Geluk

Het is weer donderdag en ik heb veel boodschappen nodig. De gewone dingen en groenten natuurlijk. Maar ook iets leuks voor Marc en extra boodschappen voor de gasten morgenavond. Dit keer een erg goed boodschappenlijstje gemaakt, anders vergeet ik vaak de meest belangrijke dingen. (broodgist en dan noem ik maar een zijstraat)
Eerst even langs het café waar ik anderhalve week geleden postzegels heb gekocht voor naar het buitenland. De mevrouw die er altijd is, wist de prijs er niet van, dus op de pof meegekregen en de mini-schuld open laten staan. Ik koop een dikke krant en sigaartjes en vergeet natuurlijk die postzegels te betalen. Dit maak ik op de terugweg naar huis weer goed. Bij de mini-super in het dorp zit een slagers-afdelinkje. Een verkleinwoord moet ik gebruiken, het is één toonbank van misschien 2,5 meter waar een enorme man achter staat met een bevlekt schort voor. Kalend en een buik, enorme slagershanden en het leukst aan hem is zijn uitstraling. Hij staat er met aandacht voor de mensen, liefde voor zijn vak en een glimlach van oor tot oor de entrecots te snijden of de hamburgers te maken. Ik krijg ander vlees aangeraden als waar ik om vraag. Een verzoekje voor een bot voor Castel loopt uit in een zak gevuld met restjes en dat grote bot. Het geheel weegt minmaal anderhalve kilo. Ik moet een beetje lachen in mezelf; als we ooit geen vlees meer kunnen betalen, struin ik alle slagers hier af en vraag om restjes voor de hond. Ik weet zeker dat we dagelijks kostelijk vlees zullen kunnen eten. Maar gelukkig, zover is het nog niet. Iedereen zegt elkaar weer vriendelijk gedag en neemt de tijd voor elkaar en de boodschapjes. Er heerst rust, ook op straat waar de gemeentemannen (ze hebben 2,5 mankracht om de gehele gemeente te verzorgen) de kerstversiering aanbrengen aan de lantaarnpalen en gevels van het gemeentehuis. De vrouw van de burgermeester maakt een praatje met een oudere dame en een auto stopt midden op de weg in het centrum om de weg te vragen.
Op de markt begroet ik natuurlijk weer de bekenden. Iedereen lacht, babbelt en slentert wat rond en doet wat inkopen.
Ik stap de antiqair binnen, de hoeden-kraam is er niet. Dat plan valt in duigen, maar een grappig oud snuisterijtje is misschien ook wel leuk voor Marc.
De man blijft rustig buiten staan praten met een vriend, amicaal slaan ze elkaar op de schouders en ook zij lachen op een ontspannen manier.
Ik snuffel wat rond. Eerst zet ik de lompe boodschappentas in een hoek. Ik voel me altijd een olifant in een porceleinkast in zulke winkeltjes. Mijn ogen smullen, ze doen zich te goed aan echte franse antieke spullen en prullaria. De borden, kannen en kruiken, het lijkt wel echt Victoriaans. Alles is stoffig en het lijkt een vieze rommel. Misschien is het ook een vieze rommel, maar sommige objecten die mijn blik vangen zeggen me toch dat het alles behalve rommel is. Ik zie een donkere houten massieve kantelspiegel staan. Manshoog en erg mooi. mmmm Even prijsje kijken.... ehm 1550 euro???? Ok, ik struin even verder. Oude spiegels vindt Marc prachtig! Maar dat kan ik helaas niet doen. De goedkoopste die er staat is 110 euro... Ik zie heel veel leuke en mooie dingen, bruikbaar ook, maar dit is allemaal leuk voor mij! En daarom begeef ik me niet in dit winkeltje.
Ik zie een mand in een donker nisje met oud ijzer... ja zo lijkt het. Een voor-oorlogs snoeimes, dat je zelf moet slijpen, maar voor de rest ziet het er solide en onslijtbaar uit. Dat is een leuk dingetje. Daarnaast trek ik een gek soort tangetje uit de mand. Ik loop naar de antiqair toe en vraag wat het is. Een aansteker om het gas mee aan te steken. Voor fornuizen en dergelijk... "maar meneer, hij doet het niet" en zijn antwoord is weg te lopen met de aansteker, de zaak uit, de straat op, het plein over en weg is hij.... Ik moet weer lachen. Hij komt terug met kleine vuursteentjes, even gehaald bij de dame van de tabac. Dat is dus nog een leuk ding. (die vuursteentjes krijg ik erbij, ze zijn vermoedelijk even duur als het hebbeding zelf!) Mijn ogen hebben zich nog verder tegoed gedaan aan alle spulletjes en 2 zware gietijzeren kandelaren gespot zonder prijsje. Voorzichtig vraag ik de man zijn prijs voor de twee. Ze verdienen wel wat werk, want ooit zijn ze gebruikt om gloeilampjes op te zetten. Geen gezicht natuurlijk. Hij durft op de prijskaartjes te rekenen, maar van de 11 voor de snoeischaar en de aansteker haalt hij er 6 af. Ook de kandelaren zijn samen 3x minder als dat ik had vermoed. Dus met een leuk kado dat past in ons nieuwe leven verlaat ik een paar tientjes armer de antiqair na een praatje over m'n nationaliteit en of ik hier permanent woon. Ook hij ontdooit zodra hij hoort dat we hier thuis zijn.
Natuurlijk zie ik Pierre in het gezelschap van Georgette en Felix (de dorps-oudsten van het kasteeldorpje) en begroet ze hartelijk. Ze grappen over het doosje wijn dat ik koop bij de charismatische wijn- en olijvenman. Zodra ik vertel dat het voor de verjaardag van Marc is, wordt de stemming nog vrolijker. Het geluk ligt hier op straat, het wandelt over het pleintje, het geluk verkoopt groente en rookt een sigaartje op de hoek. Het geluk zit zelfs achter de kassa van de super of staat hoog op een ladder kerstlampjes te bevestigen. Het geluk is hier eenvoudig, alsof men wat minder verwachtingen koestert. Het lijkt of men hier het kleine geluk niet alleen ziet, maar het intensiever beleeft. Of de zware kanten van het leven er niet zijn, dat men het misschien laat overmeesteren door het kleine geluk, omdat de zon nu eens even schijnt, of omdat men zich op laat beuren door de kitcherige kerstversiering.
Misschien dat we het in Nederland te makkelijk hadden, waardoor we gingen klagen over de kleine ongelukjes, de ontevredenheid die hoogtij vierde. Hier kent men misschien het klappen van die levenszweep, is het leven hier harder, zwaarder. Dat kleine geluk wat ik op alle gezichten waarneem is uniek voor me en wederom... het verwarmt en omarmt. Marc ervaart dit ook zo, zijn lach is onbetaalbaar als we bij de boer-broertjes koffie krijgen. De armoei-troef en de gelukzalige uitstraling van de mensen om ons heen. En tuurlijk, men wordt hier stug genoemd. Maar dat is als sneeuw voor de zon verdwenen als je je laat zien zoals je bent.
Klein geluk bestaat en door het te ervaren wordt het groter en groter. Eén extra element heb je nodig om het te ervaren, het te voelen en te zien; overgave.
Na het snelle rondje markt, (ik was laat uit bed en nog later weg van huis, dan heb je opeens maar anderhalf uur de tijd voor alle boodschapjes in een onthaastende sfeer) rijd ik terug en betaal de postzegels. Als ik de bocht omkom op de kronkelweg richting het kasteeldorpje word ik plots verblind door een dikke wolk die in het dal het dorpje verhult. Alleen de contouren van het kasteel zijn zichtbaar en steken net boven de wolk uit. Daarboven is het stralend blauw, terwijl ons huis in dichte mist gehuld is. De wolk wordt beschenen door een winterse zon en het geheel is letterlijk verblindend. Ik moet echt op de rem omdat ik niets meer zien kan, mijn ogen knijpen zich dicht en aan de kant laat ik ze wennen. Het schittert en dus schitterend. Een geluksgevoel, alweer. Dit is wel zo'n fraai zicht dat ik verbaast ben en door getoeter alert gemaakt word dat ik niet naast de weg even gestopt ben, maar er meer half op en dus nogal gevaarlijk stilsta. Ik zie gelach in mijn spiegels, ik ben niet de enige die dit beeld tot zich door laat dringen en enkel kan glunderen. Thuis tover ik Marc een glimlach op de lippen door hem te zeggen de auto niet te mogen helpen leegruimen van de boodschappen. Marc tovert Castel blij door haar het bot te geven na het vertonen van haar gebruikelijke kunstjes. Ik zie Hem hier overal. Ik denk niet dat ik de kerk ga missen tijdens Kerst, of al die andere tradities die daar voor mij bijhoren. Hier is anders Kerst, maar de beleving blijft ook zonder deze tradities volledig aanwezig. Overgave, het woord kenmerkt onze stap in dit nieuwe leven.