Mag dat wel?

Heerlijk, motiverend, energie verschaffend, spiegelend en een uitdaging om jong spul (22 & 28) over de vloer te hebben. In no time fixen ze met Marc fase 2 van het hekwerk dat 2 hectare gaat omsluiten voor snel groeiende lieve varkens en een ezel die steeds meer van zichzelf laat zien. Ze koken ook graag, drinken graag, lachen veel en zijn onafscheidelijk. Wij daarentegen gaan als M&M onze gang. Ik breng de zwoegers thee en scones op de werkplek; Een steile droge helling onder kleine aken en jonge kastanjes. Met de walkie talkie houd ik Lief op de hoogte wanneer het eten klaar is en rommel ik de ochtend door in de moestuin. De gewekte bonen vullen de planken in het kot, de eerste potten bramenjam staan vloeibaar te wezen, want eigenwijs als ik ben wil ik niet 1 kg suiker gebruiken op 1 kg fruit, veel te zoet.

Maar... Die eindeloze dagen gaan over in zoete avonden terwijl de wijn er gretig ingaat, de chocoladecake als avondboterham wordt genuttigd, de koekjes ook bij diezelfde wijn blijken te smaken en ik zie wat structurele zaken verwaarloosd. Dat mag ook, voor even.

Geen halster maar wel mijn teugels trek ik aan. Even wennen voor Lief die denkt dat het sjacherijn is. Jammer dan. Het is mezelf in de gaten houden, consequent zijn voor een nog jonge onzekere ezel en niet vergeten dat we dan wel een beetje vakantie hebben, maar de zaken binnenkort gaan starten. De telefoon gaat regelmatig voor werk, offertes moet ik uitwerken, werkmateriaal uitzoeken en bestellen, eten en drinken voor 4 en de beestenboel regelen, de L200 poetsen voor ik hem bij de garage stal, beetje orde houden in huis en op het terrein en ja; net-werken.

Ik leg de 'love-birds' uit dat wij geen zondag vieren, maar alleen een Donderdag kennen. Een dag waarop ik zo laat mogelijk weg ga om een lange dag te draaien met een lijstje, in nette kleding waarin gewerkt kan worden. 's Zomers gaat de lange dag vooraf aan het goedemorgen zeggen tegen een ezel en een dik uur werken in de moestuin, geen siësta en 's avonds nog even in proberen te halen wat er op zo'n dag zonder huisvrouw blijft liggen. Dat ik niet de vuilniszak wil vergeten die staat te stinken in de schuur, ook niet de folder van een nieuw klein lichtgewicht kettingzaag, want er komt een 2e, jawel; eerlijk verdiend. Gewone werkdagen hebben een starttijd en een eindtijd. Je neemt een douche en gaat zitten. Maar leven is hier werken, of andersom. Om dit te begrijpen is het stel te jong en op (werk)vakantie.

Een hoop lol en hard werken aan 6-handen-klusjes later, wordt het op Nederlanders.FR weer eens aangehaald dat het als particulier verboden is om vrijwilligers aan het werk te hebben. Betaling in natura of espèce of niet, maakt niet uit. Ruilhandel dus. Iets wat op het Franse platteland heel normaal is.
Ik krijg inmiddels de kriebels van verboden. De meest gestelde vraag van Nederlanders die bij ons op bezoek komen -vooral de kinderen-; "Mag dat wel?" Een verontwaardiging maakt zich dan van mij meester. Of iets mag of niet maak ik op kleine huiselijke schaal zelf wel uit!

VerFranst of niet, het is heel Frans om te gaan voor de meest eenvoudige oplossingen. A la System-D.