Prioriteiten

Prachtschubwortel is een parasiet die groeit op de wortels van populieren en wilgen. Ik heb 1 van de bloemen verhuisd, maar ze gaat het niet redden... geen populier of wilg in de buurt, dus ik zal voortaan een half uurtje moeten lopen om het te bewonderen....

Aai ruikt of hoort onraad terwijl we even in de stal uitrusten...

Een wants doet zich tegoed aan een regendruppel op een bladknop

Wat is dat toch moeilijk; prioriteiten stellen.
Alle daken slecht, alle ramen en luiken die geschilderd, gerepareerd of vervangen moeten worden. Deuren die vervangen moeten worden, een moestuin die juist nu gemaakt moet worden. Hout zagen, dakhout vinden, dakstenen zoeken in de grote berg. Een stal uitmesten en hekpaaltjes maken. Kleine regeldingetjes die een dag of juist veel geld kosten. Hoooo en niet te vergeten te genieten en even niets doen. (het moeilijkste van alles ons kennende)
Vanochtend weer een stukje moestuin ontgonnen. Wat is dat toch zwaar. Harde droge grond die bijeen gehouden wordt door stenen, bramenstronken en joekels van brandnetelwortels die als stronken in elkaar vergroeid lijken te zijn.
De grond die je loshakt, met een hellingshoek van 30 tot 40 graden, schuift naar beneden over de stukken die je nog moet doen. Steeds dieper moet ik hakken en na iedere hak bukken om de wortels en stronken eruit te vissen en op een hoop te gooien.
Hetzelfde met de stenen die ik vind. Na 1,5 uur heb ik er tabak van. Veel te zwaar om dit alleen te doen en teveel om in 1 maand te doen.
De moed zakte me weer in de schoenen.
Ik roep Aai en met het fototoestel duik ik het bos in. De kleuren zijn fris en de bloemen vallen nu zo mooi op, druppend van de laatste regendruppels.



Marc zet ondertussen de verhuisde hosta's, helleborissen en kastanjes her en der in de vallei. We doen maar wat in het wilde weg, geen structuur of planning.
Tijdens het eten koken bedenk ik me dat we toch eens wat op moeten schrijven.
Om te weten wat echt belangrijk is als we van gekkigheid niet meer weten wat te doen.
Er is te veel en alles is loodzwaar. Ook iedere dag naar boven rijden om te werken op een pc.
De vergadering is geopend na het toetje en er komt gelukkig wat zinnigs uit de pen.
We romen de emoties (geld en zorgen) af en na het zien van de lijst kan ik weer een beetje ontspannen. Het blijft teveel, maar we hebben beiden het besef dat het niet snel af moet. (op de moestuin na, dus helpt Marc een handje)