toch belangrijker als email of telefoontjes plegen. Ik heb nog het goede voornemen om met Sarko naar de paal te wandelen, of verder als het even stopt met regenen, daar een foto te maken van die zwarte meterkast. Maar na een siësta is het al te laat, want alles blijkt al verholpen. 

Van slag en moe zijn we alle vier. Nauwelijks geslapen, Tien heeft eens geen wijn gekocht afgelopen donderdag. De gasten vatten het op als een signaal dat we even terug naar de basis moeten. Goed begrepen. Verder zijn M&M zenuwachtig, want ik heb donderdag ook besloten gewoon geen tabak meer te kopen. (Wat een opluchting, een stimulerend voorproefje van hoe het is een niet-roker te zijn.) De dag van het lege karton is dichtbij, morgen, zondag. We zijn het zat, vinden het stoppen eng, maar zijn vastbesloten. Van slag en moe vertrek ik naar de stal in de hoop een wandeling te maken met Sarko. Daar begint het weer te regenen. Sarko krijgt de volle laag; knuffellaag, borstelen, beetje dollen en mijn hele verhaal. Van een wat gekrenkt dier trekt hij bij tot lief maatje dat ondeugend aan de hoeken van mijn boek begint te sabbelen tot hij de oren moet spitsen. Marc komt de varkens voeren. We kletsen even bij, in het Nederlands, prettig, terwijl het volgende onweer aan komt waaien, de regen weer met bakken het bos grijs kleurt.

We zijn gelukkig, ook nu, met een generator op het achterterras.