Een frans diner

Ce n'est pas nécessaire d'expliquer vous, lecteurs et lectrices, d'être un diner Francais... Si vous etes Francais vous-même :-)))
Mais pour notre lecteurs Hollandais c'est plus comme tout 'interessant' seul... ;

Nog in de feeststemming van het diner met gasten thuis, bereiden we ons tijdig voor op het diner bij onze vrienden 'en haut'. Zo noemen we het kasteeldorpje boven voor het gemak, het ligt boven ons, hoger. Dat dorpje dat zeker 's winters meer kasteel is dan dorpje. Wat echt helemaal geen Kerstversiering heeft, omdat het er het hele jaar al uitziet als een museumdorpje met kerstlantaarns op straat. Er is geen toerisme en alle vakantie-gangers uit de grote steden zijn ook liever thuis dan in dit donkere stille dorpje dat overdag vaak verscholen ligt in de mist. Alle luiken zijn gesloten, geen kat of hond op straat. De huizen en schuurtjes, het ziet er allemaal wat Efteling-achtig uit met rozenstruiken op de hoeken en vlinderstruiken in de muurtjes gegroeid. De appelboompjes met knalrode en gele vruchten en niet te vergeten de geurende kruiden in ieder spleetje of hoekje. En dan ben ik nog steeds alle glimwormpjes niet vergeten die zomers een onwerkelijk schijnsel geven op de meest onverwachte plekjes. Nu is het heel stil en onze grove Landrover rijdt met een contrasterend kabaal door de straat, het dorp heeft maar 1 straat die doodloopt aan het einde net voor de begraafplaats, en past maar net als zij met de brede hoeken de muurtjes net niet schamt die de weg opsluiten. Met angst en beven keert Marc de auto aan het einde van het weggetje. We zijn nog nooit bij J&N geweest, we weten alleen dat ze het allerlaatste huisje van het dorp bewonen.
Ik heb een kerstkrans gemaakt die bewonderenswaardig mooi is uitgevallen en dat in een uurtje. De cake is leuk ingepakt met het jam-recept erop. Geen deurbel, ook zo karakteristiek, en een klopje op het deurraam is voldoende om daarna gelijk de woonkeuken in te stappen. N is een schot die hier al 46 jaar woont, volledig verfranst, maar met onvervalste schotse trekjes, zijn humor, voorkomen en liefde voor een glas whiskey op zijn tijd. J is toch een francaise (ik dacht tot aan gisteren dat ze spaans was gek genoeg, de tamtam werkt niet altijd even secuur), een artistieke vrouw van net in de 60, klein van stuk met kort donker donshaar en altijd lipstick op haar dunne lippen. Ze is net een heel slank rank kaboutervrouwtje en 'adorable' voor iedereen. Ze wonen eigenlijk in een groot huis uit 1600 in een dorpje hier een flink eind vandaan en ontvluchten af en toe hun saaie bestaan daar. Ze worden er niet geaccepteerd door de gemeente omdat ze er niet geboren zijn. Met open armen ontvangen worden, maar de armen sluiten zich nooit om je heen. Een heel typisch feit dat vele mensen zullen ervaren als ze binnen Frankrijk naar een andere streek verhuizen of als vreemdeling uit een ander land, zoals wij.
We waren daar bang voor, niet geaccepteerd te worden, maar al snel is onze angst weggedrukt door het warme welkom dat we krijgen hier. Ook J&N zijn dus graag in dit kleine dorpje waar ze na een paar jaar al volledig opgenomen zijn in deze familie op een bergtopje dat nog onder de plateaus ligt.
De woonkeuken is een huisje waar Leut en Lariekoek gegeten wordt. Waar je Sneeuwwitje denkt aan te treffen op het antieke bed dat als bank in de kamer staat. Halve gordijntjes met een knalrood BB-ruitje en traditionele snuisterijen als decoratie, een brandende kachel en een eenvoudig gedekte tafel. De trap naar boven staat midden in de kamer en verruimt het geheel omdat je er niet doorheen kunt kijken. J laat ons het poppenhuisje zien met kamers als scheepshutjes en gedecoreerd met prachtige doeken om de schrootjes te verbergen. Een poes ligt op bed, maar opgeschrikt door bezoek rent het speelse ding mee naar beneden om de rest van de avond zich te laten vermaken. Ik had hier heel graag foto's willen maken van de woonkeuken (het begrip woonkamer is hier onbekend, als men zoiets heeft is het een zithoek in de woonkeuken), want dit keer is het niet oud en vies, maar traditioneel zoals alle huisjes en verzorgt, opgeknapt en schoon met kleurige details die prachtig passen. De kunst aan de muur met een antiek dressoirtje zegt veel over dit ontwikkelde stel. We zijn benieuwd wie er nog meer komen, want de tafel is gedekt voor 7 en niet voor 4.
Een jong stel met hun zoon Gregoire, dat ventje dat als enige kind altijd en overal aanwezig is tijdens de feesten en samenkomsten in het dorp. Die jongen die zonder gene zich met een opgewekt gezicht en sprankelende ogen mengt tussen de volwassenen. Ook zij spreken een beetje engels, maar het blijft een echt franse avond met een frans diner.
J heeft garnaal-taart gemaakt als entree met zelfgemaakte mayonaise. Uiteraard met mostert als ingredient en ik vraag waarom er geen 'mayo' te vinden is zonder mostert. Dit mondt uit in een typisch frans tafelgesprek, temperamentvol met het luid uitspreken van de meningsverschillen, verontwaardigde gezichten en arm- en handgebaren om aan te geven dat de ander onzin praat en er niks van af weet. (terwijl beide partijen heerlijke mayonaise weet te maken!) Ik vertel het gezelschap dat Nederlanders denken dat er een ruzie groeit. Iedereen schiet in de lach, nee geen ruzie, dit is gewoon een gesprek over hoe je mayonaise maakt...
Rond half 8 wordt je verondersteld er te zijn, maar 8 uur is ook goed. Eerst drink je een aperatief, al staande!! in de woonkeuken en de begroeting mondt uit in een luchtig gesprek over de afgelopen week, het werk en wat je elkaar even snel wilt vertellen na elkaar de laatste keer gezien te hebben. Weetjes en ditdatjes. Het hoofdgerecht komt pas rond 22 uur op tafel. Eend, heel gewoon om tijdens een diner op tafel te zetten, met gebakken aardappels. Ze wilde er truffade van maken, een traditioneel aardappelgerecht met spekjes en smeltkaas. Maar dat viel anders uit door het verkeerde soort aardappel.
Na het hoofdgerecht komt pas een eenvoudige salade, sla met wat dressing. De gehele maaltijd is er brood en als iedereen is uitgegeten en aan de koffie of thee zit, ligt er altijd nog naast ieder bord een stukje brood.
Na de sla komt er kaas uiteraard. En als de koffie op is is het na twaalven :-))
We krijgen mee dat een frans etentje, de franse keuken, gericht is op de smaak, de combinatie van smaken en ingredienten en de kwaliteit hiervan. Niks presentatie, servies-keuze, kleur van het servet of de mooiste kristallen glazen! Nee, kwaliteit!
Het bord waar je van eet of de messen die de boter uitsmeren zijn alleen de 'tools' en zijn van geen betekenis. Wat anders blijkt in Engeland naar hun zeggen. Waar het om de presentatie gaat en het accent niet ligt op het eten zelf.
Een heerlijk stukje Frankrijk dus. Een teken aan de wand, je weet precies waar je bent en niet alleen door de gesproken taal.
Ook neem je ten alle tijden iets mee als je te eten wordt gevraagd. Bij voorkeur iets dat je zelf gemaakt hebt en bij de gelegenheid past. Je komt ook niet graag aan met een goedkoop flesje wijn of ander makkelijk kadootje. Wat in veel gevallen niet anders kan, want ook hier heeft men het vaak druk (drukdrukdruk) met werken en leven, nood breekt wel eens wet. En nee, dat is niet beledigend, maar realiteit en dus geaccepteerd.

Onze harten wonen hier langer als wijzelf. We begrijpen dit leven beter als het Nederlandse leven. Het is een groot compliment uitgenodigd te worden voor zulke gelegenheden, het wordt nooit gewoon.
Marc is nooit zo'n feestjesganger geweest en ik heb nooit veel verjaardagen of gelegenheden gehad met een kleine familie. Hier gaan we graag en altijd samen. Ik hoef het niet eens aan Marc te vragen, we gaan gewoon! Misschien veranderd dat nog, maar ik betwijfel of we zulke samenkomsten zat worden als de nieuwigheid eraf is.