L200

Die auto kocht ik toen ik nog niet wist dat Lief thuis zou komen en zou blijven. De Rode verloor steeds onderdelen op het bospad dat nog niet met scherp grind was strak getrokken. In geval van familie-nood kon ik met de L200 12 uur later in Nederland staan. Zo in mijn up zou ik er niet mee gaan werken, geen bomen verzorgen en al helemaal niet het zware werk thuis dat we ermee doen. Dus de Rode ging met pensioen en ik had er een fijne bak aan. 

Maar goed, de L200 is leuk voor op gewoon keurig Hollands asfalt, niet voor de wegen hier en zeker niet voor het zware werk. Helaas, een miskoop nu de Blauwe er staat voor in geval van nood en de Rode nog niet met pensioen wil.

Bij de garage bluf ik over wat ik ervoor hebben 'moet'. Ik kijk goed om me heen en op Le BonCoin. Wat brengen L200's op hier op het platteland. Er rijden er namelijk opvallend veel van rond, een boeren wagen. Marc geeft me weinig kansen wat winst te maken. Maar zonder bluf is het leven suf. Philippe vindt dat ik er een keurige prijs voor heb betaald vorig jaar, winst is dus binnen als hij die koper vindt. Ik geef hem meer kans dan ik.

Dat de verkoper geen cent van zijn prijs afdeed, terwijl de beloofde camper-unit total-los op de stalling in Nederland stond, terwijl meneer ook nog de helft van de diesel naar FR, de verzekering, het tijdelijke export-kenteken, zijn verblijf al hier en zijn treinticket terug naar zijn Brabants onderkomen vergoed wilde hebben, heeft bijgedragen aan het besluit de L200 te verkopen en te bluffen over de prijs. 
Een handelaar in auto's zal ik nooit worden, maar passief lucratief is het wel.