Vandaag is het donderdag, het laatste avondmaal. Tijdens deze paasweek had ik eigenlijk een mooi concert of dienst bij willen wonen. Ik ben niet katholiek en het protestante (of remonstrantse) kerkleven is hier niet bekend. Dat geeft een heel stil en on-religieuze paasweek. In de kerken in de omgeving is er natuurlijk van alles te doen, op katholieke wijze. Ik kan me daar toch niet in vinden, eenvoudigweg omdat ik deze religie niet begrijp.
Pasen gaat desondanks niet aan ons voorbij. Ook hier is het een algemeen feest van vrije dagen, schoolvakanties en natuurlijk de (chocolade) paaseieren die met felgekleurde wikkels en strikken in plastic verpakkingen voorin de supermarkten tentoongesteld staan.
Natuurlijk zijn paaseitjes niet te versmaden, ik vind chocolade errug lekker. Maar toch doen we er niet aan mee.
Mijn paasbeleving vindt plaats in de stilte in mij. Op de momenten dat ik alleen ben luister ik naar de Matheus Passie en herbeleef ik het verhaal gerelateerd aan de tegenwoordige tijd en deze maatschappij.
Door onze Ruwandese vrienden sta ik ook veel stil bij hun lijdensverhaal van de genocide die deze week en de komende herdacht wordt. Ik ben 'blij' dat het me niet ontgaat. Het ligt voor de hand als je in een lente-vrede woont, geisoleerd en van alle realiteit verstoken. We weten bijna nooit wat voor dag of datum het is en hoe laat op de dag kijken we af van de stand van de zon.
Mensen zijn mensen en dat blijven we, ook door de millenia heen.
Laten we niet vergeten!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten