Pakjesochtend & werkzondag

De klant vandaag is een uur rijden bij ons vandaan. Bij de brievenbus houden we halt, we hebben hem gisteren niet geleegt, wie weet heeft de Sint toch wat laten bezorgen. De goedheiligman gaat altijd met de boot en passeert Frankrijk, dus gaan we nergens vanuit! Jawel; een heus pakket en dit keer zonder franse douane-stickers. Ik maak hem even snel open en zie kaartjes, bloembollen, boeken en Sint&Piet-papier! Wow, wat een tof begin van de dag. De chocolade-sint is verkreukeld, maar die kunnen we toch niet heel opsnoepen. de doos gaat weer dicht, dit is leuk voor op de werkplek met koffie. Ik had op Meteo toch het franse weer gecheckt; droog met af en toe een steels zonnetje, maar de lucht ziet er dreigend uit. het valt vies tegen, de duur van de rit, en als ik daar eindelijk de sleutel van het electrische hek probeer, spettert het al wat.
In de regen werken op ladders, met machines en op gladde hellingen is geen succes, als dit doorzet moeten we rechtsomkeert naar huis. Dat zou echt heel vervelend zijn en ik vraag vriendelijk aan de grijze hemel of dit nu de afspraak was? de spetters worden minder, op naar de koffie met stukjes Sint. Ik had wat boeken besteld een paar weken geleden, ivm de dure verzendkosten naar het buitenland, heb ik ze naar Nederland laten sturen. Dan komt het ter zijner tijd wel hierheen, geen haast! Maar mijn pa wilde niets loslaten over hoe of wanneer de boeken zouden komen; verrassing!!!! Tijdens de koffie met koek na de lange rit en het wennen aan de regenachtige werkdag die komen gaat, maken we onze kadootjes open en lezen onze gedichtjes.
Ik weet nooit wie er zo lief en leuk dichten kan, maar ze zijn echt heel leuk! (ik schrijf ze hier niet over, 'lekker' van ons :-) Marc krijgt een dik pak geld, van de Hema en ehm... van chocolade natuurlijk. Wij beiden een M, 1 puur, 1 melk. de Sint is al op als ik mijn kado uitpak; een lekker dik spannend boek dat we beiden gaan lezen, heerlijk. Dat 'mijn fantasie werkelijkheid mag worden'..... Castel heeft gelijk een vriendinnetje, er loopt een rank opbeurend hondje rond, een rasechte Border-Collie met guitige gehoekte oortjes, zwarte glanzende vacht met witte poten en een witte pluim aan het puntje van de staart. Ze moet haast nog jonger zijn dan Castel en ook een meisje. Ze blijkt later inderdaad nog maar 1 jaar te zijn en Castel is duidelijk de baas. We staan verbaast te kijken naar het overrulende gedrag van onze heldin op sokken. Marc vertrekt met zaag en toebehoren naar het dal onderaan een helling. Er liggen drie woudreauzen op een prikkeldraadhekje dat een hellinkje omsluit waar amerikaanse eiken op geplant zijn, keurig op rijtjes. Ze moeten er groeien voor de kachel, ach gossie, pure kweek dus. De vorige eigenaren van dit perceel waren pietje precies, uniek feit is wel dat het fransen waren met een verschrikkelijke mooie engelse tuin. Dat voor franse begrippen kun je wel bijzonder noemen. de nieuwe eigenaren zijn britten, aan hen is de zorg goed besteed, alleen kunnen ze hier nog niet permanent wonen in verband met werk en vroegen ze ons hen te ondersteunen. Wederom hele lieve hartelijke fijne mensen, het wordt een hele lange lijst met nieuwe vrienden en kennissen en we vragen ons nog vaak af, waarom we zoiets in Nederland niet hadden?? Ik denk dat we daar gedurende de komende jaren meer inzicht in zullen krijgen. Door het zelfinzicht dat hier groeit, door het innerlijk groeien. Ik vertrek met auto en spullen, ladder, trapje, heggeschaar en ander snoei-gereedschap weer naar het hek (200m vanaf het huis), waar twee enorm uitgegroeide laurierhagen staan. Zo groot en breed dat er net een flinke auto tussendoor past, het erf op. Ik doe even 'snel' de zijkanten. Ik ben nog niet een kwartiertje bezig of het oude buurboertje, zonder wandelstok of telbaar aantal tanden dit keer (zie http://opennaarfrankrijk.blogspot.com/2009/05/plattelandsleven-ten-voeten-uit.html), slaat me al gade vanaf zijn achtererfje en komt later via de weg naar me toe. Ik stop de heggeschaar, schuif de oorkleppen om mijn nek en geef de man een hand. Zodra hij m'n stem hoort schrikt ie en 'oh mon Dieu' het is een vrouw. Ja das lastig te zien in grote warme werkkleer met een petje en oordoppen op. We kletsen wat en hij vraagt me gelijk op de koffie... Ik wil wel, maar ben net begonnen aan een grote klus en Marc is ook flink tekeer aan het gaan te horen aan de uithalen van de kettingzaag dieper in het dal. Dus beloof ik hem te komen voor een koffie (vermoedelijk nescafé 'extra sterk' met 4 klontjes suiker in een vieze oude woonkeuken) maar alleen met Marc. Die wil deze oude man niet missen, ze vormen een groot genoeglijk gedeelte van onze "Frankrijk-beleving!
Het speelmakkertje van Castel heet Mirza en is van hem. Hij biedt me aan dat de zware takken, waarvan de berg heel erg groot wordt en die ik nog heel de oprit af moet sjouwen naar de te vormen brandstapel dicht bij het huis, recht tegenover de oprit op zijn land mag. Wil hij later wel een x verstoken... Ben er echt even stil van en kan hem alleen maar dankbaar toelachen. Heeft God hier een buitenhuisje??? 3 kub Laurierstokken en bladeren!!!! Nee, we doen niet moeilijk vandaag, laat die regen maar vallen, onze dag is al goed en het is nog geen 'midi'. De auto's razen met snelheid voorbij, jagers die in de eerste bocht van waaraf we staan samen komen. Het luide gejank van de jachthonden, Castel en Mirza er natuurlijk ook bovenop, felgekleurde vestjes en petten, gebrom en gelach. Ik voel me gelijk niet schuldig meer om de herrie die onze machines op deze zondag maken. Onderweg werden ook naaldbomen geveld, de toppen liggen als prachtige kerstbomen klaar aan de rand van de weg. geen bosbouw, maar hier en daar een zager en een Renaultje aan de kant van de weg. Ik laat de hellingkant van de buren even voor wat ie is en parkeer daarna tegen een één kant van de haag. Leg alles op het dak van de auto klaar, die is expres voorzien van traanplaat, zodat ook daar 'werkvloer' is. Het is een handzaag-klus. De uitlopers zijn polsdik en van de hoogte gaat 2 tot 3 meter af. De haag staat op een schuin vlak en we willen hem graag recht hebben voor het zicht. Ik moet er toch inklimmen, ik kom anders niet aan de andere kant, op 50 graden wil geen auto of ladder blijven staan. Met hielen en veel gewurm weet ik steeds een standplek te vinden om én te zagen én de zware bijna kleine bomen op of net achter de auto to mikken. De broer van de boer komt ook aangelopen, deze man ziet er nog ouder uit en loopt wel met een stok. Later als hij mee gaat werken gaat de stok tegen het hek en wordt deze gewoon vergeten. Ik kan de beste man echt niet verstaan. Maar we lachen en terwijl ze beiden helpen met opruimen doe ik de laatste toppen van de lange eerste haag. Marc heeft honger, de zaag is stil en komt het hele eind naar de oprit, maakt kennis en wil met mij vertrekken naar het huis voor het eten. Daar komt niks van in, laat de oudste weten. Sjouwen totdat de auto er gewoon doorkan. Ik schiet snel een foto, dit moment is onvervangbaar. We gaan eten, de bak van de auto is de keuken en wij nemen plaats op het grote werkkrat met een handdoek erop tegen een koud achterste.
De pot schaft kip-cashew-restjes met witte rijst, gehusseld en opgewarmt in een camping-pannetje op een 1-pits gasstel. Voedzaam, zwaar en dus wel ok. (Ik neem nog maar een stukje Zwarte Piet en een mandarijntje.) Castel krijgt brokken en rolt zich in de miezer op tot een bolletje en doet een tukkie, ze moet veel naar slapende katten hebben gekeken.
Na een snelle bak koffie bewonderen we weer de tuin en ik maak foto's. Een late roze roos durft nog wat te bloeien en een zweefvlieg neemt het daarvan. De gedraaide stam van een blauwe regen of de zilvergrijs behaarde peulen van diezelfde plant die wijd verspreid onder een vierkante pergola hangen.

Daarna moeten we toch echt weer verder. Ik kom terug bij het hek en daar is de oudste nog steeds aan het opruimen, zonder stok, die leunt nog tegen het prikkeldraad. De honden scharrelen wat rond en ik klim in haag nummer 2. dat gaat heel rap en na 30 minuutjes sta ik op de grond en kijk naar het resultaat. Help, tis wel heel erg laag en kaal en onregelmatig... Maar Laurier groeit snel en groeit snel genoeg weer vol. Ik weet wat ik gedaan heb en het is goed! Genoeg te doen en dit is eerste-hulp-bij-snoeiachterstand. Zwijgzaam gaan de oude man en ik aan het sjouwen, rustig aan... Zijn broer komt helpen en inmiddels heb ik de stijle achterkant ook weten te doen en moeten de meesteblaadjes de helling op, Laurier is giftig voor dieren en dat schattige ezeltje verderop moet daar wel schattig blijven zijn. Marc komt eraan en wil graag mijn advies over de ravage beneden.


Ik opper met zijn vieren alles even op te ruimen, we hebben zo saampjes nog de rest van de middag en de troep is hier dan weg. Ik kan die mannen hier niet bezig laten zijn en zelf vertrekken. Nee zeg! De rustige samenwerking die bijna zwijgzaam verloopt is een al aardig toppunt. Beneden aan de helling glibberen we om de chaos heen. Twee grote bomen zijn al van het hek af en in stukken. De grootste heeft al wat flinke takken minder, maar hangt aan de andere kant van het hek nog op zijn stronk op twee meter hoogte. Helemaal rauw afgescheurd, zwaar onder spanning, vol met hedera-stronken die flexibel zijn in de lente en zomer, maar 's winters onverwacht kunnen breken. De top van deze boom ligt niet op de grond maar hangt in 3 a 4 (moeilijk te zien door het hedera-blad) kleinere eiken. Marc geeft een heel licht duwtje tegen zo'n zware uitloper. "krak" zegt de boom. De boom 'praat' al veel langer en ook ik geef een flinke duw tegen diezelfde tak. "KRAK" zegt deze nog een keer. We staan de situatie te observeren als de boom steeds "krak" blijft zeggen. Oei, wat is dit link. Alarmbellen gaan al tekeer en ik weet genoeg. Marc wil nog wel proberen de stronk van deze reus om te zagen, maar door de spanningen op al het hout van alle kanten is dit te gevaarlijk. Laat de wind en de sneeuw haar werk maar doen. Dat het hek kapot zal gaan is minder erg dan dat één van ons stuk gaat. We gaan naar boven, we willen nog even de essen in de muurtjes wegzagen. En als sluitstuk de dode eik wat verder op het terrein. Boom, en dat was dat. We ruimen de spullen in, Castel mag tot bij de buren zelf meehollen. Die is wel stuk vanavond en heeft ook een geweldige dag gehad. tegen kwart over 4 rijden we hun erf op en mogen doorlopen. De rechterdeur door. Het halletje alleen al is een belevenis. Drie oud rood-bruine houten deuren. Die recht tegenover de openstaande voordeur is eigenlijk maar een half deurtje op een halve meter hoge opstap. Met een uitgezaagd hoekje voor hun 9 katten. Geen muizen dus. Ze hebben nog een bejaarde geit voor de melk, kippen, konijnen en die ene ezel niet te vergeten. De linkerdeur moeten we vermijden, begrijpen we uit de gebaren van het patois sprekende boertje. De rechterdeur moeten we door. Het is erg donker binnen, één hoog raam dat ook hoog geplaatst is met wat flarden vieze vitrage. Veel mensen, wij, bezoek en de broers. Een dame van in de 60 schat ik met een echtgenoot, hun zus misschien?? Zondag is tenslotte familie-dag. We kunnen amper iets onderscheiden. Een grote formica-tafel met een perzik-zalm achtig blad dat aangeslagen is door het vocht, wel schoon met koffiekopjes op hun kop erop en 2 nieuwe pakken LU-koekjes in een tasje. Langzaam beginnen objecten zichtbaar te worden, we durven niet te gaan zitten. Bij onze binnenkomst is iedereen gaan staan en hebben we handen geschud. ik kies natuurlijk het meest overzichtelijke hoekje op de smalle houten bank. Een donker houten kastwand achter mij en in de traditionele schouw een wel erg klein oud rond potkacheltje, het deurtje is stuk, er ontbreken randen aan en wordt tegen de kachel gedrukt door een ijzeren staafje. De mevrouw zat er behaaglijk bij op de beste stoel die de kamer te bieden heeft. We krijgen de gedachte Nescafé en zijn wat verlegen om de drukte die we teweeg brengen. Zij hebben al lang koffie op en drinken dusniets, terwijl ze staande toekijken hoe wij genieten van een smakelijk kopje 'nes'. Castel steelt Mirza's bot en Mirza vindt het allemaal prima. Ze leert Castel later nog het waakblafje en daar heeft Castel weer niet van terug. Er komt een jachthond aan gehobbelt, daarom slaat Mirza aan. Ze springt op de enorm hoge vensterbank. De jongste broer gaat naar buiten en de oudste tilt Castel ook op de vensterbank, zodat ze mee kan kijken. Ik kan nog net een telefoon ontwaren in de donkere bruine keuken en we ondergaan dit gebeuren met een heel bijzonder gevoel. Een rustig gevoel van mens-mogen-zijn waarin mens en dier gelijk zijn en in harmonie kunnen bestaan. Niks geen TV of verlichting, alles oud en niet al te schoon, verweerd en niet gaaf meer. Aangetast door de tijd en het leven, we worden echt stil van binnen. Zodra de schemering doorzet vertrekken we. De broers moeten zich ontfermen over de aangelopen hond en hebben nog bezoek. Wij zijn moe en moeten echt op huis aan. castel valt in slaap achterin de bak tussen alle werkspullen. Na 10 minuutjes op de kronkelige weggetjes over heuvels en door de naaldbossen komen we in een bocht van een gehucht varkens tegen. Je zult denken "wat is daar nu toch bijzonder aan"... Ik heb ze zo nog nooit gezien. varkens zoals ik dacht dat varkens zijn, maardie ik nog nooit in levende lijve zo gezien heb. Op hun terrein 4 betonnen troggen, alleen maar bijna zwarte onvervalste of vervuilde modder waar de grote roze! varkens tot hun enkels in wegzakken en doorheen ploeteren. Want echt lopen kan ik het niet noemen. Ik weet wel dat het geen olijke biggetjes zijn, maar zeer goed doorvoedde scharrelvarkens. Een half rond tunneltje is de slaapplaats, er liggen 4 grote jongens te suffen, de zware lijven op de betonnen vloer gevleid. Er lopen er nog een stuk of wat, achter een schriklint.Ze komen nieuwsgierig knorrend de heuvel op om naar ons te kijken, terwijl ik verrukt met camera uit de auto spring. Jaaaaa, echte scharrelvarkens met kleine plezier-varkensoogjes en krulstaarten en grote roze oren die spits onze kant uitstaan. Dit is echt fantastisch om te zien, dit zijn varkens, dit zijn ze nou! Geen 'Tea-Cup-Pigs' of hangbuikzwijntjes, geen wild zwijn, maar een varken. Lachend rijden we naar huis. We laden alleen onze kadootjes uit, de rest komt morgen. We steken de kachel en het vuur binnen aan, douchen en genieten na....