Moestuin update

Tijdens de extreem groeizame lente die we beleven, gebeurt er juist in de moestuin het meest. Ik maai niet meer alle onbeplantte ruimte, alleen de paadjes, zodat de grassen, wilde bloemen en andere (on)kruiden een goede afleiding zijn voor ook groente-vretende insecten en slakken. Het scheelt me een hele doos aan slakkenkorrels en andere pesticiden.
De eerste autolading stokoude mest doet zijn werk goed. Het is eigenlijk niet nodig als we meer met permacultuur gaan doen. Maar een beetje hulp kan op deze zanderige grond geen kwaad. De tweëede lading stokoude mest moet eerst een jaartje buiten liggen en fijn worden door weer en wind. We zien dat koolsoorten geen mest hoeven, die doen het zo ook uitstekend. Net als uien en knoflook die in arme grond willen groeien. Vorig jaar mislukte de uien, ze waren op een vlak stukje gepoot en na 3 maanden regen was het er te nat. Nu gaan ze als een speer en is de knoflook al bijna te oogsten. Ook de tabaksplanten gaan geweldig. De meloenen, komkommer en pompoenen zijn prachtige planten, die staan met zorg in losse bemeste aarde in autobanden, waardoor we ze niet zo veel extra water hoeven te geven.
We wilden eerst nog aan een buurboer vragen om een karrevracht mest te komen brengen, maar gezien de groeilust van alles op dit moment tijdens een normale en goede lente, zien we daar vanaf. Ook zal het permacultuur-idee het bemesten en omspitten van de grond onnodig maken.
Na twee jaar kunnen we trots zijn op de behaalde resultaten tot nu toe. We willen diep van binnen te snel resultaat zien, dit is ireëel. Zelfs op Findhorn was de moestuin na twee jaar nog niet wat ze hier is.
We hebben afgelopen jaren veel nagedacht over het verbeteren van de grond, dachten dat dit alleen kon door extra veel in te grijpen, met mensenhanden en mensenverstand. Laat dit nu weer dat dogma zijn waar we beide zo'n afkeer van hebben. Dat wij, mensen, de aarde maken en breken en daarbij vergeten dat de natuur vele malen inventiever en sterker is dan die hele mensheid bij elkaar.
We bedachten dat een jaarlijkse karrenvracht mest moest helpen. Of een 2 meter tuinaarde op laten brengen over de hele moestuin heen. Ook kwamen wij, gast MarK en het grote boek over zelfvoorzienend leven op het idee onze eigen mest te gebruiken.
Dat open riool is tenslotte een open riool. De grond bij dat stukje bos ziet er prachtig uit, het stinkt niet en er groeien allerlei plantjes die we elders niet zien. Maar bemesten kan wel, alleen is het niet zo nodig als iedereen denkt. En hoe gaan we het afvalwater scheiden van die toiletpot? Hoe moeten we die eigen mest omhoog brengen? De kosten dekken de baten niet. Dus met opluchting kunnen we al deze ook dure kunstgrepen loslaten en genieten van een steeds mooier wordende moestuin met prima resultaat in een wel heel korte tijd. Ook de twee vrachtwagen-komposthopen doen hun werk goed. De ezeltjes die ooit komen, zullen enige aanvulling verzorgen door het gevarieerde voedsel dat ze hier zullen vinden.
Foto in deze log is van de snijbonen die echt als een speer de lucht in gaan. De autobanden houden het vocht voor ze vast en de warmte.
In de kas staat nu een vergeten franse bladgroente te ontkiemen, samen met verschillende koolsoorten, bascilicum, tomaten, pepertjes, peterselie en paprika. Eigenlijk doet alles het, alleen zijn wij te ongeduldig. Willen we het liefst in twee jaar in mei al top-resultaat terwijl dat niet reëel is en onhaalbaar.
Dus bezie ik dit sinds gisteren vanuit het bosaardbeitjes-perspectief; andere hoek, andere blik.
En die andere zienswijze laat mij beseffen dat dit een stukje (moestuin)paradijs op aarde is, waarin wij niets te kort komen.