Timing

Vrijdag
Wat een timing om Frankrijk per auto te verlaten en in te ruilen voor een weekendje logeren bij pa en ma.
Als we om half 6 ons bed uit komen, ligt er buiten een pak van 30 cm te glinsteren in de vroege ochtend. Castel laten we maar in haar huisje slapen, die vroege onrust zou ze niet begrijpen. We worden blij van sneeuw en ik zie H en mij al ploeteren door het witte gladde spul. Zouden we het bospad wel afkomen en hoe lang zou ons ritje naar H duren? Cros staat op de vensterbank met zijn koppie door het kattenluik naar buiten te gluren. Hij snapt niets van deze nieuwe witte wereld en kijkt verbaasd. Marc pakt hem op en dropt hem via de voordeur in de sneeuw. In 1 seconde zit hij hevig geschrokken met grote ogen weer binnen op de vensterbank. Ik doe mijn koplampje op en pak Cros goed vast, druk het beestje tegen mijn borst en loop op slippers de sneeuw in. Hij verzet zich en het hartje gaat tekeer. Pipo loopt mij achterna en begroet me met 'mmrrrrrrriauwww', geeft mijn kuit een kopje en Cros is verbaast over deze koelbloedigheid. Ik kan eindelijk Cros rustig op het besneeuwde muurtje neerzetten, nu hij gezien heeft dat Pipo ook niet reageert op het koude natte witte spul. Cros is niet meer weg te slaan uit de sneeuw, ik ga brood smeren en koffie maken voor de reis. Het is een schitterend winter-wonderland waar we in rijden zodra we de oprit af zijn. Allerlei sporen van wild in de sneeuw, het glinstert als een overvolle sterrenhemel en zonder wat te zeggen trekken we een breed bandenspoor in de ongerepte sneeuw. Het knerpt en het geluid is te horen boven het motor-geronk. De sneeuwschuivers zijn al in de weer aan de relatief schone weg te zien. Maar aan de hoofdweg is niets gedaan. We volgen de al gereden sporen naar H&T en zijn pas over zevenen op hun weggetje. Daar staat Pierre met een schep "water naar de zee te dragen". We zien een diep bandenspoor dat halverwege het weggetje stopt. De pogingen van T om de heuvel op te komen, maar tevergeefs. Zodra we H begroeten in huis komt de sneeuwschuiver al aan. Het scheelt wel wat en na een klein bakje koffie vertrekken we maar. Pierre H en ik in het kleine rode Peugeotje. Normaal rijden we een uurtje over het bereiken van de eerste grote plaats. Nu, 2 uur later, ploegt het autootje met een haperend defect zich door de trage verkeersstroom. Het kost ons kopzorgen, zweethanden en 3,5 uur om de snelle bestrooide snelweg te bereiken. Halverwege tijdens een korte koffiestop zie ik H twijfelen. Niet voor niets, want auto's komen de stijle weggetjes niet op, er wordt grint gestooid en er staan om de paar honderdmeter auto's aan de kant die niet verder komen. Sleepwagens rijden af en aan en trekken vele auto's uit de berm en geulen waar ze haaks op de weg in stil staan. Drama dus, ook op het 'platteland' van Frankrijk. Als H of ik dit avontuur in ons uppie waren aangegaan, waren we omgekeerd. Maar nu, zo met elkaar houden we vol. Op de snelweg is het prima en niemand die tuttert of angstig zachtjes rijdt. Wel staan er overleden auto's aan de kant en zijn we trots op het rode koekblik met z'nprima wegligging.
Tegen de schemering rijden we door sneeuwloos Parijs waar Pierre al 10 jaar niet meer is geweest. De man kijkt zijn ogen uit naar de verkeersstroom, de verlichte Eiffeltoren en de lichtreclames. H en ik hebben wat moeite met Pierre. Niet als mens, zo aimable om zijn lieve verlegen blijdschap. Temeer omdat Pierre een boer van de oude stempel is met zijn 76 jaar; hij wast zich nauwelijks of nooit!! De geur van een mens is een hele bijzondere gewaarwording, zeker in een kleine auto waar de koude frisse buitenlucht niet komt, omdat het vriest buiten en we met 120 door het prachtige witte landschap scheuren. H heeft een luchtverfrisser voor de ventilator gehangen, maar deze twee geuren samen versterken het zure van de mensengeur. Ook de mandarijntjes baten niet.
Pierre heeft nooit iemand gehad waarvoor hij zich zo zou moeten verzorgen; geen vrouw geen kinderen. Geen verzorgster in huis die hem daarop attent zou kunnen maken. Pierre heeft ook geen toilet of douche in huis. Daar zijn de oude franse huisjes niet op ingericht. Pierre verlaat 's ochtends met een krantje het huis om een ommetje te maken en in het bos even te hurken, alvorens hij zijn ezeltjes goedemorgen gaat zeggen. Op reis of niet, dat maakt geen verschil.
Zijn 'valise' (koffer) is een kobalt-blauw kinderkoffertje met witte baleintjes. Ik til het op en het lijkt of er alleen een scheermesje in zit, zo licht. Bij de tankstations nuttigen we onze hapjes; marmercake, koffie en brood met worst en kaas. We rennen om beurt naar binnen voor een plas en grappend volgen we Pierre die om het gebouw heen loopt en zijn plas dus daar achter ergens doet.
H vraagt zich af hoe dat in het buurtje van haar vader moet... Daar kan hij toch niet gaan zitten met een krantje? Hoe zeg je de man dat hij eens een douche moet nemen? Na zoveel jaren zijn er van die onveranderlijkheden ingegroeit....
De reis verloopt verder zonder al teveel problemen.
Ik voer de musjes die het brood bijna uit mijn handen stelen op een drukke parkeerplaats. We hebben 1 file van 6 km door een gekantelde tankwagen op de invoegstrook na een parkeerplaats. Tijdens een sneeuwstorm kachelen we gewoon met 110 per uur door, net als de rest van de tolweg-gebruikers. Bijna niemand haalt in en er zit niets anders op ons aan te passen aan de rest. Over half 11 komen we aan in het zeeuwse witte landschap. Het is leuk om eens via de polderwegen Nederland in te komen ipv over de drukke industriele A15.
Na een warm welkom met koude wijn, broodjes kroket (DAT IS LEKKER NA 1,5 JAAR !!!!) en tomatensoep gaan we naar bed. Het is er doodstil, ik mis alleen de uiltjes. De rest van de nacht maak ik niets mee.
Ik ben blij dat we het gered hebben en moedig van H dat ze doorgezet heeft! Morgen per boot en trein naar mijn geliefde achterland.
Ik heb wel moeite gehad met het verlaten van mijn huisje in de sneeuw. Het witte landschap, de ijspegels, de stilte en de pracht met onze kerstlampjes en blije poes en hond na de ontdekking van hun sneeuwpret. Ik ben nooit goed geweest in timen. Of het nu gaat om moeilijke dingen zeggen of ter sprake brengen of evenementen organiseren of mijn huis en thuis verlaten op het meest magische moment dat ik me kan verzinnen en dit in te ruilen voor een linke lange autorit... Maar ja, je kunt niet alles hebben.