400

Ik schreef op 5 december vroeg in de pakjesavond, dat ik in SL wel de Sinterklaas-beleving zou gaan 'halen'. Dat was een pure deceptie. In zwarte-pieten-outfit ben ik na nog geen 10 miuutjes boos weggegaan, nee geschrokken eerder. Ik kreeg 'op m'n kop' omdat ik als reactie op het gesprek 'kado's' onze mooie kadodoos kado gaf aan de host van die avond. 'Dat was toch zeker spam of sluipreclame...' Daarna in een privée breicht nog zo'n scherpe uitlating. Mijn goedbedoelde vrijgeefse impulsieve spontane actie werd als agressieve merchendising gezien. Een puur gevoel van dat mij onrecht werd aangedaan bekroop mij en ik was flink van slag. Een domper en ik kon nauwelijks meer genieten van een vriendin in SL die me opgewonden verteld dat ze als sinterklaas-kado het nieuws kreeg dat ze volgend jaar oma wordt. Vroeg naar bed dus.
Het gevoel van onrecht overleeft de nacht, ik word er wakker mee, het is blijven hangen en versluiert de start van de dag.
Ik blijf me afvragen waarom ik me toch zo laat raken door mensen en hun doen en laten. Waarom schrik ik zo van hun negativiteit, waarom ervaar ik hen zo sterk als ze jaloers of angstig zijn, achterdochtig en verbitterd? Waarom doet dat zo zeer en nestelt het zich in me?
Een tweede heftige emotie komt los als ik met het Sint-pakket van mijn ouders in de auto zit op weg naar een klus. Ik zjoef door het landschap, grauw en donker en beland in gepeins, voel me raar. Er is iets. Ik weet na 20 kilometer wel een stikkertje te plakken op het gevoel; schuld. Ik voel me schuldig ergens over, terwijl ik gisteravond flink van me af heb kunnen bijten, de negativiteit de rug heb toegekeerd en vanochtend van mijn ouders zo'n leuk kado aantref in die eenzame brievenbus 3,5 km van huis.
Ik probeer Marc te omschrijven wat ik bedoel. Hetzelfde schuldgevoel na veel Sint-avonden vroeger. Ik kreeg dan snoepgoed, terwijl we het hele jaar erg gezond aten, geen snoep kregen of frisdrank elke dag (Lang leve de Roosvicee) en vaak sportten. Ik voelde me schuldig, want ik was niet zo braaf geweest kadootjes te verdienen. Ik stal wel eens die gulden uit ma's portemonnaie en kocht daar snoep van. Ging dat niet dan wist ik de Jamin toch wel te vinden en had ik steevast te lange vingers..
deze kind-emotie zit zo diep in mij verankert dat ik tijdens de rest van de rit hardop brainstorm over wat ik fout gedaan zou kunnen hebben dat ik me een kado als dit niet waard vind. Ik blijf me dus schuldig voelen, alsof ik iets verkeerd heb gedaan.
Samen met de emotie 'onrecht', die ook al heel jong op een onbewaakt ogenblik in mijn hart geslopen is en zich daar een vorstelijk onderkomen heeft verschaft, geven ze me een onheilspellend gevoel die dag. Zo iets van 'oppassen, want er dreigt nog meer'.
Niets is meer waar dan een prachtige hartverwarmende dag, waarin alles lukt en alles fijn voelt en goed is. Ook 's avonds voel ik me warm en sterk en kan ik de hele wereld aan. Ik voelde misschien enkel een groeipuntje, een moment van realisatie, even de tijd nemen dieper te gaan dan gewoonlijk en dat doet vaak zeer. Maar haast gelouterd daarna om met een weer iets schonere lei verder te gaan.

Daarom is dit ook het 400ste bericht, punt