Vroeg wil ik eruit. En ja hoor; een heus ochtendhumeur. Dat heb ik nou altijd als ik voor de eerste bak koffie overvraagd word. Of ik thee of koffie wil, of ik jam of honing wil, of ik uberhaupt ontbijten wil of een eitje. Nee, ik wil eerst wakker worden met koffie. Daarna zie ik wel. Drie koffie later ben ik weer het vrouwtje en kijk naar buiten; sneeuw. En de sneeuwbuien houden niet op, wat de stad aan de overkant van de rivier weer een Dickens-uiterlijk geeft. Of nee, Anton Piek, onze eigen Anton Piek. In de ochtend neem ik het pondje naar de overkant om opa te zien. Ik weet dat hij zijn straatje schoonveegt (nee letterlijk, niet het oude spreekwoord) en als ik zijn deurmat kan zien is alles in orde met het bijna 82 jarige baasje. Een zucht van opluchting als ik vanuit de verte in het steegje zijn schone straatje al kan zien. Ik moet me een weg banen door de 15 cm sneeuw en glijd steeds bijna uit. Ik word ontzettend blij als ik hem een knuffel geven kan. Hij knuffelt zowaar terug en we nemen als altijd plaats in het oude keukentje. Opa woont in een monumentaal pandje aan een pleintje waar bijna alle huizen al vervangen zijn door nieuwbouw. We drinken nescafé en kletsen dezelfde praatjes als 7 jaar geleden. Met opa gaat het goed, hij wordt steeds strammer, maar verder gaat hij op de automatische piloot, neemt iedere dag een douche, lucht zijn huisje en staart met een supergroot vergrootglas in de krant naar de vetgedrukte koppen. De TV is zijn contact met de wereld en ik zie hem dik genieten die 2 uur aan het formica keukentafeltje. Zijn binnen-poes Minoes is inmiddels overleden, maar Lola (een wat valse zwarte kat) en Lappie (een lapjespoes) wonen niet meer op zijn achterplaats maar op schoot en in de vensterbank. Ik krijg 2 keer telefoon van de 2 meiden die mij hoopten te zien in de stad. Beiden kunnen echt niet komen, de één omdat de treinen niet rijden zoals verwacht en de ander omdat de wegen volgesneeuwd zijn en het te gevaarlijk is toch de weg op te gaan. Ik snap het maar al te goed en struin de stad af naar kleine lichte hebbedingen om mee te nemen. Een zeem die niet te betalen zijn in Frankrijk en films. Ik hoop maar dat het in mijn rugzakje past; travel light met 4 mensen in het kleine autootje. Dus geen extra bagage kan er mee.
De lavendel die ik meenam om door m'n moeder in kleine zakjes te laten doen is al op als ik weer thuiskom. Mijn naaimachine doet het niet en misschien kan zij dat 'freubelen'. Enthousiast heeft ze tijdens mijn stads-bezoek zitten naaien en de zakjes zien er zo goed uit dat ik ze zowaar verkoopbaar vind. Misschien volgend seizoen in het winkeltje met lokale producten...
Het hele huis ruikt naar lavendel en rode kool met appeltjes.
Een heerlijk weekendje Nederland en zo de moeite waard. Wat nou verkeerde timing! Prima timing.
Ik bel H over morgen, zij gaat gewoon rijden, is wel wat gewend. Dus morgenavond kan ik met eigen ogen zien hoe verzot Cros is op de sneeuw en of we dinsdag sleetje kunnen rijden... ehm glijden
Geen opmerkingen:
Een reactie posten