Na het vlotte 'belastingverhaal' van vanmiddag doen we even de boodschappen en zijn tegen schemer pas thuis. In stilte, nog onder de indruk van wat we uit de cabine van de auto aan ons voorbij zagen glijden, ruimen we de boodschappen op, steken de kachel aan in de schuur en geven Castel wat aandacht. Ze springt en huppelt piepend van blijdschap om ons heen, nu ze hele dagen in de regen alleen een beetje rondscharrelt buiten terwijl wij veel binnen zijn. Na ongeveer een uurtje even rustig zitten, gaat Marc plotseling douchen en naar bed; misselijk en benauwd. Hij is echt ziek en komt niet meer terug naar boven. Ik zit even verbluft naar m'n beeldscherm te turen en laat me uiteindelijk verleiden tot het Nederlandse nieuws op internet en surf daarna naar 'junkfood for the brain', commerciele rommel van de nederlandse buis. Het is heel raar stil in huis. Ik was af en doe dit grondiger als normaal, ik draal wat rond en geef Cros een knuffel, die met weerstand reageert. Het is acht uur inmiddels. Ik moet nu zelf de CV-ketel in de schuur vullen en weer zit Castel me enthousiast op de hielen. Ik besluit met een windjack en kaplaarzen aan een stukje met haar te gaan lopen, ze verdient het. Het is nu te bewolkt, dus haal ik mijn koplampje op en op de vraag "tu viens?", sprint ze uitgelaten voor me uit het terrein af. De wolkjes die ik uitadem verblinden me door het lampje, als grootlicht in dichte mist. De stilte voelt warm aan, als een deken die alles dempt en me beschermt tegen iets. Hoe dichter ik het ravijn met de beek nader hoe luider het geruis van het aangezwollen water. Overal waar we kijken afgelopen week is het water, water en water. In de vorm van mist, meren, rivieren, beekjes, natte sneeuw of regen. Wat er nu nog op mijn capouchon en wangen valt lijkt poedersneeuw, maar het is te warm om dat zeker te kunnen weten. Ik slenter en ploeter tot na de eerste bocht en zie de oplichtende oogjes van onze 'Lady Vagebond' heel in de verte. Ik fluister haast haar naam en de oogjes komen snel dichterbij samen met de roffelende hondenpoten op het pad. Saampjes drentelen we terug naar huis en krijgt ze een afstandelijke maar lange knuffel. Ze is modderig tot achter de oren...
Terug in huis, krijg ik het ook benauwder en een wat gezwollen gevoel; ook misselijk. Lag het aan de maaltijd?? Die was heerlijk, neutraal en kan het probleem niet zijn? Het laatste wat we beiden gegeten hebben is een bak met mini-broodjes. Een doorzichtig plastic bakje met druksluiting, waarin 4 mini-croissantjes lepeltje aan lepeltje liggen met daarnaast en erop 4 mini chocolade-broodjes (die waar sommige franse bakkers zo ontzettend goed in zijn) en 4 pain-au-raisins... We kopen ze per definitie als we daar samen de boodschappen halen en onderweg naar huis opeten. Nog nooit hebben we hier last van gehad, maar dit keer is het heel typisch dat we ons beiden niet goed voelen. Na wat water en een mandarijn zet ik me aan mijn mailtjes.
Het is nog te warm, maar na vandaag, de rit van gisteren, alle kerstversieringen hier en de dreigende grauwe wolken in het donkere landschap, willen we sneeuw. Het liefst zo'n fijne berg, dat we echt eens kunnen gaan sleëen. Van die ploetersneeuw, die hier nooit zal blijven liggen, waar je sneeuwpoppen van kan maken. Maar ja, sleëen, waar?? De hellingen zijn als zwarte pistes met (te) veel hindernissen en slalom-bomen. Het landschap leent zich prachtig voor besneeuwde hellingen en dalen... Nog even wachten, eerst nog de kou. Op internet komt Peter T. voorbij met het weerbericht, daar heb ik nu niets meer aan realiseer ik me. Verstrooid keek ik om kwart over zes ook al naar de files op de nederlandse wegen.
Voel me bijna een vrijgezel die zich 's avonds na werktijd wat verveeld, in een Nederlandse flat en met een Broodje jong-belegen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten