Pakjesavond

Vol verwachting klopte ons hart, vroeger. Ik zie het helemaal voor me hoe een groot deel van Nederland toch wat leuk gespannen wacht tot de wasmand of jutezak vol met kadootjes in de meest kleurige verpakkingen met 'Douglas'- en 'Bart Smit'stickertjes, aangesproken mag worden. Hoe zenuwachtig ik kon zijn of Tante L. haar kleinigheidje wel leuk zou vinden en of Oma het gedichtje wel zou kunnen lezen.
De koortsachtige afwezigheid van alle gezinsleden die voor één keer in het jaar stiekem mogen doen. "je mag een week niet in de schuur komen" of "wat rijmt er op hamersteel?", het roept allemaal leuke herinneringen op. De bibbers als de Sint op het winkelcentrum was en je even op schoot mocht om te vertellen wat een zoet kind je was geweest. Ik begreep het allemaal nooit zo goed, alleen al die leuke kleine kadootjes, dat begreep ik prima. Hoe ik mijn lievelingsknuffel kreeg in een door vader stevig dichtgedraait jam-potje. Of een grote kartonnen wekker, omdat ik op geen enkele normale wekker reageerde. De foute slechte gedichtjes herinner ik me ook nog goed, waarmee iemand in het gezelschap goed voor schut werd gezet en de scherpe kantjes werden opgelicht. Sinterklaas, wie kent hem niet? Nou, heel Frankrijk kent hem niet. Ze zullen zich hier ook een bult lachen om het idee dat een historische figuur op deze wijze herdacht wordt en dat een heel land een paar weekjes op z'n kop zet en wat overal terug te zien is. Tot in ziekenhuizen (misschien juist daar!), gewone supermarkten, creches, natuurlijk alle scholen tot aan overheidsgebouwen aan toe. Zelfs de kerstgekte in Frankrijk is nog niets vergeleken bij het Sinterklaasfeest in Nederland.
Ik moet toegeven dat ik het absoluut niet mis, van mij hoeft het niet. Hoewel ik wel altijd heel erg genoten heb van de warme avonden met vrolijke pakjes, lachwekkende surprises en gedichten en de snoeperijen met warme chocolade-melk en zelf geklopte slagroom op de nog warme appeltaart.
Maar de weken ernaar toe zijn me een gruwel; overal waar je komt de Sint&Piet-deuntjes. Ook waar je gewoon even je boodschapjes wilt halen is er op de achtergrond het liedje te horen over de roe of nog erger; Naar Spanje! Of op een station en in 'de wacht' aan de telefoon met instanties. Te schreeuwerige etalages, te kleurige verpakkingen en het idee dat je 'moet' ook al gelooft de hele familie er niet meer in en is het enige kleinkind nog geen jaar...
Zo'n zaterdagavond in Frankrijk, in ons kleine donkere huisje voor het begin van de winter, zoemende PC's en knapperend haardvuur. Een brokjesverslindende Cros en een miauw van Shadow, zo gezellig wel! Ik ga vanavond officieel naar de Sint in SecondLife. Voor vele alleenstaanden, andere emigranten (expats) en sommige sentimentele Nederlanders (ehm.... ikke??) komt Sint Nicolaas ook in vol ornaat naar SecondLife om daar de Nederlanders die hem in levende lijve moeten missen toch te begroeten. Om te vragen of te zeggen of zij wel braaf geweest zijn afgelopen jaar. Voor alle Nederlanders die in Spanje wonen is het een lachertje, die kan de Sint niet meer meenemen, maar wij moeten nog op onze tellen passen...
Ik kijk wel uit.
Onze dag was wat kleurloos. Ik heb de schuur boven aangeveegd (10 cm zaagsel) en alle was opgeruimd naast de inhaal-race in SecondLife. We moeten toch wat doen daar met de kerst enzo. Ik organiseer een groot festijn met allerlij activiteiten om weer eens wat aandacht te trekken op wie we zijn en daar doen.
Marc haalt 2 auto's zand van de helling om de geul en het pad naast de schuur op te hogen. Dan kunnen we het pad verbeteren langs het huis. Het hout is al opgestapeld in de gerenoveerde hoek van de schuur en zo reorganiseren we wat af.
Pakjesavond... zucht. Het hele 'circus' gaat aan ons voorbij en dat is misschien de reden dat ik wel even terugkijk naar al die jaren Sinten en Pieten, gedichten en surprises, de spanning en het ontspannen samenzijn.
Toch een toppuntje van Nederland; Sinterklaas, daar hebben andere landen niet van terug zo vlak voor kerst! Tof.