thuiskomen

De reis startte met om 4:45 mijn bed uit. De 1e trein zou niet op tijd bij de veerdienst zijn, dus mochten mijn ouders dit vroege ontwaken met me delen en me er naartoe rijden in de gladdigheid...
Bij de boot aangekomen bleek dat de dienstregeling/vaartijdentabel enkel voor hoogbegaafden te begrijpen was. Ik, met zo'n 15 anderen, stonden er 30 minuten te vroeg in het kale wachthok met gekoelde frisdranken en geen koffie. (ze moeten er in de snikhete zomer zijn blijven steken)
Met zo'n vroege boot (7:55) hoopte ik de meeste reisuren in het kleine autootje met 4 man in het daglicht te kunnen rijden, althans een groot deel hiervan. Niets is minder waar, er is nog tijd vrijgemaakt voor het dagelijks ritme. We drinken nog thee en eten een bammetje. En verder wordt het huis keurig klaargestoomd, want 2 weken leeg vergt toch haar voorbereiding.
9:45 vertrekken we pas en ik ben dan goed van slag. Met dikke rode ogen kan ik achterin even bijkomen van het 1e gedeelte van deze reis naar huis.
Ik moet achterin met Pierre. Dat klinkt niet zo erg maar een korte opsomming geeft wel een beeld van deze dag. Pierre, sorry lieve oude baas, wast zich niet. Dat ruik je en is gebleken. Hij plast per ongeluk op zijn broek en gaat met een plas-broek zonder het te weten weer in de kleine auto zitten. Als we een broodje eten, smakt Pierre en samen met zijn lichaamsgeur krijg ik ter nauwernood mijn broodje weg. H en ik proberen er alles aan te doen, van verse lavendel-geurzakjes (dank mam voor het zo snel maken van dit superproduct) tot mandarijntjes eten, kauwgom en nieuwe auto-luchtverfrissers van Brise die hun geur effectief verspreiden via de ventilator.
Als 1 van ons rijdt zit 1 van ons achterin met onze neuzen in het zakje gedrukt. Ik spuit nog eau-de-toilet op als ik even voor een benzine-tank in de regen een sigaret rook. Maar we wennen er maar niet aan. Tevens snurkt de oude baas, wat H op korte nachten heeft gezet. Stinken, a la. Snurken, a la. Smakken, a la. Maar alle drie was een opgave, die mooi genoeg geen afbreuk doet aan zijn aimabele persoonlijkheid en echte mens-zijn-stijl. Een beleving apart.
De opgave en vooral de overgave waarmee de twee oudere heren (H's vader en Pierre)
zich met zich mee lieten voeren door die twee vrouwen, zich lieten leven en wat ze er zichtbaar met volle teugen nog uit weten te halen is, zo moe als ik nu ben, wel een hele mooie les, een prachtig gegeven, een avontuur op zich. Onze leefwerelden liggen voor ons alle 4 zo ontzettend uiteen dat bruggen onzichtbaar zijn. Waar geen veerdienst ze samen laat komen, geen kroeg bestaat voor een echte ontmoeting. Met unieke verhoudingen weer uniek gegroeid.
Mijn knie gaan steken door de kou. Het is niet zozeer het stil zitten met het gewricht. De ijzige kou, zeker anders als hier. (zachter, vochtiger, landerige kou)
Achterin vouw ik me dubbel om zo mijn linkerbeen achter op de bestuurdersstoel te leggen om het te kunnen spannen en strekken. Ik masseer de knie, dat helpt. Maar de voet met sok en schoen hangt zo schuin voor me midden tussen de voorstoelen van de auto te bungelen in Pierre's zicht op de weg in de zijkijkers van H met haar pa.
H's knieeen mag je ook niet probleemloos noemen, dus samen 'lijden we in stilte' van de kortstondige ongemakken van dit alles. (wat is nu 1 dag op een mensenleven?)
Oudere heren moeten zo regelmatig een pil met wat eten en genoeg drinken natuurlijk. Maar heel de dag zitten, plaspillen en bekertjes hete koffie maken het een vertraging op het reisschema. (Mijn reisschema...)
Anderhalf uur file in Parijs is best te overzien.
De stortregens met natte sneeuw de gehele middag op de weg waren ons aan het testen met rijden. De auto is een beetje nieuw voor mij, ook dat nog.
Na 3 uur rijden zegt de tomtom dat we er over achten bij H thuis zijn. Ik laat me nog ontvallen dat 9 of 10 uur me ook logisch en aanvaardbaar zou zijn. Maar het donker valt snel en de laatste 150 km zijn zwaar op de onverlichte binnenwegen.
Kwart voor 11 stappen we eindelijk uit de auto.
Er ontbreekt iets; mijn lieve manman die ik gemist heb. Gelaten in dat besneeuwde sprookjes-schilderij, zijn auto staat er niet. Hij zou er zijn volgens het sms-je?
25 Minuutjes later horen we de auto.... dat is fijn, die knuffel.
T. heeft fantastisch voor ons gekookt en met een glaasje rode wijn sluiten we gezamelijk deze dag aan tafel af. We gaan naar huis, ons huisje. Ik steek opgelucht een sigaret op IN de auto en wil wel vertellen, maar weet dat ik te moe ben.