Simon II

Einde deze lente vroegen we het ons al af, zoals ieder jaar; Zou Simon weer komen dit jaar? De Australiër die moed genoeg heeft zijn jaarlijks dichtgegroeide bijna-ruïne met prima dak te bewonen. Water tappen en verkruien met loodzware rugzak gevuld met proviand en wijn, altijd veel wijn. De man werkt zich een paar weken uit de naad om zijn vrouw die een paar weken later komt, na 1 nacht te zien vertrekken doordat het terrein ontoegankelijk blijft en het huis zo smerig. Geen water, geen elektriciteit, 1 keer per jaar een mens dat er wat van probeert te maken. (2 eerdere logs --> Simon & Simon & Robyn)

Ieder jaar bieden we aan om het pad naar zijn huis te maaien, ieder jaar horen we pas wat van hem als hij hier al is en stinkend naar het zweet en ongeschoren aan komt waaien om gedag te zeggen. Vanaf ons huis is het bijna 4 km, voornamelijk omhoog over een rotsig pad dat ooit de hoofdweg was. Zo ook zomer 2013.

U mag weten dat mijn bosmaaier van het zware kaliber is. Het ding weegt nogal wat. Er kan dan ook draad in van bijna 4mm en het draagtuig is onmisbaar. Dit jaar waag ik het erop. Ik ga met de Rode en alle maaispullen zo ver mogelijk dat pad op, omhoog. Want zeulen met die bosmaaier, omhoog, zie ik over die grote afstand niet zitten. Castel is gek op Simon en ze weet het al nog voor ik zeg dat ik naar zijn huisje ga. 

Nu is er een soort van kruising waar ik de Rode zou kunnen keren. Als ik dat tenminste haal, want het pad is smal, erg smal. Die kruising passeer ik, want iets verderop is het iets breder en daar kan ik misschien ook keren. Helemaal doorrijden tot aan het eerste gehucht, dat naast het kasteeldorp ligt als een lintdorp, kan echt niet, daar wordt het pad te scheef voor met het risico dat ik zo een ravijn in donder met auto en al. Ossenkarren konden het misschien wel, een ezel ook, maar een logge 4x4 niet.

Maar nee, echt niet. Ik durf de Rode daar dus niet te keren. In zijn achteruit terug zou een hachelijke zaak zijn gezien de ruïnemuur die van de bocht een hindernis maakt. Oeps.

(Ik bel Marc of hij 2 uur later wil komen om me ermee te helpen. Hij kent het stuk pad, breder maar met rotsen als geschakeerde muurtjes.)

Het weerzien is geweldig. De typische geur op de koop toe, alles went, ook deze vent. Castel kan haar geluk niet op, die denkt dat ze op vakantie mag. Want brood, kaas, salami en restjes gaan er beter in als die brokken thuis. Ik maai, totdat het even met bakken uit de hemel komt. Nu wordt het helemaal een hachelijke zaak om die auto te keren. Achteruit is ook samen onmogelijk geworden nu het pad nat is.

Klus niet af, andere keer verder. Marc krijgt het voor elkaar, Castel laten we bij hem, waarom niet?

(Later blijkt; Marc ligt zonder hond thuis wakker. Hij voelt zich de waakhond. Grappig feit; hij hoort haar niet blaffen in het benedenhuis. Ik wel, dus Tien staat wel eens midden in de nacht met een maglight buiten om samen met Castel te kijken of de ree 4 poten heeft of toch 2 benen...)

De 2e keer dat ik weer een stuk terrein ga maaien, neem ik Sarko mee. Ook om Castel weer thuis te brengen, want een niet uitgeslapen echtgenoot is niet best! Sarko vindt het prachtig, die heeft een vette kluif aan al dat gemaaide gras en brandnetels. En weer krijg ik de klus niet geklaard. Er zijn nog wat paadjes over die naar alle bijgebouwen leiden. Ontoegankelijk, jaren niet gemaaid, muurtjes ingestort, jammer jammer jammer. Nu we weten dat de Rode tot 150 meter voor zijn terrein kan komen, met zwaar materiaal, probeer ik onze gasten en Marc over te halen een keer met z'n allen te gaan. Voorlopig is er extreem veel werk en Simon zou graag willen dat als zijn vrouw er is, zij ook in het huisje wil blijven in plaats van het dichtstbijzijnde hotel.

Gisteren;

De Rode gepakt met alle machines en gereedschappen die we mogelijkerwijs nodig hebben om een brandje te blussen. Eerste hulp bij dichtgegroeide huizen in de kloof c.q. jungle. Water mee, want zijn voorraad opdrinken is ook zo wat. Eten mee, fruit, een quiche, zelf gebakken brownies, sap. Ik ga te voet met Sarko en Castel. Hij blijft treuzelen als hij omhoog moet lopen, ook gewend aan grazen hier en daar halverwege onze braamstrooptochten. Zodra hij doorheeft dat we naar Simon gaan stopt hij met zeuren, wetende dat hij in het graaswalhalla zal eindigen. Alles beter dan thuis blijven, besnuffeld door twee varkens.

Eenmaal boven tref ik een alleraardigst tafereel aan; 4 mensen, een hond die me vooruit gesneld is, de neus op de grond om het baasje te vinden en 'de kat die door mijn pies rolt', Merlin alias Sjakie. Een paar dagen terug vertrok Simon bij ons net na de schemering. Hij was even komen douchen en op de koffie wijn. Castel had hem stilletjes gevolgd terwijl Marc met Jack voor de zoveelste keer het net uitzette, ik lekker binnen zat en Alexandra wat zat te browsen. Maar Merlin had ook wel zin in een wandeling, of vakantie. Misschien dat er meer muizen te vangen zijn bij Simon, geen idee.

Uitgeslapen is Simon niet. Merlin wist de weg naar huis niet. Simon ging naar de markt, Castel vond het saai en ging naar huis. Onze nep-siamees bleef, maar vond het nodig om het nieuwe luchtbed van Simon te beklimmen. Daar heeft hij 20 uitstekende tools voor en eindigde voor Simon in een leeg luchtbed. Verder is de kat hongerig en constant op jacht. Hagedissen te over,maar die zijn nou niet echt smaakvol te noemen. De nog kronkelende afgebeten staartjes leiden hem af, zodat de hagedis ervan door kan. Zo heeft ieder natuurlijk wezen zo zijn afweer natuurlijk. (De muizen maken gewoon heel veel muizen, dat is bij ons thuis afdoende.) Na het laatste maaitraject plak ik Simon's bed, gadegeslagen door hond en kat.

Merlin is moe. Voelt zich veilig genoeg op een kist vol rommel om diep te slapen en zich op te maken voor de kilometers naar huis. Uiteraard gaat hij in de Rode mee, leg hem dat maar eens uit.

Vlak voor het huis is een stuk van een muur ingestort. Het is gewoon link om daar nog te lopen. Met vereende krachten bouwen we met z'n allen de droog gestapelde muur weer op. Simon kan zijn dank niet onder woorden brengen. Zou zijn vrouw dit jaar dan wel willen logeren in het zo karakteristieke huis?

Simon's moeder schilderde portretten op dakstenen, lauze. Ze bekleden een muur en geven het huis geschiedkundig leven. De geportretteerde op deze steen is de bouwer van deze oude wijnboerderij.

Na een riant maaltje schiet het goed op met de muur. De maaltijd was geïmproviseerd. Aardappels boven het vuur in een gietijzeren pan, met knoflook. Koude quiche, worst, olijven, nootjes en fruit maken het af.

Merlin zoekt het hogerop. Op de wijnpers ligt hij wat te soezen met zichzelf. De wijnkelder, waar de pers en oude vaten nog staan, blijft indrukwekkend. De vaten zelf kunnen nooit meer uit de kelder, die zijn veel te groot. De pers is op maat gebouwd en zal waarschijnlijk niet meer werken. 

Sarko komt alleen uit het vooronder van de broodoven, een gebouw dat een eindje van het woonhuis staat, als het even bewolkt is. In de zon heeft hij te veel last van de dazen. Het is een koddig gezicht om de donkere ogen en de opgerichte oren te zien die het licht net raken een meter of 2 achter de open ingang van het bouwsel. Hij is en blijft een erg lief dier dat zich makkelijk laat leiden, met een volledig vertrouwen in mensen.

's Avonds zijn we meer dan stuk. Toch gaan Marc en Alexandra het net weer uitzetten voor de zoveelste poging (na modificatie van het net) vis te vangen in plaats van gefragmenteerd bos. Jack en ik maken een bioscoop in de tent om wat afleveringen van Black Book te kijken. 

Ik doezel in op de bank, te moe, bedje toe. Morgen om 6 uur op om te kijken of we vis schoon te maken hebben.