Maandag
P geeft gehoor aan de noodroep van Lief om te komen helpen met het maken van een hek. De varkens hebben nu eenmaal de vrijheid geroken en zijn cognitief zo sterk, dat wij daar geen slim snel antwoord op hebben. Vele steken van muggen en dazen, kostelijke quiche, liters water, een tukje en weer verder. Het hek staat, de afronding volgt deze verdere dagen van de week. Het resultaat is een rust, blije varkens, tevreden ezel, nette stal en een jaap in mijn been waar je u tegen zegt. (Normaal laat je zoiets hechten, maar het is een schone diepe wond, die Marc zorgvuldig verbindt met zwaluwstaartjes, een gaasje en een elastieken band om het geheel schoon en droog te houden.)
Dinsdag
P geeft gehoor aan de noodroep van Lief om te komen helpen met het maken van een hek. De varkens hebben nu eenmaal de vrijheid geroken en zijn cognitief zo sterk, dat wij daar geen slim snel antwoord op hebben. Vele steken van muggen en dazen, kostelijke quiche, liters water, een tukje en weer verder. Het hek staat, de afronding volgt deze verdere dagen van de week. Het resultaat is een rust, blije varkens, tevreden ezel, nette stal en een jaap in mijn been waar je u tegen zegt. (Normaal laat je zoiets hechten, maar het is een schone diepe wond, die Marc zorgvuldig verbindt met zwaluwstaartjes, een gaasje en een elastieken band om het geheel schoon en droog te houden.)
Dinsdag
Er was iets goed mis met me vandaag. Ik heb geen idee wat. Zo'n vaag gevoel tussen de oren. Als een naderend onheil, of erger. Een concentratievermogen van een erwtje, leg het ergens neer en het gaat geheid rollen. Geen geduld en motorisch licht gestoord. Er breken wonderwel geen glazen en ik bezeer me nergens aan, wat een wonder. Toch kriebelt en rommelt er iets en kan ik er de vinger niet op leggen. De joker 'loslaten' uitspelen blijkt het enige dat rest om de dag te redden.
Misschien rommelt het tussen de oren als oud- en nieuw. Het was tenslotte vandaag exact een jaar geleden dat ik mezelf dom genoeg klem zette aan de overkant van het meer, zonder iets, op crocs met aan mijn zijde een trouwe viervoeter die me hielp thuis te komen door me de wildpaadjes en begaanbare rotspartijen te laten zien. (ahum...)
Woensdag
Ik had al weken niks van Nadine gehoord nadat ze me eerlijk had gezegd dat het een béétje té druk was met logerende en vakantie vierende familie, die ene donderdag. De langzaam vorderende leukemie van haar Lief is een zware stille zorg die iedereen nu meedraagt. Ik stuurde e-mails en een sms-je. Ik ben niet van het pushen en trekken. Als mensen me zat zijn, is het makkelijk om zich van me los te maken. Nergens meer op reageren is DE manier. (Nu breng ik mensen op ideeën, niks mis mee toch?)
Ik belde gisteren de familie, want het zal me toch niet gebeuren dan haar man, die toch ook een goede vriend voor me is, mij stilletjes ontglipt zonder dat ik afscheid kan nemen. Een oud stukje angst voor afwijzing ga ik aan door de telefoon te pakken. En in het Frans wil ik graag overbrengen dat ik dan wel een buitenstaander ben, maar dat er gewoon gecommuniceerd kan worden. Nu ja, gewoon?
Zodra JP weet dat het 'La Grande' is, flapt hij er al uit dat hij nog leeft. Dat bedoel ik nou! Op één lijn zitten met iemand, hij weet precies waarom ik bel en voegt toe dat hij begrijpt dat Nadine me glad vergeten is. Nog geen uur later heb ik een bericht in mijn inbox dat ze vandaag, woensdag, even aan komt waaien met een goede vriend. Dat zegt ze over iedere vriend, ook over mij, maar dat doet even niet af aan het feit dat ze M&M wel even een knuffel komt geven. Het is tenslotte een half uur rijden en ze heeft zich hier nu 10 maanden niet laten zien....
Dat inzicht duwt en trekt wel. Ik laat het los, maar het blijft aanwezig en ik tast nog steeds in het duister.
15 Augustus, een feestdag waardoor de meeste winkels gesloten zijn en ik niet hoef te poetsen bij de familie Ravelac. Naast dat ik de vaste Franse feestdagen altijd vergeet, ze ontbreken in mijn systeem, gaat dit ook niet op voor de marktkooplui. Twee adressen waar ik even langs moet om een offerte te maken na het boodschappen doen op een marktplein dat de Coasta Brava lijkt, maar dan zonder water. De lijst met bomenwerk is lang aan het worden, erg lang. Niets te klagen, maar u weet, ik ben zakelijk gezien een nul, een dummie. Dit feit kan mij behoorlijk stressen, want misrekenen komt me op langere termijn duur te staan.
Eén van de klanten komt binnen via le Conseiller voor wie ik lindebomen kort zette om zijn zomer-restaurantje op die toplocatie meer licht en lucht te geven.
Ik ga daar eerst maar eens lunchen met uitzicht op het meer dat er wonderlijk genoeg stil en leeg bijligt. Ondanks de ****camping waar de 75% Nederlandse klandizie luidruchtig gebruik maakt van het zwembad en zich te goed doet aan de pizza's die met een servetje erbij erg goed verkocht worden. Ik ga voor een haast leeg terras in de schaduw van door M&M gesnoeide bomen. Een maaltijdsalade, een wijntje, koffie en een crème brulée vragen niet meer dan 15 euros inclusief fooi. Zuid-Frankrijk, hoogseizoen 2013. Een luid smakkende local achter mij laat het zich goed smaken en terecht. Het eten is heerlijk, hoe eenvoudig dan ook. Daar kan geen haut cuisine tegenop als u het mij vraagt, het vult ook de maag zonder dat ik straks me in de rij moet wagen voor een te vette niet-Franse pizza, omringd door uitgelaten verbrandde kinderen met hoogblond haar.
Ik moet na het eten in het gehucht met 8 permanente inwoners toch op zoek naar 'een es' die in een muur gegroeid staat, deze omver duwt, evenals een 'parabole'. (Even vergeten wat dat nu precies was...oh ja, een schotelantenne....) Ik zie er drie die enigszins voldoen aan de telefonisch gegeven omschrijving van het probleem. De parabole is van een huizenbezitter woonachtig in Parijs. De es is van een man die er ook niet woont en het allemaal wel ziet gebeuren, wat zal hem het boeien. De muur is van de gemeente en overal in slechte staat en een es? Die valt niet zomaar om... Toch zie ik er wel een klusje in, weer een offerte erbij.
Na de lunch naar de markt terug rijden voor het ophalen van de groenten, voor ons en de varkentjes. Gelijk door naar de broer van Nadine. Zij, broer en zus hebben een familie-huis op naam gezet van een SCI om het onderhoud eerlijk te verdelen. Meer werk; het toppen van elzen (geen gezicht) om te voorkomen dat de bomen bij omvallen of storm schade veroorzaken aan de brug of het huis dat aan de andere kant van het riviertje staat. Ze mogen niet volledig weg, want dan staat dat huis te kijk voor iedereen. De Fransen hier op het platteland en bomen???
En zo blijven de te blussen brandjes bij gebrek aan boomverzorger binnenstromen...
Het is goed dat ik vandaag toch de hele dag weg ben. Dit besef ik me tijdens de salade met het rumoer van de camping op de achtergrond, uitzicht op een leeg strak blauw bergmeer. Dat inzicht blijft duwen. Het is het werk leven (moestuin, dieren, onderhoud, gasten, schrijven, bomenwerk, virtuele werelden) dat me af blijft leiden en me met de neus op onbegrepen feiten drukt, me uit de slaap houdt, me warrig laat zijn, post-it's of niet. Tussen slok en hap door is de afstand goed, de koele bries en zicht op mijn werk van afgelopen lente.
Het is een sprong in de opgedrongen zoektocht naar het innemen van een positie die ik niet verkies te hebben. Ik ben en dat een ander nou eenmaal behoefte heeft aan het hebben van een positie, wil niet zeggen dat ik me er één aan moet laten meten. (Ben ik de vlooi in de pels? Ben ik een liefhebbende echtgenote met de 7e trouwdag dichtbij? Ben ik een Hollandse in Frankrijk? Ben ik een dochter en een zus? Een vriendin en minnares? Ben ik een boerinneke, une femme paysanne? Ben ik een twee-benig zoogdier of toch gewoon een mens?)
Vrijdag
Een inhaalslag. Bloggen, offertes, huishouden, beesten vertroetelen, siësta, rommelen. Genieten van het feit dat de strijd met de varkens voorlopig gestreden is.
Zalig!
Ik ga daar eerst maar eens lunchen met uitzicht op het meer dat er wonderlijk genoeg stil en leeg bijligt. Ondanks de ****camping waar de 75% Nederlandse klandizie luidruchtig gebruik maakt van het zwembad en zich te goed doet aan de pizza's die met een servetje erbij erg goed verkocht worden. Ik ga voor een haast leeg terras in de schaduw van door M&M gesnoeide bomen. Een maaltijdsalade, een wijntje, koffie en een crème brulée vragen niet meer dan 15 euros inclusief fooi. Zuid-Frankrijk, hoogseizoen 2013. Een luid smakkende local achter mij laat het zich goed smaken en terecht. Het eten is heerlijk, hoe eenvoudig dan ook. Daar kan geen haut cuisine tegenop als u het mij vraagt, het vult ook de maag zonder dat ik straks me in de rij moet wagen voor een te vette niet-Franse pizza, omringd door uitgelaten verbrandde kinderen met hoogblond haar.
Na de lunch naar de markt terug rijden voor het ophalen van de groenten, voor ons en de varkentjes. Gelijk door naar de broer van Nadine. Zij, broer en zus hebben een familie-huis op naam gezet van een SCI om het onderhoud eerlijk te verdelen. Meer werk; het toppen van elzen (geen gezicht) om te voorkomen dat de bomen bij omvallen of storm schade veroorzaken aan de brug of het huis dat aan de andere kant van het riviertje staat. Ze mogen niet volledig weg, want dan staat dat huis te kijk voor iedereen. De Fransen hier op het platteland en bomen???
En zo blijven de te blussen brandjes bij gebrek aan boomverzorger binnenstromen...
Het is een sprong in de opgedrongen zoektocht naar het innemen van een positie die ik niet verkies te hebben. Ik ben en dat een ander nou eenmaal behoefte heeft aan het hebben van een positie, wil niet zeggen dat ik me er één aan moet laten meten. (Ben ik de vlooi in de pels? Ben ik een liefhebbende echtgenote met de 7e trouwdag dichtbij? Ben ik een Hollandse in Frankrijk? Ben ik een dochter en een zus? Een vriendin en minnares? Ben ik een boerinneke, une femme paysanne? Ben ik een twee-benig zoogdier of toch gewoon een mens?)
Vrijdag
Een inhaalslag. Bloggen, offertes, huishouden, beesten vertroetelen, siësta, rommelen. Genieten van het feit dat de strijd met de varkens voorlopig gestreden is.
Zalig!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten