Vroeg dag

Door de walkie-talkie die we vergeten uit te zetten, gaat er een 'wekker' af om 10 voor 6 deze ochtend. De batterijen van deze vernuftige apparaatjes zijn op en ze doen hetzelfde als dat een batterij van een mobieltje doen als die bijna leeg is; piepen! Ik hoor een koor van vroege vogels en hoef geen licht aan te doen om op een veilige manier beneden te komen. Ook moet ik een plas, dus waarom, zo bedenk ik mij half wakker, zou ik in bed blijven liggen? Ik zet koffie, zet muziek aan en wek de kippen en Castel. De haan is al sinds eergister niet lekker, eet weinig, wil niet scharrelen buiten en verdient extra zorg. Wat zou hem schelen??
Omdat Castel graag even een kort uitje krijgt om haar behoefte te doen en Marc een forellen-blinkertje weer in een boom heeft gezwiept, besluit ik met een stokzaag de hond uit te laten en het dure blinkertje te redden door het zijtakje van de boom te zagen, die toch al dood als een skelet in het water staat. (Vissen is een kunst, ook al koop je de beste spullen.) Het stuwmeer is NU leeg en dat kan over 10 minuten anders zijn. Het is weer een overweldigende ervaring om in de vroege stilte bij het lege meer te staan, waar een natuurlijk riviertje stroomt. Het is aan de ene kant mooi, die schone waterkracht-energie. Aan de andere kant heeft het al het waterkantleven om zeep geholpen gezien de kale hellingen aan beide zijden. Ik hoop het paar zilverreigers te spotten, of een ijsvogeltje. Maar geen ander leven dan een blije hond zie ik. Verder komen de eerste zonnestralen over de bergrug heen, of zijn het heuvels? Zo vroeg ben ik nooit en ik ben blij dat ik m'n kans nam door die verrekte walkie-talkie-batterijen...
De haan wordt vandaag in de watten gelegd; hij krijgt rust, drinkwater voor hem alleen, meloen, restje pasta, kippenvoer en knuffels. Aan het einde van de middag is meneer de Haan dan toch bereidt wat te scharrelen rond de schuur, maar bleekjes en slapjes laat hij zich alles welgevallen als een echte zieke man.
Ook Marc heeft een vervelende nacht achter de rug met slapeloosheid, bizarre dromen, zweet twee bedden vol, kan zijn paracetamols niet vinden en heeft nog steeds barstende koppijn. We hopen beide dat zijn leed snel geleden is. Ik sla me niezend en snotterend goed de dag door. Bijpraten met m'n moeder doet me goed, ook al hebben we het over wissewasjes, het weer en J. m'n neefje en hun kleinzoon.
Ik vind tussen de middag nog een zelf gebotteld marktwijntje, maar de smaak ervan doet me denken aan de bijbelverhalen over zure wijn. Dus trek ik toch maar 'een feestje' open voor mezelf. Een diep oud rood Algarijns feestje uit 1989 die de vorige eigenaar vergeten is mee te nemen. Daar kom ik de dag goed mee door. Ik probeer ook Marc deel te laten nemen, maar gezien zijn hoofdpijn moet hij er niet aan denken dit bloedgoud te nuttigen. Helemaal niet erg!
Verder rommelen we nog een uurtje in de moestuin. Marc plukt onze eerste aardbeien, waarbij de supermarktaardbeien een belediging voor de smaakpupillen betekenen. De snijbonen krijgen klimtouw, de vlinderstruikstekjes volle grond en ik zaai koriander, spruitjes en een vergeten groente in. Hier en daar bewateren we wat kleine groenteplantjes, droog is het hier, heel droog.
Weer een dag om, waar blijft het??